Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 13 •

HARRY EDWARD STYLES

'Fuck! Godver!'
Tierend en vloekend kwam ik het kleine appartement van mij en Zayn binnen. Ik schopte woedend mijn laarzen uit en gooide één van de twee in een uitbarsting tegen de muur, waarna hij met een zachte plof op de grond neerkwam.
Het leer van de laars zakte als een zielig hoopje ineen.
Zayn, die mijn woedeuitbarsting blijkbaar had meegekregen, kwam met een bezorgd gezicht aanlopen.
'Hé, wat is er?', vroeg hij bezorgd. Ik bekeek hem vlug en zag dat hij een flinke bak popcorn onder zijn arm had.
Movie night, obviously.
Ik negeerde zijn vraag en keek langs hem heen. 'Had jij niet met Perrie afgesproken?'
Zayn rolde met zijn ogen. 'Ja, maar die had op het laatste moment afgezegd. Louis, met wie jij vanavond op date was, klonk behoorlijk overstuurde, zei ze.', antwoordde hij scherp. Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek me lang aan.
'Iets uit te leggen?'
Ik staarde naar mijn handen, die ik onwillekeurig tot vuisten balde.
'Fuck, Zayn.', zuchtte ik. 'Ik heb het zo ongelooflijk verkloot bij Louis.'
Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken en keek vlug een andere kant op.
Ik hoorde Zayn zachtjes zuchten, zag vanuit mijn ooghoeken hoe hij zijn grote back popcorn neerzette en vervolgens voelde ik hoe hij me in een omhelzing trok.
'Oh Harry,' verzuchtte hij, 'je bent ook zo'n idioot.'
Ik grinnikte verbitterd en maakte me los uit zijn omhelzing.
'Vertel mij wat.'
Zayn glimlachte me troostend toe en loodste me mee naar de woonkamer, waar hij me een biertje in m'n hand drukte en naast me kwam zitten.
'Vertel. Wat is er gebeurd?'

...

'Hoe kan ik het ooit nog goedmaken?', riep ik wanhopig uit toen ik klaar was met mijn verhaal. Ik had inmiddels een kussen tegen mijn borst aangedrukt en mezelf opgerold op de bank. Met horten en stoten had ik het hele verhaal aan Zayn verteld, en nu keek ik hem angstig aan.
Het probleem met Zayn was dat hij bijna altijd een eerlijk antwoord gaf, en zeker in dit soort situaties. Als hij zei dat het niet meer goed kwam, dan kon ik het wel vergeten met Louis. Dan had ik het echt verpest.
'Tja...', begon Zayn, en ik voelde mijn hart naar mijn schoenen zinken. Had ik het dan echt zó erg verpest? Ik had het niet zo bedoeld... echt niet...
'Ik denk dat Louis je echt leuk vindt, H.', zuchtte Zayn diep. 'En je bent echt een ongelooflijke klootzak.' Ik wilde hem onderbreken, maar hij stak zijn hand op. 'Maar,', ging hij verder, 'ik snap waarom je tegen hem zei dat het misschien niet ging werken.'
Ik beet op mijn onderlip. 'We zijn gewoon zo anders... Ik weet niet of ik wel juist voor hem ben... Ik vind hem gewoon zo leuk en ik wil zo graag we samen kunnen zijn maar ik weet gewoon niet of het kan en-'
'Harry.', zuchtte Zayn. 'Stop met ratelen. Ik snap het.'
Ik zuchtte diep en zakte nog verder terug in de bank. 'Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.'
'Het goed maken, natuurlijk! Hoor je jezelf wel praten? Eerst zit je te zeiken dat hij te anders is en dan begin je te jammeren dat je hem als vriendje wilt. Opposites attract, right? Ga er gewoon voor, wat heb je te verliezen?'
'Hem...', zuchtte ik. 'Ik kan hem verliezen.'
Zayn gaf me een klap tegen mijn achterhoofd en stond op om nog wat te drinken te halen. 'Ja idioot, maar als je niets doet verlies je hem zeker! Zelfs ik zie dat je tot over je oren verliefd op hem bent, en van Perrie hoorde ik dat hij behoorlijk overstuur was, dus ga er nou gewoon voor!'
Ik keek naar mijn handen en begon onzeker aan mijn nagels te peuteren. 'Ik weet niet wat ik moet doen om het goed te maken...', mompelde ik. Ik wilde net opkijken naar Zayn toen er iets met volle vaart tegen de zijkant van mijn hoofd aankwam.
'Au! Godver!', boos keek ik Zayn aan, maar die wees alleen maar met een droog gezicht op het ding wat hij tegen mijn hoofd aan had gegooid. Ik pakte het op. The Titanic.
'Stop met jammeren, je gaat het vanavond toch niet meer goed maken. Geef Louis even zijn ruimte en start Titanic op, oké?'

En zo kwam het dat we even later als een stel nerds tegen elkaar op de bank aan te zaten huilen toen de Titanic langzaam naar de bodem van de zee zakte.
'Waarom huil je nou altijd zo?', snikte Zayn terwijl hij agressief een zakdoekje uit mijn hand rukte. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, het lijntje eyeliner om mijn ogen uitgelopen van het huilen.
'Pardon? Jij bent degene die het eerst begon te huilen.', antwoordde ik met dikke stem. Zayn draaide zijn hoofd om me aan te kijken en rolde met zijn ogen.
'Whatever.', zuchtte hij. 'Maak jij je nou maar druk om een goede manier om je excuses aan te bieden aan Louis.'
Meteen verdween mijn iets verbeterde humeur weer. Ik voelde mijn mondhoeken naar beneden zakken en keek Zayn verdrietig aan.
'Oh boy.', stootte Zayn uit. 'Dat had ik niet moeten zeggen...' Hij zuchtte nogmaals diep en kroop toen naar de dvd-speler toe.
'Zoals ik daarnet al zei: je kunt niets meer doen vanavond. Geef hem nou even zijn ruimte en denk gewoon na over hoe je het goed wil maken.'
Ik opende mijn  mond om iets te zeggen, maar Zayn ving mijn blik en wierp me een strenge blik toe. 'En néé, Harry Styles! Waag het niet om bloemen voor hem te kopen!'
Met een verongelijkte uitdrukking deed ik mijn mond weer dicht en zakte onderuit op de bank. 'Maar hij houd van bloemen...'
Voor de tweede keer die avond werd er een dvd tegen mijn hoofd aan gegooid.
'Doe niet zo cliché.', adviseerde Zayn me streng terwijl ik mokkend de dvd opraapte.
'The Notebook? En jij praat over "niet cliché" doen?'
Zayn gaf me een harde duw en plofte neer op de bank.

'Houd je bek en start die film op. Ik doe hier alleen maar mijn taak als beste vriend.'