Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 21 •

LOUIS WILLIAM TOMLINSON

"Fuck!" Badend in het zweet schoot ik overeind. Het duurde een tijdje voordat ik doorhad waar ik was, maar toen liet ik me langzaam op mijn ellebogen zakken.

Thuis. Ik was gewoon thuis.
Ik pakte mijn bril van mijn nachtkastje en keek naar mijn digitale klok, die 3.00 's nachts aangaf.
Ik zuchtte lang en liet me terug in het matras vallen, terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd af veegde.

Ik had een vreselijke, verschrikkelijke nachtmerrie gehad. Ik huiverde weer bij de gedachte, terwijl ik mijn shirt, dat nat was van het zweet, over mijn hoofd trok en naar de kast liep om een nieuwe te halen.

In mijn nachtmerrie hadden Harry en ik op het punt gestaan om met elkaar te trouwen. Harry kuste me in mijn nek om me gerust te stellen, terwijl ik zenuwachtig mijn broek aantrok.

Dit was natuurlijk geen reden voor een nachtmerrie, zou je denken. Maar het enge was, dat ik helemaal geen tatoeages op mijn lichaam had. Niets.

...

Harry streek over mijn egale, niet-getatoeëerde huid en kuste mijn wang.
"Kun je geloven dat we gaan trouwen?", fluisterde hij. "Nu zullen we voor eeuwig eerlijk tegen elkaar zijn."

Ik slikte en keek naar de grond. Harry fronste. "Je bent niet eerlijk, hé, Louis? Dat ben je nooit geweest. Kijk nu eens naar jezelf."

Geschrokken keek ik omlaag, en ik zag dat mijn hele lichaam gedrenkt was ik zwarte inkt. Langzaam kwamen er figuren in de inkt en droogde het op. Tatoeages.
Er sprongen tranen in mijn ogen en ik keek naar Harry op. Ik wilde praten, ik wilde het uitleggen, maar ik kreeg geen woorden uit mijn mond. Harry torende hoog boven me uit en keek kil op me neer.

"Denk je nu echt dat ik je zo zou willen?! Dat ons leven door zou kunnen gaan?! Niemand wil gelukkig worden met jou, leugenaar! Niemand mag je, Louis! Niemand houd van je als je zo bent, en ik al helemaal niet! Ik haat je! Leugenaar! Hoe kun je me dit aandoen?!"

...

Ik knipperde met mijn ogen om de beelden van mijn nachtmerrie te verdrijven en deed het enige wat mij op dat moment juist leek om te doen: ik pakte mijn telefoon.
Snel typte ik het nummer van mijn vriendje in en, ook al was het drie uur 's nachts, al na twee keer overgaan werd er opgenomen.

"Lou..?", Harry's stem was schor van de slaap. "Hoe laat is het..?"

Bij het horen van zijn stem sprongen de tranen in mijn ogen. Harry was er nog. Het was gewoon een stomme nachtmerrie... Niets meer dan een nachtmerrie...

"D-drie uur...", mijn stem klonk dik van de tranen en ik wist dat Harry het ook hoorde.

"Louis?" Ik hoorde was geschuifel en opeens klonk hij klaarwakker. "Wat is er?"

"Gewoon een stomme nachtmerrie..." Ik slikte. Ooit zou Harry achter de waarheid komen. Ooit zou hij mijn leugens achterhalen.

Het was een tijdje stil. Harry wist dat ik er niet over wilde vertellen, dat was duidelijk te horen in mijn stem.
"Weet je zeker dat het alleen een stomme nachtmerrie was..?", vroeg hij na een tijdje. Ik zuchtte diep.
Nee. Nee, dat wist ik niet zeker. En de achterliggende reden van de nachtmerrie was me zeer duidelijk.

"Louis?"
Ik realiseerde mij pas dat ik geen antwoord had gegeven toen Harry nog een keer mijn naam riep. Nogmaals zuchtte ik diep, en ik wreef in mijn ogen.

"Er is iets...", fluisterde ik bijna onhoorbaar. Ik hoorde hoe Harry zich verplaatste en toen was er stilte. Ik voelde hoe zich een brok in mijn keel vormde.
"Ik heb een geheim, Harry.", perste ik er piepend uit. "Ik heb een geheim voor je en ik kan het niet vertellen."

Een droge smoke verliet mijn mond en ik sloeg mijn hand ervoor om hem te verbergen, maar Harry had het al gehoord.
"Lou... Hey, Lou... Sssh...", probeerde hij me gerust te stellen. "Ik houd van je, weet je nog? Ik ga je heus niet zomaar dumpen, ik hou veel te veel van je om dat te doen..."

Zijn woorden hadden echter het tegenovergestelde effect op mij. In plaats van te kalmeren, begon ik alleen maar harder te huilen.

"I-ik verdien je n-niet, Haz! J-je kunt zoveel beter k-krijgen..."

"Lou... Zeg dat nou niet... Je kunt me alles vertellen..."

"Niet dit, Harry... N-niet dit..."

Harry zuchtte diep en het was weer een tijdje stil. Ik kon gewoon horen dat hij nadacht, oplossingen zocht, achter mijn geheim probeerde te komen.
Uiteindelijk liet hij een lange, verslagen zucht horen.

"Zeg me niet dat je eigenlijk geen Louis heet."

Hoe verdrietig ik ook was, bij het horen van de droge toon in zijn stem kon ik het niet laten om te grinniken.
"Je hebt me door.", grijnsde ik. Harry lachte en ik sloot mijn ogen om het aangename geluid beter in me op te nemen. Hoe lang zou ik dat geluid nog kunnen horen? Hoe lang zou Harry nog om mij kunnen lachen, voordat ik de reden zou worden van zijn verdriet?

"Harry... Ik-"

"Louis." Harry's stem klonk zacht, maar toch streng. "Forceer jezelf niet, oké? Ik blijf bij je, en ik kan me niet voorstellen dat er dan ook maar iets is wat mij bij je weg kan halen, oké?"

"Maar ik- ik weet gewoon dat-"

"Stop, Lou...", fluisterde Harry. "Het breekt me om je zo te horen... Alles komt goed oké? Wat er ook is, neem je tijd om het te vertellen... Als je het maar vertelt..."

Ik knikte, ook al kon Harry dat niet zien. Een hele tijd was het stil, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Het was een stilte waarvan ik wist dat we allebei naar het plafond staarden, denkend aan elkaar en aan hoe sterk onze band wel niet was.

"God, Harry...", mompelde ik. "Je bent de beste, weet je dat?"

Harry grinnikte zachtjes. "Ik heb weleens zoiets vernomen, ja."
Ik rolde mijn ogen om zijn toon, maar kon een kleine giechel niet onderdrukken. Toch bleef de serieuze, bedrukte sfeer hangen.

"Louis?"

"Ja?"

"Wees jezelf."

Het duurde heel lang voordat ik daar antwoord op gaf, maar toen mijn antwoord mijn mond verliet, wist ik dat het waar was. Het ging niet om de buitenkant, het ging om wie ik van binnen was.

"Dat ben ik al."