Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 26 •

LOUIS TOMLINSON

"Louis...? Wat is er gebeurd? Je moet uiteindelijk toch iets zeggen?", vroeg Perrie wanhopig.
Ik antwoordde niet en verborg mijn gezicht nog verder in mijn matras.

"Ga weg.", mompelde ik gesmoord.

"Louis, alsjeblieft! Je ligt hier nu al een week! Je eet nauwelijks, je ligt hier alleen maar depressief te zijn!"

"Ik zei ga. weg.", beet ik haar toe, waarna ik een kussen naar haar toe slingerde. Perrie dook weg en keek me met grote ogen aan.

"Lou... We willen alleen maar helpen..."

Weer antwoordde ik niet en keek stug de andere kant op, net zo lang totdat ik een verslagen zucht hoorde en het geluid van de deur die zachtjes dicht werd gedaan.

...

"Louis! Kom verdomme uit bed, oké?! Dit lost helemaal niks op!", riep Liam twee dagen erna.

Ik draaide me weg en trok de dekens over mijn hoofd. "Rot op."

"We maken ons zorgen om je, oké? Sinds je terug bent gekomen van Harry heb je niets tegen ons gezegd! Niets! Wat is er gebeurd?"

"Gaat je niks aan. Rot op."

"Heeft Harry het met je uitgemaakt?"

Ik wilde tegen hem schreeuwen, naar hem roepen dat hij er toch niets van begreep, maar opeens voelde ik hoe mijn schouders begonnen te schokken. Liam maakte een zacht, begrijpend geluidje. Een paar seconden later voelde ik aan het bewegen van het matras dat hij naast me was komen zitten.

"Dat is rot voor je, Lou...", mompelde Liam. "En ik weet dat het ongevoelig klinkt, maar hier in bed blijven liggen heeft ook geen zin."

"Het heeft anders ook geen zin om uit bed te komen."

"Jawel, dat heeft het wel."

"Waarom dan? De buitenwereld brengt niets meer dan ellende met zich mee."

Liam zuchtte diep en het was een tijdje stil.
"Dat is niet waar, Louis. Harry loopt daar buiten. Is Harry ellende? Wij zijn daar buiten. We zijn er voor je. Wij missen je en Harry mist je ook. Maar hij gaat je niet terugnemen zonder dat je er iets voor doet. Dus kom uit bed."

Ik voelde zijn gewicht van het matras afgaan, en toen was hij weg.

"Verdomme.", gromde ik in mijn kussen. Waarom was de wereld zo ingewikkeld?

...

Ik opende de deur naar mijn woonkamer. Eindelijk, na zoveel dagen, was de boodschap eindelijk tot me doorgedrongen. Het had geen zin om in bed te liggen en me te laten verzorgen door mijn vrienden. Ik schoot er niets mee op: ik kreeg Harry er niet mee terug.

"Wow- fuck! Wat doen jullie hier?! De laatste keer dat ik het controleerde stond dit huis op mijn naam!", stootte ik geschrokken uit.

Niet alleen Perrie zat beneden, zoals gewoonlijk wanneer ze bezorgd was, maar ook Niall en zelfs Liam zaten beneden!

"Godzijdank! Je bent beneden!" Perrie rende bijna op me af en sloeg haar armen om me heen, zo stevig dat het bijna pijn deed.
Nu pas realiseerde ik het me hoe egoïstisch ik was geweest. Dit was de eerste keer ooit dat ik liefdesverdriet had, en zonder iets te zeggen was ik anderhalve week in bed blijven liggen.