Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 7 •

HARRY EDWARD STYLES

'Ik ben zo'n fuck-up.', kreunde ik voor de duizendste keer die dag. Zayn, mijn huisgenoot, stond in de deuropening van mijn slaapkamer en keek op me neer.
'Dat heb je al gezegd, pas een paar miljoen keer. Luister, je kunt er nu toch niks meer aan doen. Die jongen is weg en je weet niets van hem. Doe een paar sokken aan en zorg dat je er netjes uitziet, verdomme! Perrie kan elk moment hier zijn.'
Ik stak mijn middelvinger naar hem op en liet me achterover op mijn bed vallen.
'Hij was zo cute, Zayn. Ik zweer het je; hij is gemaakt door God zelf.'
Zayn mompelde iets in de trant van "te veel wiet gerookt", maar ik besteedde er geen aandacht aan.
'Ik zie nog steeds voor me hoe die vieze, vuile eikel met zijn gore handjes aan hem zat... God, ik had hem wel kunnen vermoorden...' Mijn bloed begon weer te koken toen ik eraan terug dacht.
'Gelukkig was het alleen maar een slag op zijn kaak. Ik zou er geen zin in hebben om je weer op te moeten halen van het politiebureau. Trek nou eens je sokken aan, H.'
Dramatisch bedekte ik mijn gezicht met mijn handen en rolde met mijn rug naar Zayn toe.
'He probably hates me right now!', jammerde ik. Ik hoorde Zayn geïrriteerd zuchten, maar stug ging ik door.
'Hij is vast compleet tegen geweld. Hell, hij had zelfs een "World Peace"-trui aan! En dan die flower crown... Precies dezelfde kleur als zijn ogen... Hij was echt ultieme perfectie, Zayn.'
Ik draaide me weer naar Zayn toe en voelde hoe iets met volle vaart mijn gezicht raakte. Zayn keek me triomfantelijk aan terwijl ik het bolletje stof oppakte.
'Sokken.', lichtte hij zelfvoldaan toe. Toen hij mijn ongelukkige uitdrukking zag liep hij naar me toe en ging naast me op het bed zitten.
'Kom op, H,', begon Zayn in een poging om me op te beuren. 'Er komen nog wel andere jongens...'
'Ik wil hem.', jammerde ik.
Zayn zuchtte medelevend. 'Waarom heb je zijn nummer dan niet gevraagd?'
'Omdat hij verdomme bijna verkracht was! Dan ga je niet naar zijn nummer vragen, Z. En hij had me toch niet leuk gevonden, hij... Hij was zo anders. Hij had van die nette kleding en hij zag er zo... Onschuldig uit, snap je? Hij schrok vast van me. Je hebt gelijk, misschien is het beter zo. Mijn uiterlijk heeft hem vast weggejaagd.'
'Dan was hij een idioot.', stelde Zayn scherp vast. 'Als hij ook maar even verder had gekeken dan je uiterlijk had hij meteen gezien wat voor leuke, lieve jongen je bent.'
Ik glimlachte zwakjes naar mijn beste vriend. 'Thanks.'
Zayn glimlachte liefdevol terug en wreef over mijn armen.
'Ik ben al lang blij om te horen dat je een keer interesse had in een ander type jongens. Ik werd altijd helemaal gek van die ex-vriendjes van je. Jezus, wat een klootzakken waren dat... Ik snap echt niet waarom je altijd voor de verkeerde types gaat, je kunt zoveel beter krijgen.'
Ik wreef over mijn gezicht en ging overeind zitten. 'Zo erg waren ze nou ook weer niet.'
'Harry. De laatste dwong je om drugs te verkopen.'
'Maar ik heb het niet gedaan.'
'Alleen maar omdat ik nog op tijd in kon grijpen! En die daarvoor wilde je de prostitutie inslepen!'
'Ook niet gebeurd.', antwoordde ik ongemakkelijk. Zayn rolde met zijn ogen en mompelde een kleine "whatever." Toen schraapte hij zijn keel en stond op.
'Ik hoop in elk geval dat je een keer een goede relatie aangaat. Maar please, Harry, wil je alsjeblíéft even zorgen dat je er netjes uitziet?'
Ik zuchtte en glimlachte neerslachtig. 'Je vindt haar echt leuk, hé?'
Zayn bloosde lichtjes en knikte.
'Oké dan, voor jou. Maar wil je haar alsjeblieft niet de hele avond aflebberen? Ik heb niet voor niets gekookt en ik heb geen zin om het eten weer uit te kotsen.'
'Drama queen.', mompelde Zayn.
'Wat zei je daar?'
'Niets!' Hij stak zijn handen onschuldig omhoog. Ik schonk hem een onderzoekende blik, maar toen zijn uitdrukking emotieloos bleef bukte ik me voorover om mijn sokken aan te doen.
'Ik heb gevraagd of ze een vriend mee wil nemen, anders zit jij ook maar de hele avond alleen.'
Ik keek hem dankbaar aan. Soms vergat ik hoeveel Zayn voor me deed.
'Misschien is die vriend die ze meeneemt wel wat voor je. Dan denk je ook niet meer heel de dag aan die jongen.'
Ik rolde voor de zoveelste keer met mijn ogen en liep met Zayn naar de woonkamer. 'En dan op dubbel-date gaan, zeker. Dacht het even niet, fucker.'
Zayn wilde iets terugzeggen, maar op dat moment ging de bel. Paniek vlamde op in zijn ogen en als een kip zonder kop begon hij de kussens op de bank te schikken.
Ik gaf hem een lichte trap in zijn knieholte en gebaarde naar de deur.
'Ga jij maar open doen, ik zorg wel dat het er hier goed uitziet.'
Zayn wierp me een zenuwachtige blik toe, streek zijn kleding glad en liep toen richting de spiegel. Hij haalde een hand door zijn haar, fixeerde zijn piercings, haalde diep adem en liep toen naar de gang om open te doen.
Ik viste een aansteker uit mijn zak en stak vlug een paar kaarsjes aan. Het huis zag er extreem opgeruimd uit. Zayn had de hele dag lege bierflesjes opgeruimd, de kamer gestofzuigd en de meubels afgestoft.
Mijn gedachten dwaalden weer af naar de flower crown jongen in het park en vlug schudde in mijn hoofd. Shit, ik hoopte maar dat Perrie een beetje een leuke jongen had meegenomen. Ik wilde gewoon zo graag weer eens een echte relatie. Een relatie waarin iemand echt van me hield en me niet zomaar gebruikte. Een relatie waar je naast elkaar kon liggen zonder iets te hoeven zeggen, een relatie waarin je elkaar kon vertrouwen en écht van elkaar kon houden. Ik wilde het zo graag, misschien zelfs té graag, en waarschijnlijk was dat de reden dat het nooit lukte.
'Oké, dit is dus de woonkamer, doe alsof je thuis bent.'
Ik draaide me om en zag hoe Zayn met een bloedmooi blond meisje de kamer in kwam lopen.
'Pez, dit is mijn huisgenoot Harry. H, dit is Perrie.'
Ik glimlachte breed naar het meisje en stak mijn hand uit.
'Leuk je eindelijk te ontmoeten, Zayn kon zijn bek maar niet houden over je.'
Perrie giechelde terwijl Zayn me een dodende blik toewierp. Ik haalde mijn schouders naar hem op en achter Perrie's rug stak hij zijn middelvinger naar me op.
Perrie draaide zich verward terug naar de gang. 'Waar is Louis nou?' Ze wierp me een verontschuldigende blik toe en liep terug de gang in.
'Louis Tomlinson! Doe die telefoon weg en stel je netjes voor! Je bent hier niet thuis, hoor!', hoorden we haar sissen. Ik onderdrukte een glimlach toen ik een geërgerde kreun hoorde en vervolgens kwam Perrie weer te woonkamer inlopen.
'Sorry hoor, hij heeft zijn dag niet.' Ze trok iemand aan zijn arm naar binnen en mijn adem stokte in mijn keel.
'Zayn, Louis, jullie kennen elkaar al.' Haar stem leek van heel ver weg ge komen en in een waas keek ik toe hoe Zayn en de jongen handen schudden.
'En Louis, dit is Zayn's huisgenoot Harry.'
Hij draaide zich naar me toe en ik hapte naar adem. Zijn mond viel open en we keken elkaar met grote ogen aan.
Hij was het. Hij was de jongen uit het park. Zijn bruine haar zag er lekker zacht uit en hij had weer de blauwe flower crown op, die precies dezelfde kleur had als zijn ogen. Hij had een zwarte sweater zonder capuchon aan met een witte smiley erop. Daar onder droeg hij een ongelooflijk strakke zwarte skinnyjeans, en ik kon het niet laten om even naar zijn heupen te kijken, die er mooi in uitkwamen.
'Ehm, Harry?' Iemand zwaaide met zijn hand voor mijn ogen en vervolgens keek ik recht in het gezicht van Zayn.
'Verpest niet voor me! Ik weet dat hij er anders uitziet, maar als je nu niet netjes hallo zegt ga je er spijt van krijgen!', siste hij dreigend.
'I-ik-', begon ik. Zayn wierp me nogmaals een moordende blik toe en ik slikte moeizaam.
Ik liep op de jongen af en stak mijn hand op.
'H-hey.' Mijn stem sloeg over en beschaamd schraapte ik mijn keel.
'Hi, ik weet niet of je me nog herkent, maar-'
'Jij bent die punk jongen uit het park.', ademde hij.
Ik grinnikte en haalde opgelucht adem. Hij herkende me nog.
'En jij bent de flower crown boy.'
Hij knikte en giechelde zachtjes. Zayn schraapte zijn keel.
'Je kent Louis al?'
Ik knikte zonder mijn blik van Louis af te wenden.
'Ja, hij is de jongen uit het park.'
Ik draaide me naar Zayn toe en zag hoe zijn ogen groter werden.
'Dat is echt... Toeval.'
Ik knikte en glimlachte breed naar de schattige jongen voor me. Dit was mijn kans om te laten zien dat ik meer was dan alleen een asociale punk vol piercings en tattoos die mensen in elkaar sloeg.
Ik maakte een gebaar naar de bank.
'Ga allemaal lekker zitten, wat kan ik voor jullie inschenken?'
Zayn keek op Perrie neer, die even nadenkend op haar lip beet. 'Hebben jullie wijn?'
'Natuurlijk, witte?' Zayn had gister speciaal de witte wijn die Perrie zo lekker vond in huis gehaald. Haar gezicht lichtte op.
'Graag.'
Ik knikte. 'Zayn?'
'Doe maar een biertje.' Ik draaide me naar Louis en zag hoe hij een vlugge blik wisselde met Perrie.
'Ehm... Thee, graag?'
Ik keek verrast op, maar Perrie bood me al uitleg aan.
'Louis drinkt niet.' Mijn ogen werden groter. Hoe kwam het dat iemand van onze leeftijd helemaal niet dronk?
Louis glimlachte verlegen en vlug kwam ik weer in actie. God, nu voelde hij zich vast ongemakkelijk door mijn stomme reactie.
'Natuurlijk kun je thee krijgen, wat voor thee wil je?'
Louis hield nadenkend zijn hoofd schuin. 'Wat heb je?'
'We hebben munt, rooibos, groene thee... Ik geloof dat we zelfs nog ergens Yorkshire hebben, maar dat is alleen maar ontbijtthee.'
'Yorkshire?' Louis gezicht klaarde op en verrast keek ik hem aan. 'Yorkshire Tea is de lekkerste thee.', grijnsde hij.
Ik trok een wenkbrauw op. 'Ik weet niet of ik het met je eens ben.'
Louis sloeg me slapjes tegen mijn arm aan. 'Geen woord over Yorkshire! Hoe durf je?'
Ik hield lachend mijn armen omhoog. 'Oké, oké, geen woord over Yorkshire, ik begrijp het. Ga zitten, ik maak die thee wel voor je.'
Louis glimlachte nogmaals lief naar me en ging toen op de bank naast Zayn en Perrie zitten. Ik kon het niet laten om nog even naar hem te blijven kijken.
Hoe kon het zijn dat zoveel toeval bestond? Had ik na al die jaren eindelijk goede karma gekregen? Één ding wist ik zeker: Ik moet een goede indruk op Louis maken, en vanavond had ik die kans.