Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 3 •

LOUIS WILLIAM TOMLINSON

Die avond zaten Niall en Liam op de bank in mijn woonkamer, terwijl ik op een stoel voor een grote spiegel zat. Perrie had "speciaal voor deze gelegenheid" mijn grote spiegel naar de woonkamer laten slepen om mij een echte, "officiële" make-over te geven.
En ik had er echt geen zin in.

'Okay, je trekt dit aan.' Perrie duwde me de trui en de lichtblauwe skinnyjeans in mijn armen en duwde me richting de badkamer.

'Tot zo!'

...

'Oh my fucking god.', kreunde ik even later. Ik deed de deur van de woonkamer open en stapte naar binnen.
Niall stak grijnzend zijn duiken omhoog en Liam barstte voor de zoveelste keer in lachen uit.

Nu ik thuis was, in mijn huis vol met posters van hardrockbands en met de altijd aanwezige geur van sigaretten zag mijn outfit er nog misplaatster uit. De trui met bloemenprint en de lichte skinnyjeans voelden ongemakkelijk en ik schuifelde een beetje heen en weer.

'Kom zitten en trek deze schoenen aan.', gebaarde Perrie. Ik gromde geërgerd en plofte neer op de stoel voor de spiegel. Perrie gooide me mijn nieuwe vans toe. We hadden ze vanmiddag gekocht, en ze pasten helemaal bij mijn nieuwe stijl: Ze hadden een zwart-witte rozenprint.
Steunend trok ik ze aan.

Verrassend genoeg zaten ze nog best goed. Wacht: Het waren Vans. Natuurlijk zaten ze goed.

Maar ze vormden op de één of andere manier een... Geheel, met de redt van mijn kleding.

'Klaar?', vroeg ik hoopvol. Perrie glimlachte gemeen.

'We zijn nog maar net begonnen.'

...

'Godver! Haal die pot weg! Wát ga je doen met m'n haar?!', gilde ik even later hysterisch.

Perrie stond achter me met een föhn en een grote pot gel.

'Niet schelden!', riep Liam vanaf de bank. Ik rolde met mijn ogen en keek via de spiegel naar Perrie.

'We gaan die kuif uit je haar halen. Het maakt je... Botter, harder. Je moet er schattig uit zien, lief, weet je wel?'

Ik zakte onderuit en gaf een vaag handgebaar.

'Ga je gang maar, erger kan het toch al niet meer worden.'

Perrie begon mijn haar nat te maken en uit te kammen. Voorzichtig, met vaste hand begon ze de puntjes bij te knippen en toen begon ze het te borstelen en te föhnen.

'Weet je.', begon ze vrolijk tussen het föhnen door, 'Eigenlijk heb je echt heel erg geluk dat je nog geen tattoos hebt in je nek. Anders moest je verplicht sjaaltjes om de komende zes maanden.'

Via de spiegel trok ik een verafschuwd gezicht naar Perrie. Ze barstte in lachen uit en schudde haar hoofd.

'Sowieso kun je al geen witte shirts meer dragen, dan schijnen je tattoos door.', mompelde ze afwezig. Ik haalde verveeld mijn schouders op.

'Het zal allemaal wel. Ik laat het vanaf nu allemaal aan jou over, dus zorg alsjeblieft dat je een goed resultaat levert.'

Perrie mompelde iets over "agressief karakter" en ging verder met mijn haar. Ik leunde achterover en sloot mijn ogen. De opmerking negeerde ik maar.
Ik zou de controle geheel uit handen nemen...

...

Een half uur later had ik een geheel nieuw kapsel. Waar ik eerst mijn haar met heel veel gel achterover had gekampt, zat het nu in een warrige pony. Ik raakte mijn haar aan. Het voelde niet hard van alle gel, maar lekker zacht en pluizig. Ik grinnikte zachtjes. Toen draaide ik me om naar mijn twee vrienden en beet op mijn lip.

'Li? Niall?'

Ze keken allebei precies tegelijk op van hun mobiel. Liams mond viel open en Nialls ogen verwijdden zich.

'Oh my god... Louis...', stootte Niall verbaasd uit.

Liam maakt een raar geluidje. 'Is dit echt? Is dit een droom? Ben ik dood?'

'Niet grappig, Payne.', gromde ik. Liam lachte.

'Ik meen het, Louis! Je ziet er zo... Aaibaar uit. Eerst was het alsof je me ging slaan als ik je aanraakte maar nu ben je gewoon... Cute.'

Ik rolde met mijn ogen en draaide me weer naar Perrie.

'Ik moet er even aan wennen, maar... Je hebt het echt geweldig gedaan, Pez. Mijn complimenten.'

Perrie glimlachte verlegen en maakte een klein buiginkje. Ik klapte eenmaal in mijn handen en probeerde op te staan.

'Goed! Zijn we klaar? Mooi. Het was heel fijn met jullie, maa-'

'Nee.' Perrie greep me bij mijn arm en duwde me hardhandig terug in de stoel.
'Piercings uit.'

'Wat? Nee...', begon ik klagend. Perrie hield haar hand op, en met een ongelukkig gezicht begon ik ze uit te doen. Eerst de vijf ringetjes uit mijn linkeroor, toen de drie uit mijn rechteroor, vervolgens mijn wenkbrauwpiercing en tenslotte mijn lippiercing.

'Zo goed?'

Perrie keek me lang aan. 'Ik herken je bijna niet meer. Moet je nou toch eens in de spiegel kijken, Lou.', mompelde ze. Ik volgde haar blik in de spiegel en ademde scherp in.

Voor mij, in de spiegel, zag ik een heel ander persoon. De jongen in de spiegel zag er schattig uit. De jongen in de spiegel... Dat was ik.

Achter me pakte Perrie iets uit een plastic tas. Ze ging achter me staan en zette met een trotse glimlach een lichtblauwe flowercrown op mijn hoofd.

Zonder piercings zag ik er jonger uit. Mijn blauwe ogen kwamen goed uit met de flowercrown op mijn hoofd.

'Dus, ik vat het nu even voor je samen.', begon Liam.
'Aanschouw Louis William Tomlinson, een 22 jarige maagd die in het openbaar niet rookt, drinkt of scheld.'

Ik trok mijn wenkbrauwen op naar mijn spiegelbeeld. Mijn spiegelbeeld deed het zelfde.

Toen, heel, héél langzaam, glimlachte ik.

Mijn nieuwe leven ging vandaag van start.