Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 18 •

HARRY EDWARD STYLES

Met een brede glimlach keek ik mijn vriendje aan. Mijn vriendje. Al voor een paar weken was hij van mij, alleen van mij.
Het was alsof de wereld opeens kleuriger was nu ik hem zo kon noemen.

Het waren dan ook de kleine dingetjes aan Louis die mij zo intens gelukkig konden maken. Zoals wanneer hij zich naar me omdraaide en glimlachte alsof ik het mooiste was wat hij ooit had gezien, of de manier waarop hij mijn emoties feilloos leek te kunnen lezen.
Als ik niet lekker in mijn vel zat, kreeg Louis meteen een diepe zorgrimpel in zijn voorhoofd, één die pas weg zou gaan zodra ik weer naar hem zou lachen...

"Deze broek kan echt niet meer hoor.", werd ik ruw uit mijn gedachten gehaald. Ik keek op en zag hoe mijn vriendje me een zwarte broek toegooide. Ik pakte hem op en bekeek hem nauwkeurig.
"Wat is er mis mee?", fronste ik verbaasd.

Louis zette zijn handen in zijn zij en keek me bitchy aan.
"Pardon? Wat is er niet mis mee?"

"Het spijt me, Lou, maar deze broek is echt prima. Hij zit lekker en-"

"En hij staat voor geen meter.", vulde hij aan. "Precies, dat vond ik dus ook. Zullen we een nieuwe gaan kopen?"

Ik bleef een paar seconden stil terwijl ik hem van top tot teen bekeek. Ik was nog steeds niet gewend aan het feit dat hij zo mooi was, en ik betwijfelde sterk of er ooit aan zou wennen.
"Ik houd van je."

Louis rolde met zijn ogen, maar kon zijn gevleide glimlach en rode wangen niet bedwingen. Hij sloeg zijn ogen neer en haalde zijn vingers door zijn haar.
"Ik ook van jou...", mompelde hij, en toen wat harder: "Betekent dat dat we gaan?"

Ik grinnikte zachtjes en trok hem aan zijn heupen, waardoor hij naast me op bed belandde. Ik knikte verslagen en hij giechelde zachtjes, waarna hij me een vlugge kus op mijn mond gaf en opstond.

"Trek je schoenen aan, dan! We gaan!"

...

"Als je maar niet denkt dat ik naar al die suffe winkels toe ga waar jij je kleding koopt.", plaagde ik Louis even later terwijl we het centrum in liepen.

Louis trok een pruillipje en sloeg zijn armen om zichzelf heen, waardoor mijn sweater, die hij aanhad, nog groter leek.
"Mijn kleding is niet suf.", snoof hij beledigd. Ik grinnikte zachtjes en prikte hem in zijn zij, waardoor hij lachend opzij sprong en me een zacht duwtje gaf. "Harry!"

"Oké, oké! Het spijt me! Je kleding is niet suf! Het zou mij alleen niet staan!"

Louis glimlachte mysterieus en haakte zijn arm door die van mij, waardoor we weer dicht tegen elkaar aan liepen.
"Ik weet toch dat je daar niet van houdt voor jezelf. Geloof me, ik heb het allemaal onder controle. Ik weet de perfecte winkel voor jou."

Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Oh ja?"
Ik kon me niet voorstellen dat Louis - mijn Louis - wist waar hij kleding voor mij zou kunnen kopen. De winkels waar ik mijn kleding kocht waren iets moeilijker te vinden dan de algemene kledingzaak. Louis leek echter vrij zeker van zijn zaak. Hij trok me verschikkende straten door, trok me door kleine steegjes heen en bleef uiteindelijk trots staan.

"We zijn er!"

Met grote ogen keek ik naar de kleding winkel waar Louis me mee naar toe had gesleept. De etalages hingen vol met bandshirts van bands waar ik maar al te graag naartoe zou willen, de zwarte spijkerbroeken leken uit mijn dromen te komen en mijn ogen brandden bijna gaten in het stoere leren jack in de hoek. Hoe was mijn vriendje ooit hier terechtgekomen?

"Ik- w-wow...", stamelde ik uit. "H-hoe...?"

Louis rolde met zijn ogen en verstrengelde zijn vingers met die van mij. "Niet zo veel vragen stellen, Haz. Kom."
Hij sleurde me de winkel in, waar hij schichtig om zich heen keek en me toen meetrok achter een hoog kledingrek.

"Verstoppen we ons?", vroeg ik wantrouwig. Louis speelde mer zijn vingers en ontweek mijn blik. hij wierp een zenuwachtige blik over zijn schouder en fixeerde nerveus zijn haar.

"Natuurlijk niet! Kom op dan, kies een broek!", glimlachte hij. Nog steeds vertrouwde ik het niet helemaal. Zijn glimlach was nep. Louis zat net iets te lang aan de pony van zijn haar en keek nét iets te vaak over zijn schouder.

"Lou..."

"Het is niets, Harey. Ik- ik voel me hier gewoon niet zo op mijn plek.", vertrouwde hij me na een lange zucht toe. Hij wierp me een geruststellende glimlach toe en ik aaide hem even over zijn wang.

"Je hoeft je nergens zorgen over te maken. Deze winkel is geweldig, maar als jij je niet op. Je gemak voelt zijn we zo weer weg, oké? Ik zie daar was broeken die ik wel wil passen, zou jij willen kijken op je een leuk shirt voor me ziet?"
Louis knikte zachtjes en ik tikte hem zachtjes tegen zijn neus, waarna ik me voorover boog en een klein kusje op zijn lippen plaatste. "Alles komt goed."

...

"Louis?" Ik liep om verschillende kledingrekken heen, mijn wenkbrauwen gefronst. ik had ondertussen al een paar broeken uit gezocht die ik wilde passen, maar ik wilde graag Louis' mening erover horen. Daarbij wilde ik ook wel eens zien wat voor shirts hij voor mij uitgekozen had, maar daarvoor moest ik mijn flowercrown-jongen natuurlijk eerst zien te vinden.

"Lou?" Ik spitste mijn oren toen ik iemand hoorde praten. Was dat Louis?
Snel volgde ik het geluid, waardoor ik aankwam bij een grote, zwarte trap. Fitting Rooms, stond boven de trap, met een grote pijl ernaast. Nogmaals spitste ik mijn oren. Ja, de stemmen leken toch echt van boven te komen...
Met grote, snelle stappen klom ik de trap op, klaar om mijn - mogelijke - nieuwe broek aan mijn vriendje te laten zien.

In plaats daarvan bevroor ik compleet boven aan de trap. Mijn glimlach werd ruw van mijn gezicht geveegd toen ik twee figuren - overduidelijk mannen - dicht tegen elkaar aan zag staan. En één van de twee herkende ik maar al te goed.

Louis, mijn Louis, zat tussen de andere jongen en de muur geplakt. Op fluistertoon waren ze aan het overleggen maar ik ving geen woord op van wat ze zeiden. Wel zag ik hoe de andere jongen zijn handen op Louis' armen had, terwijl mijn vriendje's handen op de borst van de vreemdeling leken liggen. Hun hoofden waren extréém dicht bij elkaar, en een vlaag van pure jaloezie en withete woede stroomde door mij heen.

"Louis?!"