Ölsəm Bağışla

•6•

Birlikdə yemək yeyib,keçmiş günləri yada salmaq polkovnikin sanki ruhunu oxşayırdı. 'Necə də hüzurlu həyatım var imiş sən demə?' deyirdi hər dəfə ürəyində. Atasını Əşrəf dayısının və baba-nənəsinin danışdığı qədər tanıyırdı. Dediklərinə görə qaradinməz olmaq Kənana atasından yadigar imiş. Yeməkdən sonra Ayna xanım  çay süfrəsi hazırladı,Əşrəf kişidə adəti üzrə televizoru yandırıb "Mədəniyyət" kanalına çevirdi və hər gün eyni vaxtda verilən xalq musiqisi və muğamlara qulaq asmağa başladı. Arada sevdiyi musiqilər gələndə televizorun səsini artırar və gözlərini qapayıb ahəstə-ahəstə başını tərpədərdi. Saatın yaxınlaşdığını görəndə polkovnik ayağa qalxdı "Mən daha getməliyəm. Narahatlıq verdimsə üzürlü say ,Əşrəf dayı." deyəndə Əşrəf kişi tərs-tərs Kənana baxdı."Nə narahatlıq,Kənan? Biz səni nə vaxt Rüstəmdən, Leyladan ayrı tutmuşuq? Birdə belə söz işlətmə. Hələ de bir görüm hara gedirsən?"  Əşrəf kişinin ard-arda düzdüyü sözlər Kənanı güldürdü və "Gedim bir evə dəyim. Sonra da işə getməliyəm." deyəndə Əşrəf kişi ciddiləşdi, Ayna xalasıda əli ilə dolan gözlərini sildi.Hər ikisi ayağa qalxıb Kənanı qapıya qədər ötürdülər və bərk-bərk qucaqlayıb yola saldılar. Polkovnik qapıdan çıxanda hər nə qədər Leylasını görmək istəsə də bu arzusunu həm qəlbinin, həm də zehninin  ən dərin qatlarında gizlətdi. Pilləkanla bir mərtəbə  yuxarı çıxıb öz qapılarının qarşısında durdu. Həmişə boynundan asdığı duanın yanındakı açarı çıxarıb qapını açdı. İçəri girən kimi sanki anası həmişəki gülər üzü ilə  gəldi durdu qarşısında. Hər nə qədər qıraqdan soyuq  görünsə də polkovnik çox həssas və emosional biri idi. Elə indi  gözlərindən onun icazəsi olmadan gələn yaşlar bunu açıqlayırdı. Salamat əli ilə üzünü bağlayıb bir neçə saniyə eləcə durdu. Sonra dərindən nəfəs alıb əlini üzündən çəkdi və içəri keçdi, birbaş öz otağına. Heçnə dəyişməmişdi. Hər şey son dəfə qoyub getdiyi kimi idi. Nənəsi də dünyasını dəyişdikdən sonra Kənan bir də bu evdə qalmamışdı və hər dəfə sadəcə köhnə xatirələri yada salmaq istəyəndə gəlir, bir neçə dəqiqədən sonra isə gedirdi. Bu dəfə isə biraz çox qalmaq istədi səbəbsizcə ona görə də gəlib yatağının üstündə əyləşdi. Əlini atıb yatağının altındaki kiçik qutusunu çıxardı. Tozlanmış qutunun qapağını qaldıran da xatirələr Kənanı öz ağuşuna aldı. Köhnə şəkillər hər insandamı bu cür hislər oyadırdı? Yoxsa ən əzizləri köhnə bir şəkildəki xatirə olanlara məxsus idi bu hislər? İkisinində cavabını bilmirdi mayor. Əlindəki şəkilə baxıb hüzünlü-hüzünlü güldü, sonra şəkili öpüb döş cibinə qoydu. Valideynləri ilə birlikdə son şəkli idi bu onun. Anası qonaq otağındakı xalçanın üstündə oturmuş ,Kənana əllərini açmış, atası da Kənanın hər iki əlindən  tutaraq onu anasına sarı aparırdı. Bəlkə də hər üçünün güldüyü ən axrıncı şəkil idi bu. Qolundakı saata baxanda tez qutunun qapağını örtüb yerinə qoydu. Evdən çıxmaq üçün qapını açanda Leylanı görəcəyini düşünmürdü. "Salam. Bayaq gedəndə eşitdimki bura gəlirsən. Sağollaşa bilmədik səninlə. Ona görə də bura gəldim." Leylasının həyacanlı-həyacanlı dedikləri mayorun qəlbini titrətmişdi elə bil. "Çox sağol, Leyla." deyə bildi yenə. İmkanı olsa ona olan sevgisini bir nəfəsə etiraf edərdi ama qorxurdu heç özüdə bilmirdi nədən. "Kənan, özünə yaxşı bax. Çalış sənə heçnə olmasın. Yaxşımı?" deyəndə Leylanın gözündən yaş gəldi "Yaralandığını eşidəndə elə qorxdumki..." dedi və Kənanı sanki o an elektrik vurdu. İnana bilmədi eşitdiklərinə yəni doğurdan mı sevdiyi onun üçün belə narahat olmuşdu? "Narahat olma, Leyla niyə mənə bir şey olsun ki? Özümə yaxşı baxaram onda mənə heçnə olmaz." dedi sakitcə. "Ölmə, çalış ölmə. Özünə yaxşı bax." bu sözləri düz Kənanın gözlərinə baxaraq deyirdi Leyla və hər kəliməsində qarşısındakı aşiqin ürəyinə sancılırdı dediyi sözlər. Kənan ona gülə-gülə "Ölsəm,bağışla." dedi. Elə o an Leyla dayana bilməyib Kənanı qucaqladı. Şahnəzərovun əlləri buzdadı,özünü itirsə də qucaqladı sevdiyini. Nə olmuşdu bu qıza belə düşünürdü içindən. Kənan "Haqqını halal elə." deyəndə Leyla daha bərkdən ağlayıb qollarını Kənandan ayırdı "Yox-yox halallıq yoxdu. Sən sağ-salamat qayıdıb gələcəksən." desə də bir az keçməmiş "Halal olsun. Sən də haqqını halal elə." dedi. O  da "Halal olsun"  dedi  və son dəfə baxdı uğrunda canını belə verəcəyi gözlərə....
Kənan uzun illər sonra sevgisinə qarşılıq almağının sevinci ilə maşınında tapşırığını öyrənmək üçün həmişəki görüş yerinə gedirdi. Əlini atıb radionu yandırdı və kanalları bir-bir çevirdi. Mənsum İbrahimovun səsini eşidəndə əlini saxladı. Ən sevdiyi xanəndədən, ən sevdiyi musiqini dinləyirdi. Ani olaraq həyatın necə də qəribə olduğunu düşündü bir daha, bir neçə saat əvvəl qaradinməz üz ifadəsinə sahib çöhrəsi indi ara bir gülümsəyirdi, təbii ki bu incə təbəssümün səbəbi qaragözlü bir ahu idi. Bugün uşaqlığın gətirmiş olduğu bütün saflığı ilə sevdiyi leylisi də onu sevdiyini bildirmişdi. Bir insan üçün, özəlliklə də Kənan kimi biri üçün bundan böyük cəmi bir neçə sevinc qaynağı ola bilərdi.Görüş yerinə yaxınlaşdığını anlayanda radionu söndürdü. Maşını yaxınlıqda saxlayıb, endi. Bura şəhərdən kənarda yerləşən köhnə bir kilsə idi. Ən azından qıraqdan baxan elə başa düşürdü. Şəhərdən uzaqda, elə də çox adamın yaşamadığı bir ərazidə tənha bir kilsə, ölkə əhalisinin böyük əksəriyyətinin müsəlman olduğunu düşünsək bura elə də çox diqqət çəkməzdi. İçəri girib Məryəm ananın şəklinin altındakı qapını xüsusi ritmlə üç dəfə döydü. Qapı açılan kimi ona tanış olan dəyirmi masanı və üç simanı gördü.Komandiri "Xoşgəldin,Şahnəzərov." deyəndə Kənan artıq əyləşmişdi. "Bilirəm hər birinizə yeni tapşırığınız çox maraqlıdı. Düzü sizi gözlətmək istəmirəm." dedi  və şəffaf lövhənin qarşısına keçib, qırmızı markerlə ' Ş U Ş A' yazdı. "Bəli yoldaşlar,düz görürsünüz növbəti istiqamətimiz Şuşadı..."