Sabi ko sa sunday ko pa 'to dapat i-pupub kaso di mapakali kamay ko haha anw enjoy reading!
--
Kabanata 37: Too Close
Nagkatitigan kami. Halos mapigtas ang hininga ko dahil sa pagpipigil. Oh, god.. It's been a while since I've been so close to him. He looked matured.. Not that his not matured when were still together but his looks right now is like the new version of him.
When I look into his eyes, I still see the real him that he buried within the fences he built.
Just a simple glimpse at his brown eyes a part of me sprung right back to life...
"Uh.. guys?"
Parang bumalik ako sa reyalidad at agad na napalayo sakanya. His jaw sharpened. He coolly put his hands on his pocket. Pinasadahan niya ako ng tingin kaya bigla akong nahiya.
Siguro mukha na akong losyang ngayon! Hindi kona inabala ang sarili ko sa pag-aayos
He looked at me coldly then look back to his brother, Amadeus. Kumunot ang noo niya.
He clicked his tongue. "Dad wants to talk to you." wika niya sa matigas na ingles.
My lips parted when he turned his back at us. He.. He really changed. It was like were back to zero. Ganon na ganon siya nung una naming pagkikita malamig kausap at masungit pero parang dumoble pa ngayon.
Stupid me. Do you think his still like that to you? The hell, Amara! Iniwan mo siya. Dinurog mo siya. Tas i-ni-expect mong maganda ang trato niya sa 'yo? I released a harsh sighed. Wag mo nang isipin na babalik pa siya
sa 'yo, Amara. Wag kang tanga.
I felt Amadeus tapped my shoulder. "Told you. He's cold as an ice.. but I know you can melt the anger inside his system."
"I trust you.." he whispered.
I sigh. I doubt that.
--
"Saint, baby gusto mo ba nito?" tanong ko at ipinakita sakanya ang laruang dinosaur.
Naalaala ko nung nasa Maynila pa kami gustong-gusto niya tong laruang dinosaur pero hindi ko naman mabili dahil walang-wala ako no'n.
Pero tahimik lang siyang umiling. Nawala ang ngiti ko at tahimik na binalik ang laruan.
Nang tumalikod siya para tumingin-tingin ay kinuha ko ang oras na 'yon para bayaran ang laruan at tinago para hindi niya mapansin. Napangiti ako. Alam 'kong gusto niya 'to, nahihiya lang sa'kin dahil nagtatampo.
Tinupad ko ang pangako ko kay Saint na ipapasyal ko siya sa oras na matanggap ko ang una kong sahod. Nagtabi ako nang limang libo, incase of emergency.
Binilhan ko si Saint nang mga bagong damit dahil puro luma na ang damit niya. Yung damit niya nung apat na taong gulang palang siya hanggang ngayon hindi pa rin napapalitan.
Pagtingin ko kay Saint ay nakita ko siyang may tinitignan. Sinundan ko ang tinitignan niya at napaawang ang labi ko nang makitang titig na titig siya sa batang lalaki na kasama ang magulang. Sinusubuan nung tatay ang bata tapos 'yung nanay naman pini-picturan 'yung mag ama niya.
Bumalik ang tingin ko kay Saint. I felt bad for Saint.. simula nang ipanganak ko siya ay wala siyang kinilalang tatay na dapat ay nasa tabi niya.. At kasalanan ko 'yon. Hindi dapat siya nakakaranas ng ganito. I'm sorry, Saint kasalanan ni mama.. Kung naging matapang lang sana no'n si mama sana masaya ka at hindi laging nakatanaw sa ibang pamilya na buo.
Pasensya na kung hindi ko kayang ibigay ang gustong-gusto mo.. Pasensya na kung hanggang ngayon nangungulila ka sa pagmamahal ng papa mo. Pasensya na kung masyado akong duwag.. I'm really sorry anak.. sana mapatawad mo ang mama.
