Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 27 •

LOUIS TOMLINSON

"Dit is alweer een tijdje geleden.", verzuchtte ik dramatisch. Perrie, Niall en Liam stonden om me heen, terwijl ik op een stoel voor de spiegel zat.

"En wat is precies de bedoeling?" Ik beet bezorgd op mijn lip.

"Ik wil niet dat Harry teveel schrikt, maar ik wil ook niet dat hij me nog steeds niet vertrouwt, en ik wil ook-"

"Louis.", onderbrak Niall me. "Houd je mond. Dit gaat niet alleen om Harry, het gaat ook om jou. Jij moet zorgen dat je je comfortabel voelt in hoe je eruit ziet, anders zal Harry je nooit helemaal kunnen vertrouwen. Dus wat wil je? Je oude look, of je nieuwe?"

Ik staarde naar mezelf in de spiegel. Wat wilde ik? Wilde ik mijn eigen, zwarte kleding aan waar ik zo aan gewend was? Of zat ik nu zo erg in deze bloemen-fase dat er eigenlijk geen ontkomen meer aan was? Wat wilde ik nu eigenlijk?

"Waarschijnlijk kiest hij voor zijn oude look.", opperde Liam. "Iedereen was bang van hem. Ik voelde me altijd zo stoer als ik naast hem liep."
Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op. "Nu niet meer dan?"

Liam rolde met zijn ogen. "Natuurlijk niet. Nu ben je een loser. Vroeger was je gevaarlijk, nu ben je gewoon... Zielig."

"Dat is niet waar!", beet Perrie hem toe. De opmerking deed haar duidelijk meer dan ik (ik rolde slechts met mijn ogen, ik wist wel beter).

"Hoe durf je dat te zeggen? Louis is geen loser met deze kleding! Hij is schattig, hij durft zijn kwetsbaarheid tenminste te laten zien! Wie zegt dat mannen altijd stoer moeten zijn? Wie komt er altijd met die vervelende vooroordelen?! Ugh, ik vind Louis gewoon leuk zo, en hij moet deze look houden!"

Ik floot bewonderend tussen mijn tanden. "Amen.", knipoogde ik.

Niall zuchtte diep. Voor het eerst was hij eens de enige die echt serieus was.
"Het boeit helemaal niet wat jullie willen..." Zijn toon klonk alsof hij het tegen zevenjarigen had.
"Dit gaat om Louis. We moeten hem steunen."

"Maar hij kiest sowieso voor mij. Iedereen weet dat hij zijn oude look terug kiest. En daarbij: wie zou er niet voor mij kiezen?", bracht Liam er weer stellig tegenin.

"Als het om jou en mij zou gaan, zou niemand voor jou kiezen.", snauwde Perrie terug. "Hij kiest voor mij, iedereen weet dat, Payne."

"Jongens!", riep Niall plotseling gefrustreerd uit. "Gedraag je! Liam, dit gaat niet om jou, maar het gaat ook niet om jou, Perrie! Dit gaat om Louis en om hoe Louis zich het fijnst voelt! Dus gedraag je, allebei!"

Terwijl Liam en Perrie Niall geschrokken aankeken, kreeg mijn beste vriend een vredige uitdrukking over zich heen en keek me in de spiegel aan, waardoor onze blauwe ogen elkaar ontmoetten.

"Dus, wat wil jij, Lou?", knipoogde hij.

Ik zuchtte diep en keek mezelf lang aan.
"Misschien... Misschien heb ik wel een idee."

"Wat wil je dan? Kies je voor mij?", glimlachte Liam eng.

Ik rolde met mijn ogen. "Nee, idioot. Geef me mijn piercings aan."

Liam kreeg een brede grijns op zijn gezicht en legde het koude ijzer in mijn hand. Nu pas besefte ik me hoe lang geleden ik mijn piercings voor het laatst in had gehad. Tuurlijk, ik had ze soms in gedaan om te voorkomen dat ze dicht zouden groeien, maar ik was al zes maanden niet meer naar buiten gegaan met mijn piercings.

Vlug deed ik ze in. Het voelde... Vertrouwd. Ik wist dat dit de juiste keuze was. Ik had het ijzer gemist, ik had gemist hoe ik zachtjes op mijn lippiercing kon bijten, of nog beter... Hoe anderen - in dit geval het liefst Harry - op mijn lippiercing konden bijten.