Seducing The Playboy Billionaire (Billionaire Clan Series #2)

Kabanata 26

Kabanata 26

Kailanman, hindi ko pinangarap maging sentro ng atensyon lalo na kung ang ibinibigay na tingin ng mga tao ay may bahid ng awa. I stood and made my chin up, despite people's eyes were directly looking at me. I can't blame them, nakakaawa nga naman ang itsura ko ngayon.

Akala ko wala nang ikasasama pa ang gabing ito pero nang makailang hakbang pa lamang ako palayo sa eksklusibong kainan, nagsimulang pumatak ang tubig-ulan. Mula sa unti-unti hanggang sa tuluyang bumuhos na naging sanhi ng pagtakbo ng mga tao para sumilong. At ako? Hindi ako nakagalaw, dinama ko muna kung gaano ako kamalas.

What a great heart's day for me. Ngayon ko naranasan ang maging basang sisiw. I looked pitiful even more.

Humahalo ang ulan sa mainit kong luhang rumaragasa. Basa na rin ang relong hawak ko at nakakapanghinayang na baka hindi na ito gumana pa. At last, I decided to went inside my car. Hindi ko binuhay ang air conditioner dahil nakakaramdam na ako ng panginginig dahil sa lamig. I put the box of watch in the dashboard. Matagal pa akong tumulala bago pinaandar ang sasakyan.

Recent scenarios earlier flashed in my mind. It flashes in a repetition way and it's just making my tears flow more and much. Until now, I'm still processing everything. Sobrang bilis na parang sa isang kisapmata lamang, nawala kaagad siya sa 'kin. I understand his anger towards me, I understand if starting today he won't look at me the same way before. But I don't understand why it is needed to happen in a blink of an eye when I'm not yet ready to let him go.

Habang nasa byahe, hinayaan ko ang sarili na umiyak nang umiyak. Muntik pa akong makabangga ng padaan na motorsiklo dahil sa nanlalabo kong paningin, mabuti na lamang at kaagad akong nakapreno. My frustrations soared high when I thought of going home. Should I go home? Home... but it doesn't feel home at all. Kapag umuwi ako ngayon, baka sumama lang lalo ang loob ko kapag nakita ko si Mommy.

Maybe I'll just go there in some other time. Magpapalipas muna siguro ako ng ilang araw. Pero saan naman?

I'm thinking where I should drop myself tonight. Nang makita ko ang sariling binabaybay ang daan patungo sa nag-iisang taong naiintindihan ako. So I continued driving 'till their front gate. Patuloy parin ang pagbuhos ng malakas na ulan, hindi ko na iyon alintana dahil basang-basa na rin naman ako. I took out the box before I rang the doorbell. I hugged my arms, like as if it will ease the cold.

Bumukas ang pintuan nila at saktong si Ria ang iniluwa niyon."Sino 'ya--Cha?" She opened her umbrella and walked near my place."Cha? Putang----anong nangyare?" She almost cursed after seeing my situation.

I didn't make a response, I just looked at her with sorrow eyes. Mabilis niyang binuksan ang gate at kinabig ako para makasilong sa kaniyang payong hanggang sa marating namin ang kanilang teresa ay tanong siya nang tanong.

"Mare, anong nangyari sa 'yo? Bakit ka basa? Nakadroga ka ba? Anong naisipan mo't nagpakabasa ka sa ulan, e may kotse ka naman? Aegis lang? May music vid ng basang-basa sa ulan?"

If I'm on a good state, I'll laugh at her words. But even a stretch of smile, it is hard for me right now. Napansin niya ang pangangatal ko, nagpaalam siya para kumuha ng tuwalya sa loob at nang makabalik ay ibinigay 'yon sa akin. I accepted it and wrapped around my body. Although with that, my lips and knees keeps on trembling still.

"Tara pasok tayo sa loob.." I shook my head. She sighed and sat on the chair there.

Ayoko munang pumasok dahil basang basa pa ako. Kinapalan ko na nga ang mukha ko papunta rito tapos magiging pabigat pa ako sa kanila. That's not appropriate. Yes, she's my friend but I'm still at my limits.