Seducing The Playboy Billionaire (Billionaire Clan Series #2)

Kabanata 27

Kabanata 27

"Ikaw naman.." humalakhak si Tita Jobel at mahahamigan talaga roon ang kaplastikan."It's good we're both glad meeting each other again!" She exclaimed.

Ngumiti na lamang ako, pilit nga lang kaya nagmukha iyong natatae. Then I accidentally rotated my gaze and Laurence's eyes met mine. Tito Renier cleared his throat.

"Hindi na kami magpapaligoy-ligoy pa, hija. We asked you here to personally hear our sincere apologies about our past mistakes towards your relationship to our son," he started.

His wife beside him, smiled. Honestly, I badly want to show them my real feelings. Ang makita sila ulit ay hindi talaga magaan sa pakiramdam. Parang bumabalik ang mga panahong pinababa nila ako. Nanunumbalik ang masasakit nilang salita sa tuwing titingin ako sa kanilang mukha lalong lalo na kay Tita na wala namang nagbago sa paraan ng pagtingin sa akin, hinaluan lamang ng kaplastikan pero nandoon parin ang pagkadisgusto.

Hindi ako tumugon kay Tito. Hinayaan kong sila ang magsalita, tutal sila naman ang may pakana nito. I've fully realized that I don't literally need to please them or anyone.

"Chantal, hija, I'm sorry.." ani Tita Jobel. It's a clear apology but I can't see sincerity in her expression, she just said it in a normal like not big deal at all.

Ang alam ko ang sorry ay sinasabi nang bukal sa puso, tipong mararamdaman mo talaga kung gaano ka-tunay ang paghingi ng tawad ng isang tao. Gayunpaman, malaki na ang pinagbago ng mundo. Ang sorry, nagiging simpleng salita na lamang. Na parang normal na lamang makagawa ng kasalanan o pagkakamali sa isang tao tapos isang sorry lamang, mabubura na kaagad ang lahat ng sakit na naidulot dito.

Ganoon rin ang sinabi ni Tito Renier. They both told me their sorrys. I don't know what to feel. Ayaw ko namang matawag na walang modo kaya ngumiti ako. Sige, ngiti lang nang ngiti. When did I train myself to be this plastic? Laurence held my hand, I'm kind of shocked at that sudden act of him.

Sinundan iyon ng tingin ng kaniyang mga magulang. Agaran kong inilayo ang kamay ko. Naabutan ko ang nakataas na kilay ni Tita Jobel."O-okay lang po. Wala naman na po sa akin ang mga iyon.." tukoy ko sa nakaraan.

Her brows remained in raise."Is that so? Good thing, hija. I thought may sama ka parin ng loob sa amin. That's just too immature, right? It's all on the past now, we could bond so our closeness grow, too!" Aniya pa habang may ngisi.

Ikinuyom ko ang mga kamay sa ilalim ng mesa. I heard Laurence's chuckles as he took his own champagne. How can't he notice her mother's insincerity? What a numb asshole. Nagngangalit man, pinigilan kong ilabas ang totoong reaksyon.

"Yeah, you're right, tita. It's really an immature to make it a big deal. Immature din po iyong magalit at manghusga sa kapwa nang wala namang sapat na dahilan, 'di po ba?" I smiled. Her smirk faded.

"Pardon?" Kalmado man niya iyong sinabi, ramdam ko na agad ang tensyon.

Tila napansin narin ng mag-ama ang nabuong tensyon.

Tumawa si tito."Bueno, kumain na muna tayo at baka lumamig ang mga putaheng nakahain," he said.

I started to eat the fried shrimp in front of me. They are currently eating their food, too. Laurence keeps putting some dishes on my plate. I'm really, really uncomfortable with it so I made him stop. Saka nararamdaman ko rin ang mapanuring tingin ng kaniyang ina.

"Laurence, that's enough. I can take it on my own. You should mind your own food. I'm fine," I told him casually. Napapahiya siyang kumamot sa batok.

"S-sorry.." hindi nalang ako umimik at nagpatuloy sa pagkain.

Kalansing ng aming mga kubyertos at mahihinang usapan ng ilang kumakain rin na costumer ang tanging naririnig. I felt the awkwardness again.