Bukas Na Lang Kita Mamahalin

Chapter Twelve: Pains

<Gerald's POV>

Nagulat ako sa message na natanggap ko galing kay Marlet.

Picture namin ni Sarah? Ngayon?

Tumingin ako sa paligid ko. Wala namang katao-tao.

Nagulat din si Sarah. Nakita nya yung phone ko eh.

From: Marlet

Ge, akala ko space lang? :'(

"Paano nagkaganyan?," tanong ni Sarah. Titig na titig sya sa screen ng phone ko.

"Hindi ko alam."

"Sabihin mo kay Marlet mali yung iniisip nya ah. Wag syang magseselos."

Sarah, she is. At kung ngayon aatakihin sya ng pagiging emotional nya....

kriiiing!

From Marvin, his brother.

"Hello Marv?" Napatayo na kami ni Sarah. "May problema ba?"

"Kuya Ge," he sounds like panicking. "Pumunta ka agad dito sa bahay."

"Anong nangyari?"

"Si Ate Marlet..." He paused for a moment. "Nasa terrace nya. Parang tatalon."

"WHAT!?!"

"Nakalock yung room nya and from down here nakikita kong nag-aatempt syang magsuicide. She keeps on saying your name. Kaya Kuya please pumunta ka na to calm her down."

He dropped the call.

Hinawakan ni Sarah yung braso ko. "Ano daw nangyari?"

"She's going to commit suicide because of the picture." Aalis na sana ako ng bigla nya ulit hinawakan yung braso ko.

"Ge, sasama ako. Para makapag-explain."

"Are you sure?"

Tumango sya. We hurried up to my car. Nagpaalam ako kay Direk Cathy na may emergency lang. Nagdrive na ako agad diretso sa Sta. Rosa. Ang alam ko, 10 minutes lang ang papunta doon sa bahay nila sa Los Banos.

Ang tahimik sa loob ng kotse.

Haaaay. Eto na nga ba yung sinasabi ko eh. >_____<

Konsensya ko si Marlet.

"Ge," Biglang nagsalita si Sarah.

"Hmm?"

"Bakit naman magsusuicide si MArlet? That picture is not a big deal."

"Sarah." Nilingon ko sya ng panandalian and saw her usual worried face. Ang cute nya. :3

OY GE! Going back...

"Marlet is a very emotional person. I know hindi big deal yung picture nating dalawa, pero kasi pag inatake sya ng pagiging possessive nya sa akin sunud-sunod na yun. Kanina, she went to my tent and forced me to eat. Dahil makulit sya, nasigawan ko sya.."

"Sana di mo na nasigawan. Kung alam mong emotional sya sana dinaan mo sa kalmadong paraan.."

"Sarah, I did. Dahil ayaw nyang makinig, I screamed at her."

"You should say sorry. Babae sya, Ge. Di dapat ginaganyan ang mga babae."

I held her hand habang hindi inaalis ang paningin ko sa daan. "I'm sorry."

Pinatong nya ang free hand nya sa kamay ko. "Wag kang mag-sorry sa akin. Sa kanya ka mag-sorry."

I nodded. I felt her hands left mine kaya I put it again on the stirring wheel.

Haaaay. Alam mo, Sarah ang pagkakamali ko sa'yo? Una, yung magmahal ako ng iba kahit alam kong mahal pa kita. At pangalawa, yung magmahal ako ng emotional na tao kaya di kita mabalik-balikan. Di kasalanan ang magmahal, pero yung paraan ng pagmamahal, oo.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

<Sarah's POV>

Ang sweet naman ni Gerald.

Tingin ko, in love na inlove sya kay Marlet.

Biruin mo, agad-agad sumugod sa bahay nila.

Natural Sarah. Magpapakamatay sya eh. Natural lang na susugod sya doon para pigilan sya na tumalon at tapusin ang buhay nya.

Dahil lang sa simpleng picture

NINYONG...

DALAWA.

Kaya nga ako sumama para makapag-explain eh. Natural, konsensya ko yun kung mapapatay nya yung sarili nya dahil pinagselosan ka nya.

Ako nga ang dapat magselos eh. >_______<

Ay Sarah! >.<

Nakarating na kami. Mula sa bintana ng kotse ay tanaw na tanaw namin si Marlet sa terrace. Nakaupo. Umiiyak.

Agad kaming bumaba.

"MARLET!" Sumisigaw si Gerald.

Tinitigan ko lang sya. Her eyes were very wet. Kahit yung cheeks nya. Hawak nya yung cellphone nya. Mukhang tinitignan pa rin yung picture namin.

Lagot. >___<

sino ba kasing balasubas ang nagpicture at nagpasa ng ganyan sa kanya?

Balak nyang sirain sila ni Ge?

Tsk tsk.

Nakita kong yumuko si Marlet sa amin. Ngumiti sya. "Tignan mo nga naman!" Tumawa sya. *evil laugh*

"Marlet," Sumigaw ako. "Mali ang iniisip mo!"

"OO NAMAN! MALI YUNG NAKITA KO SA PICTURE NA 'TO!"

Inabot ng isang lalaki ang isang susi kay Ge. Si Marvin ata yun, kapatid ni Marlet.

Agad na pumasok si Ge.

Kinakabahan ako sa mga ganito. >_______<

To be continued...