Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 12 •

LOUIS WILLIAM TOMLINSON

Hij vroeg of hij me mocht kussen.
Deze prachtige man voor mij, deze jongen die onder de tattoos en piercings zat vroeg of hij mij mocht kussen. Nog nooit had iemand mij toestemming gevraagd, nog nooit.
Ik keek op naar Harry met grote ogen en zag hoe hij ernstig op me neerkeek. Hij maakte geen aanstalten op iets te doen, hij wilde niets tegen mij wil doen. Op de één of andere manier voelde ik me daardoor... geliefd. Alsof er iemand voor me zorgde, om me gaf.

'Lou?', fluisterde Harry met een twijfelende ondertoon.
Ik werd meteen uit mijn gedachten gehaald en knipperde een paar keer met mijn ogen.
'J-ja. Sorry... natuurlijk mag dat.'
Er brak een brede glimlach door op Harry's gezicht. Hij legde zijn handen op mijn wangen en trok mijn hoofd voorzichtig naar dat van hem toe, totdat onze lippen elkaar zachtjes, bijna aarzelend raakten. Het koude metaal van zijn lippiercing deed me huiveren en ik verlangde terug naar mijn eigen lippiercing, zodat we wild met elkaar konden zoenen, elkaar konden plagen door op elkaars piercings te zuigen...
In plaats daarvan probeerde ik mij uit alle macht in te houden om Harry niet half op te vreten terwijl hij voorzichtig mijn lippen verkende.
Een paar seconden lang deed ik niets. Ik moest me concentreren om me in te houden. Daarna vlocht ik voorzichtig mijn handen in zijn haar en kuste hem heel voorzichtig terug.
Harry lippen waren zacht, maar zijn lippiercing maakte het hele gebeuren toch... ruw. Ik had nog nooit zoiets gevoeld. Dit... dit betekende iets. Alle keren hiervoor, met andere mannen... alles was vlug geweest, wild, alsof we het beiden zo snel mogelijk achter de rug hadden willen hebben. Maar dit- dit wás echt iets.
Er was geen tong, alleen lippen, maar ik denk dat we dat beiden goed vonden.
Na iets wat bijna een eeuw leek te duren trok Harry zich terug en keek me met een brede glimlach aan.
'Je hebt geen idee hoe lang ik dat al wilde doen.', mompelde hij grinnikend. Ik glimlachte lief naar hem en streelde over zijn wang.
'Was het ook oké voor jou? Was het niet... te snel? Te vlug?', vroeg Harry toen plotseling terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste. Ik grinnikte zachtjes en kwam omhoog om een vlinderkusje op Harry's lippen te drukken.
'Ik wilde het ook.', fluisterde ik. 'Dankjewel.'
Er brak een gelukkige grijns door op Harry's gezicht. Hij rolde van me af, krabbelde overeind en mij toen aan mijn handen omhoog. Harry sloeg zijn arm om me heen en keek me daarbij even aan, alsof hij wilde vragen om toestemming. Ik glimlachte breed naar hem en knikte, waarna ik me tegen hem aanbestede en we samen begonnen te lopen.

Eerlijk gezegd snapte ik het niet. Waarom was Harry zo aardig tegen me? Was dit hoe het was om een vriendje te hebben? Was dit hoe het was om geliefd te zijn búíten de slaapkamer en niet alleen voor one night stands?
Ik wist het niet. Ik snapte er niets van. Het enige wat er door mijn hoofd ging was dat ik niet wilde dat dit ooit nog zou stoppen. Ik wilde alleen maar weten van deze lieve, maar toch vreemde jongen.
'Harry?', vroeg ik na een paar minuten twijfelend. De parkeerplaats kwam al met een noodvaart dichterbij, maar ik wilde niet dat dit nu al voorbij zou zijn. Harry moest van mij zijn, en ik weet niet of ik dat zo graag wilde om de dare of dat het door een ander gevoel kwam.
Harry verraste me en ik wilde dat hij dat zou blijven doen.
'Hmm?', vroeg Harry. Hij speelde afwezig met zijn aansteker, waardoor eens in de zoveel seconden een klein vlammetje verscheen.
'W-wat gebeurt er nu met ons?' Ik trok onzeker aan mijn mouw en speelde wat met een loshangend draadje.
Ik voelde Harry's blik op me branden en een paar seconden lang werd er helemaal niets gezegd.
'Ik... Ik weet het niet.', antwoordde Harry uiteindelijk oprecht. Ik keek hem gefronst aan, verward door zijn antwoord. Wilde hij niets meer? Was dit het?
Harry zag mijn blik en begon vlug te praten om zijn antwoord uit te leggen.
'Begrijp me niet verkeerd, Louis... Maar we zijn zo anders...', perste hij er ongemakkelijk uit. Een gekwetste uitdrukking vloog over mijn gezicht. Harry en ik waren helemaal niet anders. Als hij eens wist hoe ik echt was... Ik trok mijn hand uit die van hem.
'Je wilt niets meer met me? Dit was het?', vroeg ik aangedaan. Hoe kon het dat ik me zo- zo gekwetst voelde? Ik kende Harry nog niet zo lang, wat was er mis met me? Waarom kon ik hem niet gewoon laten gaan?
Omdat ik hem nodig had voor mijn weddenschap. Ja, dat was het. Ik had Harry nodig voor de weddenschap, hij mocht nu niet wegglippen...
'Dat bedoel ik niet.', perste Harry er moeizaam uit. Hij perste zijn lippen op elkaar en keek gefrustreerd voor zich uit.
'Zie je dan niet hoe verschillend we zijn? Ik weet niet of ik alles kan zijn wat jij wil, Lou. Ik weet dat dit pas onze eerste date is, en ik zou je dolgraag op honderden andere dates willen nemen, maar... Ik weet niet of wij wel goed zijn voor elkaar...'
Ik keek Harry met grote ogen aan en vlug deed ik een stap bij hem vandaan.
'Ik ben niet goed genoeg voor je?', vroeg ik met dikke stem. Tranen sprongen in mijn ogen en ik durfde niet op te kijken. Wat deed deze jongen met me?
Ik veegde vlug met de rug van mijn hand langs mijn ogen om mijn tranen voor Harry te verbergen, maar het was te laat.
Shit, ik voelde me zo'n loser. Ik had nog gehuild om een jóngen. Harry was niet belangrijk... toch?
'Huil je nou?', vroeg Harry verbaasd. Hij deed een stap naar me toe, maar ik stapte vlug weg en keek verbitterd naar hem op.
'Ja, dat zie je toch?', snauwde ik kortaf. Harry beet op zijn lip, zichtbaar gefrustreerd. Was hij boos op mij? Of op zichzelf?
'Lou...'
'Nee! Niks "Lou!" Dit was zeker wat je al die tijd al wilde? Het flowercrown-jongetje aan het huilen maken? Nou, gefeliciteerd Harry. Het is je gelukt. Rot op.'
Ik voelde hoe ik weer begon te huilen, mijn schouders begonnen te schokken.
Waarom gedroeg ik me als zo'n loser? Wat was er mis met me? Ik huilde nooit. Nóóit. En nu, sinds ik mijn uiterlijk had veranderd, nu ik Harry had leren kennen... Het leek net alsof de oude Louis niet meer bestond.
'Louis... Alsjeblieft, dat bedoelde ik niet, laat me het uitleggen-'
'Nee! Ik hoef je uitleg niet! Het is duidelijk dat je me niet hoeft, oké? Ik had alleen... ik had alleen gewild dat je me niet zo lang aan een lijntje had gehouden!'
Harry's handen vielen slap langs zijn zij en hij zag er bijna uit als een zielige puppy, maar ik negeerde het. Mijn vrienden hadden gelijk gehad. Ik had voor een simpel iemand moeten kiezen. Harry was te moeilijk. Hij leek teveel op mij, hoe vaak hij ook mocht beweren dat we te anders waren.
'Louis...'
'Nee! Ik vraag Perrie wel of ze me op wil halen! Rot op Harry!'

><><><><
Iets korter stukje dan normaal, maar ik kom net uit een vliegtuig en ik ben moe, maar ik wilde jullie toch nog een stukje geven ^^
ik hoop dat jullie het leuk vinden xxx