Birbirimizin kaderi olmak zorundaydık ve bunu kabullenmiştik. Çocukluğumuzdan beri kaderimiz bizim elimizde değildi zaten. İkimiz de buna alışıktık. Okuldaki son yılımızdan sonra o beklenen düğünle evlenecektik. Fakat önce o bana gelip başka birinde...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
¤Ariana Grande- 7 Rings¤ • • •
Rose
"Evet" dedi Hoseok. Endişeyle bakıyordu yüzüme ve çok haklıydı. Son on dakikadır ağzımı açamamıştım.
"Seni daha fazla kandıramam" dedim sonunda. Kaşları çatıldı.
"Ne ? Ne kandırmasın Rose ? Bak mevzu ayrılmaya geliyorsa...neden ?" Dediğinde ellerimi hızla itiraz etmek için kaldırdım ve iki yana salladım.
"Hayır hayır. Öyle değil. Sana söylemediğim bir konu"
"Ama benimle her şeyi konuşabilirsin...bunu biliyorsun" dediğimde hızla kafa salladım. Bunu biliyordum. Bu yüzden şuan bu evdeydik ya. Elini tuttum.
"Sana göstereceğim" dedim ve onu arka bahçeye çektim. Arka bahçedeki kırmızı güllere baktı.
"Bu çok güzel" dediğinde cesaretimi toplayıp kafamı kaldırdım ve bahçenin her yanını kaplayan kırmızı güllere baktım.
"Ailem buraya öldü" dediğimde bana döndü. Yüzündeki ifadenin değişmesini izledim. Omuz silktim.
"Şu dediğinde şey" dediğinde kafa salladım ve ona yaslandım. Kolunu omzuma doladı.
"Gözlerimi her kapattığım da gözümün önünde bu bahçe"
"Rose özür dilerim ben düşüncesi-"
"Annem gülleri çok severdi. Adımdan da anlaşıldığı üzere" dedim gülerek. Omzumdaki elini sıktı.
"Babam ona bu bahçeyi yaptırdı. Sadece mutlu olsun diye. Annem güllerin arasında gezmeyi severdi. Onun peşine takılır, gülleri severdim. Babam ise bizi burada oturup izlerdi. Eh pek güzel işlerle ilgilenmezdi. Bu yüzden öyle bir günde eve birileri geldi. Kocaman, siyah giyinen, maskeli adamlar"
"Anlatmak zorunda değilsin" dediğimde ona baktım.
"Hayır zorundayım çünkü seni hayatımdan çıkarmak istemeyecek kadar çok seviyorum" dedim sarılırken
"Annemi ve bizi korumaya çalışan babamı burada öldürdüler. Bahçede. Güllerin dibine saklandığım için kurtuldum. Dikenlerin her yerimi kestiğini hatırlıyorum. Kanımın ailemin kanıyla birleştiği toprak..titriyordum ve korkudan öleceğimi düşündüm. Onlar gittiğinde annemle babamın başında durduğumu hatırlıyorum. Kan kokusunu, ailemin kanıyla kırmızıya dönen kıyafetimi, kırmızı toprağı, kollarıma batan dikenleri" dedim ve derim bir nefes almam gerektiğini hatırlattım kendime.
"Beni o günün akşamı dayımlar buldu. Jungkook'un babası. Ondan sonra kendime gelemedim bir süre. O zamandan bu yana da terapi görüyorum. Sanırım...11 yıl oldu. Bunları sana anlatmam gerektiğini düşündüm çünkü..beraber olduğun kişiyi tanımalısın. Sen çok şeffafsın. Ne düşünürsen bunu görüyorum yüzünde. Sende beni tanı istedim. Böylelikle gitmek istersen...anlarım seni" dediğimde beni kendine çevirdi. Gözlerinden düşen yaşları baktım.
