Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 20 •

HARRY EDWARD STYLES

"W-wat..?", was letterlijk het enige wat in me opkwam, terwijl ik mijn vriendje en de onbekende jongen met grote ogen opnam. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken.

Waarom zou Louis dit doen? Louis, van iedereen ter wereld... Waarom nu juist mijn lieve, onschuldige vriendje, die altijd zo schattig giechelt en felgekleurde bloemen in zijn haar draagt?

"Harry!"
Louis ogen werden groot en geschrokken probeerde hij zich uit de greep van de andere jongen te worstelen.

"Calum! Laat me los!" Na een hoop getrek en geduw wist Louis onder zijn arm door de glippen en stakt zijn hand naar me uit, maar gekwetst deed ik een stap achteruit.

"W-waarom? Waarom doe je dit? H-hoe lang is dit al gaande...?"

"Oh, al heel lang, mijn vriend.", knipoogte de jongen, Calum, achter Louis.

Louis werd witheet van woede en keek me aan, een gevaarlijk glans licht in zijn ogen.

"Dat is niet waar! Je moet me geloven, Harry! Hij liegt! We hebben niets samen!"

Hoe graag ik hem ook wilde geloven, er vlogen teveel vragen door mijn hoofd. Hoe kent Louis deze jongen dan? Hoe lang? Waarom? Deed hij het om mij te kwetsen? Of is hij misschien een heel ander persoon dan ik dacht...?

"W-waarom zou ik je geloven? Ik weet wat ik zag...", mompelde ik. Ik draaide me van hem weg, maar hij versperde me de weg.

"Ik kan het uitleggen! Het is niet wat je denkt! Echt niet! Calum hier is- is..."

"Is wat?!", spuugde ik. "Je fuckbuddy?!"

Louis deed gekwetst een stap naar achter en keek me met verdrietige ogen aan. "N-nee... nee, natuurlijk niet..."

Bijna kreeg ik medelijden met hem, toen ik in zijn mooie, verdrietige ogen keek. Bijna.

"Laten we gaan." Mijn stem klonk koud, ijskoud, en ik knipperde om mijn tranen in te houden.

"K-kunnen we hier niet over praten?", vroeg mijn vriendje angstig. Even maakte ik oogcontact met de jongen, Calum, die me een gemene grijns toewierp.
"Niet hier."

...

"What the fuck, Louis?!"

Ik gooide de deur van mijn appartement dicht en voor het eerst liet ik mijn woede er echt uit.

"Harry...", piepte Louis paniekerig. "Mag ik alsjeblieft-"

"Waar was dat godverdomme allemaal goed voor?!", schreeuwde ik naar hem. "Wat haalde je jezelf allemaal in je hoofd?! Wat was je aan het doen met hem?! Nou?!"

"Harry, alsjeblieft, ik-"

"En ik dacht verdomme nog wel dat je anders was! Fuck, Louis! Ik dacht dat wij iets speciaals hadden!"

"Harry, wil je alsjeblieft heel even naar me luister-"

"Nee! Nee dat wil ik niet, verdomme! Ik wil niet weten hoe spannend je het vond om het achter mijn rug met iemand anders te doen, Louis! Dus houdt je fucking mond en-"

Zonder dat we het gehoord hadden, was de deur van de woonkamer open gegaan en Zayn stak chagrijnig zijn hoofd om de hoek.

"Zouden jullie alsjeblíéft even ergens anders ruzie willen maken? Echt, ik weet niet wat er aan de hand is, maar er is een erg goede film op tv en ik probeer hem te volgen."

Nog voordat ik kon protesteren - ik was namelijk een hele reeks scheldwoorden aan het mompelen - had Louis zich al verontschuldigd, mijn hand vastgegrepen en trok me mee de trap op.
Vlak voordat we uit het zicht verdwenen, wierp ik een blik over mijn schouder. Nog net zag ik hoe Zayn mij een bezorgde blik toewierp, en toen trok Louis me mijn slaapkamer in.

"Ik-", wilde ik beginnen, maar Louis zette razendsnel een paar stappen naar voren en legde zijn vingers tegen mijn mond.

"Harry. Alsjeblieft... ik smeek het je; geef me vijf minuten. Vijf minuten om je alles uit te leggen voordat je conclusies trekt. Alsjeblieft."

Een paar seconden keken we elkaar aan. Louis' bleek smekend en vol wanhoop, de mijne vol woede en onbegrip.

"Goed.", besloot ik uiteindelijk. "Vijf minuten om uit te leggen waarom je hem hebt geneukt. Meer niet."

Louis ogen werden groot bij mijn woorden en ik zag hoe hij verontwaardigd zijn mond open trok, maar nadat ik nadrukkelijk op mijn horloge had gekeken, besloot hij daar toch maar vanaf te zien.

Hij knikte. "Vijf minuten...", mompelde hij zachtes, en hij ging op het bed zitten. Hij keek me niet aan toen hij begon te praten.

"Harry... al die conclusies die je trekt.. ze zijn niet waar... Waarom zou ik in hemelsnaam met iemand anders gaan als ik jou heb? Waarom-"

"Ja, dat vraag ik me nu ook af.", mompelde ik nors. Louis keek me gevaarlijk aan en ik hief verontschuldigend mijn handen op.
"Sorry, geen onderbrekingen, ga verder."

Louis zuchtte en knikte.
"Je vergeet dat jij.. ik ben verliefd op je, Harry. Ik heb niets met Calum... ik ben nog steeds maagd, weet je... Jij was mijn eerste echte kus - laten we Kurt niet meetellen - jij bent degene van wie ik hou, jij bent degene die ik zoveel dingen wil geven, met wie ik nog zoveel tijd door wil brengen..."

"Wie was hij dan?" Ik wilde hem geloven, echt waar, maar ik moest het gewoon weten. Ik wilde geen excuses horen, maar een verklaring voor wat ik had gezien.

Louis keek me nog altijd niet aan. Zijn haar hing voor zijn gezicht, maar ik kon zijn nerveuze houding zien en ik zag hoe hij vol stress aan zijn nagelriemen pulkte.

"I-ik", zijn stem sloeg over waardoor het zeker een octaaf hoger werd en hij kuchte beschaamd.
"S-sorry. Ik- ik kom vaak in die kledingzaak met Niall... Calum werkt er al zo lang als ik me kan herinneren. I-in het begin- in het begin plaagde hij me alleen maar, maar na een tijdje..." Louis haalde diep adem. "Na een tijdje werd het duidelijk dat hij een crush op me had. Zijn gedrag werd steeds vreemder en toen hij merkte dat ik een vriendje had.."

Eindelijk keek Louis op. Zijn wangen waren rood en er stonden tranen in zijn ogen.

"Dump me alsjeblieft niet...?", smeekte hij me.

En ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem inderdaad te dumpen. Ik hield van deze jongen, zo ontzettend veel. Louis was te onschuldig om te liegen, hoe had ik ooit boos op hem kunnen worden...? Ik had Louis juist moeten beschermen van Calum, ik had te snel conclusies getrokken...

"Natuurlijk niet...", verzekerde ik hem en ik kwam naast hem zitten op bed.

Louis keek me aan met een verbijsterd gezicht. "Ik... W-wat..?"

Ik streek een traan van zijn wang af en trok hem met me mee, zodat we op onze rug op het bed lagen.

"Het spijt me, Louis...", mompelde ik. Louis keek me vreemd aan, bijna.. schuldig? Ik liet het gaan, ik had het vast verkeerd gezien.

Louis pakte mijn hand vast en kneep er zachtjes in.
"H-het is al goed... ik hou van je..."

><><><><><><><><><><
Ben ik de enige die medelijden heeft met Harry?

Wat denken jullie? Komt Harry er zelf achter wie Louis is of gaat Louis het vertellen?

Oh en ik wilde jullie bedanken voor alle lieve berichten en steun die ik krijg! Ik hou van jullie en jullie zijn echt de beste lezers ooit! Fijne vakantie! xxx