Ölsəm Bağışla

•5•

Səkidə dayanaraq yoldan keçən bütün maşınları nəzərdən keçirməyə başladı. Elə bu vaxt digər yoldan qara rəngli 'Mercedes' burularaq düz Kənanın qarşısında durdu. Nömrəyə baxan kimi o, vaxt itirmədən maşının arxa oturacağına əyləşdi."Axşamın xeyir,Şahnəzərov." dedi qabaq oturacaqda oturan komandiri və heç Kənanın danışmasına icazə vermədən "Axşam saat on ikidə həmişəki yerdə ol." dedi və eyni zamanda əli ilə sürücüyə hansı istiqamətə sürmək lazım olduğunu göstərirdi."Saat on ikiyə kimi bütün işlərini bitir." Cümləsini qutaran kimi dərin köks ötürdü. Bayaqkının əksinə sakit səslə "Halallıq al bəlkə tapşırıqdan qayıda bilmədin." dedi. Kənan üçün bu adi cümlə idi. Çünki hər tapşırığı çətin olmuşdu və hər tapşırıqda komandiri eyni cümləni təkrar eləmişdi. Vəzifəsinin yanı sıra yaşadığı həyatın onda yaratdığı ifadəsiz yorğunluqla başını arxaya yasladı, gözlərini yumaraq içindən ona qədər saydı. Ancaq bu dəfəki gizlilik içdən-içə onu narahat edirdi. Maşının dayanması ilə pəncərədən baxdı. Keçmiş uşaqlıq xatirələri zehninə doluşdu. Yenə onun danışmasına icazə vermədən "Get, hər kəsdən halallıq al." dedi komandir."Başüstə." deyə bildi Kənan.Açıqcası nə edəcəyini bilmirdi. Qapını açıb maşından endi. Bir-iki addım atan kimi maşın yerindən götürüldü. Bu həyət ona çox doğma idi. Ata-anası öldükdən sonra babasıgil bura,onun yanına gəlmiş və Kənanı böyütmüşdülər. Atası hələ Kənan 4 yaşında olarkən yol qəzasında həyatını itirmişdi. Daha sonra isə anası xərçəngin caynağına düşmüşdü və hələ Kənan birinci sinfə gedəndə dünyasını dəyişmişdi. Hər iki valideyni bir küçə yuxarda yerləşən məktəbdə müəllim idilər və o,valideynlərindən geriyə qalan xatirələri belə xatırlaya bilmirdi. Valideynləri öldükdən sonra Kənana nənə və babası baxırdı bəlkə də onların sayəsində kimsəsizliyi o qədər də dərindən hiss etmirdi. Amma zaman onlarıda polkovnikdən alanda tənhalıq Kənanın kölgəsinə çevrilmişdi.Ən çətin günlərində ona qonşuları və atasının ən yaxın sirdaşı Əşrəf dayı sahib çıxmışdı. Məktəbi bitirən kimi Kənanın sənədlərini hərbi məktəbə apardı. Hər nə yolla Kənanı hərbiyə yazdırdı. Polkovnik ona çox şey borclu idi. Həyatında əldə elədiyi hər bir uğurda Əşrəf dayısının əməyi var idi. Sözsüzki bunların hamısından komandirinin xəbəri varıydı elə məhz buna görə də onu bura gətirmişdi.Bunları düşünə-düşünə nə zaman gəlib aşinası olduğu qapının qarşısında dayanmışdı bilmirdi. Bir neçə saniyəlik tərəddüddən sonra qapını döydü.Qapı açılanda Əşrəf dayısı gözlərində özləmlə ona baxırdı."Ooo xoşgəlmisən,Kənan.Həmişə sən gələsən." deyib bərk-bərk qucaqladı qarşısındakı oğlanı. Kənanda onu qucaqladı.Səs-küyə içərdən əli ürəyində Ayna xalası gələndə Kənan az qalmışdı ağlaya. Sevinclə Kənanı qucaqlamaq istəyəndə dayandı və birdən qışqıra-qışqıra "Yaralanmısan? Bəs bizə niyə bir xəbər eləmirsən? Müharibə başlayandan səsin səmirin çıxmır." deyib Kənanın ətrafında fırlanmağa başladı,başqa yerindən yaralanmadığından əmin olmaq üçün.Başqa yarasının olmadığına qənaət gətirən də Ayna xalası da Kənanı bağrına basdı.Əşrəf kişi "Hə yaxşıda,Ayna, uşağı lap sıxma-boğmaya salmısan. Gəl,oğul keç içəri." deyəndə o da ayaqqabılarını çıxarırdı. "Xoşgəlmisən." eşitdiyi bu səs mayora sanki dünyaları bəxş elədi. Uşaqlığının və bəlkə də həyatının ən böyük məhəbbəti bir cüt qara gözlərini üzünə dikmiş ona xoşgəldin deyirdi.Ürəyinin dəyişən ritminə və titrəyən bədəninə söz keçirə bilmədi mayor. Həyat boyu hər zaman iradəsinə boyun əydirən Kənan özü cəmi bir cüt qapqara gözün qarşısında sanki şama dönmüşdü. Məhəbbəti yandırırdı qəlbini ancaq bunu özündən başqa heçkəs bilmirdi."Çox sağol." deyə bildi sadəcə ala gözlüsünə....