Intikamla Dans

Bölüm 1

Yağmur damlaları yerde kara lekeler bırakırken çıkardıkları huzur dolu sese kulak verip kaldırımda ağır adımlarla ilerliyordum. Insanlar daha fazla islanmamak için adımlarını hizlandirmis bir şekilde yanımdan geçip giderken bana aşağılayıcı bakışlarını atmayı da ihmal etmiyorlardi. Evet yaptığım akıl karı değildi. Yağmur belki de bu mevsimde ilk defa bu kadar şiddetli yagiyordu ve ben inatla daha fazla islanmak için direniyordum. Büyük ihtimalle yarın 38 derece ateşle uyanacaktim ki umrumda değildi. Gök gürültüsünun çıkardığı korkunç sesle titreyen yavru kediye baktım. Üşüyordu, korkuyordu, yalnizdi ve büyük ihtimalle açtı. Annemi kaybettikten sonra evden kaçtığım günlerdeki beni hatirlamama sebep oldu bu görüntü . O zaman anlamıştım, bana benden başka kimse çıkarı olmadan yardım etmezdi. İşte bu yüzden insanlardan nefret ediyordum. Yaptıkları her işten, attıkları her adımdan bir menfaat umuyorlardi. Bunu anladığım andan beri yalnizlastim. Gittikçe insanlarla arama buzdan bir duvar ördum. Bugüne kadar o duvarı yikabilen kimse olmamıştı. Ben izin vermediğim sürece kimse de bunu basaramayacakti.

Yalnızlık benim en iyi ilacimdi. Ne zaman birilerine veya bir şeylere sinirlensem yalnız kalmayı tercih edenlerdendim. Özellikle son 5 yıldır insanlardan tiksiniyordum. Benimle uzaktan yakından alakası olmayan karşı kaldırımdaki kadına bile iğrenç bir şeymiş gibi bakıyordum. Her zaman yerçekimi kuvvetine ayak uyduruyormuscasina inmiş çatık kaşlarim agrimaya başladığında ne kadar zamandır böyle olduğumu merak ettim. Annemi kaybettigimden beri yana doğru kıvrılan dudaklarımin yerini aşağıya doğru kivrilmis kaşlar almıştı. Tam da psikopatlara yakışır bakışlara sahiptim. Hoş, benim de normal bir insan olduğum soylenemezdi. Hava kararmaya başlamıştı ama Güneş batmamak için savaş veriyordu. Yavaş hareketlerle ilerlerken önünden geçtiğim kitapcinin vitrininin önünde durdum. Bana çok yabancı gelen yansimama baktım. Bu kızı tanimiyordum. Eskiden tanıdığım sıcak gulumsemesi olan kızdan eser yoktu. Hayat beni değiştirmişti. Bir şeyler yüzünden değişime mecbur bırakılmıştım. Elimden nelerin alındığını düşündüm. Bütün cabalarima rağmen elimde kalan koca bir sifirdi. Yağmur damlaları yüzümden gogsume doğru akarken içimdeki bütün zehri kusmak istedim. Saatlerce o kaldırım kenarında ağlamak. . Yapamayacagimin farkındaydım. Yıllar önce kendime verdiğim söz geldi aklıma. İçimdeki ses sen aglayamazsin diye haykirirken gozyaslarima engel oldum. Aglayamazdim. Ağlamak acizlerin isiydi. Oysa benim güçlü olmam lazımdı. Hayattan yediğim her tokada karşılık, dimdik ayakta durabilmem lazımdı. .