Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 5 •

LOUIS WILLIAM TOMLINSON

'Oh flowercrown, oh flowercrown, where art thou?', mompelde ik dramatisch voor me uit terwijl ik mijn haar in model legde.
'Wat lul je nou allemaal.', kreunde Liam, die vanaf mijn bed naar me zat te kijken. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek hem via de spiegel aan.
'Pardon? Jíj bent anders degene die hier net anderhalf uur lang Shakespeare zat voor te lezen.'
'Ik kon niet anders! Ik moet het uit mij hoofd leren, anders krijg ik een slechte beoordeling!'
'Waarom doe je dat dan hier en niet in je eigen huis?'
'Omdat,' begon Liam terwijl hij opstond en naar me toe liep, 'ik jou moet helpen om je klaar te maken voor je date.'
'Ik wil niet op een date.', pruilde ik en ik sloeg mijn armen over elkaar.
'Waarom heb jij überhaupt een date voor me geregeld?'
Liam rolde met zijn ogen alsof het de domste vraag ooit was en gooide Romeo & Juliet naast zich neer.
'Je bent nou al twee weken die flower crown van je rond aan het zeulen, Lou. Er is al een halve maand voorbij. Een relatie is niet zo gemakkelijk als jij denkt, het is niet zo simpel als one night stands en - weet ik veel wat jij allemaal uitspookt - fuckbuddies, dat moet je begrijpen.'
Ik rolde met mijn ogen, maar Liam praatte stug door.
'In een relatie moet je er áltijd voor iemand zijn, niet alleen als het jou toevallig uitkomt. En juist dáárom is dit denk ik zo'n uitdaging voor jou.'
'Zou je denken?', mompelde ik afwezig terwijl ik een witte trui met "World Peace" in krullerige letters erop aantrok. Even kotsen.
'Wie is het eigenlijk?'
Nu begon Liam kwaadaardig te grijnzen. 'Iemand van uni. Je mag hem vast... Helemaal jouw type.'
Ik wierp hem een onderzoekende blik toe, maar Liam lachte alleen maar en stond op.
'Kom je?'

'Have fun! En doe het veili-'
'Liam!', siste ik woedend. Vlug keek ik om me heen. 'Voor het geval je het vergeten was: Ik moet doen alsof ik maagd ben, remember?'
Liam haalde zijn schouders op. 'Misschien kan hij je "ontmaagden?"'
'Houd je bek nou eens, Liam.', zuchtte ik vermoeid toen de jongen stukging om zichzelf. 'Trouwens, de "nieuwe" Louis zou dat nooit doen op de eerste date.'
Liam gaf me een duwtje richting het eetcafé waar we naartoe liepen.
'Ik heb hem net zien zitten, hij zit rechts, helemaal bij het raam. Veel plezier.'
Met die woorden liet hij me hulpeloos achter. Ik keek even wanhopig om me heen, maar zuchtte toen diep en duwde de deur van het café open. Mijn ogen zochten het juiste tafeltje en voorzichtig schuifelde ik ernaartoe.
Ik hief mijn hoofd op en bekeek de jongen uitgebreid.
In mijn hoofd begon ik kotsgeluiden te maken en beledigingen te roepen, maar wijselijk hield ik mijn mond.
De jongen aan het tafeltje had vies, vettig haar en een onwijs dikke bril. Hij droeg een verwassen sweater met een één of ander game-figuur erop en sprong op toen hij me zag.
'H-Hi.' Oh, fijn. Hij stotterde ook nog. Kut Liam.
'Hi, ik ben Louis.'
'K-k-Kurt. A-aangenaam.'
Hij trok een stoel naar achter en gebaarde me om te gaan zitten. Ik produceerde een verlegen gegiechel en nam plaats op de stoel, die Kurt voor me aanschoof.
'J-je ziet er ge-geweldig uit.'
Ik glimlachte bescheiden en liet mijn blik over hem heen glijden om een compliment terug te geven, maar het bleef akelig stil.
'Dankje.', besloot ik uiteindelijk maar te zeggen.
Kurt begon een lang lulverhaal over zijn interesses - gamen, gamen en nog eens gamen - en ik fakete interesse terwijl mijn gedachten afdwaalden. Moest ik het serieus een half jaar volhouden met dit soort types? En ik moest een echte relatie beginnen, betekende dat dan dat ik het een half jaar vol moest houden met Kurt?
Iall. Dat kon ik niet. Echt niet.
'Lui-Luister je w-wel?'
Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en richtte me weer op Kurt. De jongen keek me gekwetst aan, en ergens voelde ik me schuldig.
'Sorry, Kurt. Ik ben er gewoon niet helemaal bij. Het is hier gewoon zo warm en ja...'
Kurt knikte begrijpend.
'W-we kunnen misschien na-naar het parkje o-om de h-h-hoek gaan om te wan-wandelen?' Hij keek een beetje ongemakkelijk, alsof het de vreemdste vraag was die hij ooit gesteld had. Waarschijnlijk was dat ook zo, hij zag er nou niet echt uit alsof hij vaak buiten kwam.
We trokken onze jassen aan en liepen naar buiten. We praten wat en keken naar de voorbijgangers. Ik moet zeggen: Hij was niet zo erg als ik dacht.
'Louis?' Kurt pakte mijn hand af en- gadver, vergeet wat ik zei over dat hij niet zo erg was. Hij had vieze, plakkerige zweethanden.
Ik huiverde en probeerde nonchalant mijn hand los te trekken, maar plotseling leek het alsof hij een ijzeren grip had. Verward keek ik hem aan, maar hij keek alleen maar doordringend terug. Het was een beetje... Eng.
'Kurt? Wat doe je?', vroeg ik achterdochtig. Serieus, zometeen zou ik deze gast voor zijn bek gaan slaan, ik wist echt niet hoe lang ik dit rolspel nog vol kon houden.
'I-I really like you, L-Louis.', mompelde hij terwijl hij me tegen de rand van de brug waar we overheen aan het lopen waren duwde. Ik lachte zenuwachtig.
'We kennen elkaar pas net.'
Hij plaatste zijn handen op mijn heupen en hield me stevig vast. Plotseling leek hij een heel stuk sterker. Hij boog zich voorover en wanhopig probeerde ik iets te verzinnen.
'Kurt... Ik- ik heb nog nooit gezoend, oké? Kunnen we niet nog even wachten?'
Kurt glimlachte breed en legde zijn voorhoofd tegen het mijne aan. Mijn ademhaling versnelde en ik begon tegen te stribbelen.
'Dan ben ik je eerste kus. Sssht, alles komt goed.'
Ik probeerde hem van me af te duwen, maar zijn handen gleden onder mijn shirt en zijn lippen kwamen nu gevaarlijk dicht bij.
'Ik wil dit niet. Kurt- Kurt stop! Stop! Nee, blijf van me af!'
'Je w-wil dit wel, Louis... K-Kom maar.' Zijn ene hand gleed naar mijn kont, en ik stootte een verontwaardigd gilletje uit toen hij er hard in kneep. Als hij mijn polsen niet zo strak beethad, had ik al lang uitgehaald.
'Geef maar toe da-dat je dit wil.'
'Nee! Blijf van me af, klootzak! Stop! Nee!'
Plotseling voelde ik hou Kurt hardhandig van me afgetrokken werd. Een in het zwart gekleed figuur sloeg hem keihard op zijn kaak en hij stommelde achteruit.
'De jongen zei "nee", ben je doof ofzo?! Jij vieze, vuile klootzak! Rot op, eikel, voordat ik me bedenk en je toch maar helemaal verrot sla!', schreeuwde de jongen woedend. Kurt wankelde achteruit en snelde toen vlug weg.
Wanhopig probeerde ik mijn ademhaling onder controle te krijgen, terwijl ik mijn witte trui vlug rechttrok en over mijn armen wreef, in de hoop het vieze gevoel dat Kurt's aanraking had veroorzaakt weg te wrijven.
De in het zwart geklede jongen raapte iets op en draaide zich om naar mij.
'Gaat het wel?', vroeg hij bezorgd. Zijn groene ogen boorden zich in die van mij en geïntrigeerd keek ik terug. Zijn nek zat vol met tatoeages, en hij had piercings in zijn neus, lip, wenkbrauw en oor. Zijn bruine haar was redelijk lang, het kwam bijna tot zijn schouders. Sowieso was hij best wel lang, hij was zeker een kop groter dan ik. Mijn god, hij was prachtig.
'J-ja, het gaat wel, denk ik. Ik ben alleen nogal geschrokken.', fluisterde ik schor. Ik kon nog niet helemaal bevatten wat er zonet gebeurd was. De jongen knikte.
'Dat kan ik me voorstellen. Vuile viespeuk. Kende je hem?'
Ik lachte bitter. 'Dit was onze eerste date. Gadverdamme, ik hoop dat ik hem nóóit meer zie.'
De jongen glimlachte me bemoedigend toe en stak toen iets naar me uit.
'Hier, dit is daarnet denk ik gevallen. Of is het niet van jou?'
In zijn hand had hij mijn flower crown, en plotseling besefte ik me weer wie ik was.
Ik was Louis Tomlinson, de flower crown boy.
'J-ja, die is van mij.', glimlachte ik verlegen. Waarschijnlijk wilde hij nu niets meer met mij te maken hebben. Vroeger had ik nu allang een date geregeld, maar dit soort jongens vielen niet op mijn nieuwe uiterlijk.
De jongen glimlachte echter breed terug.
'Hier- nee wacht.' Hij deed een stap naar voren en zette de flower crown op mijn hoofd. Het duurde even totdat hij het ding recht had gezet, en met bewondering bekeek ik de tattoos in zijn nek, waar ik nu goed zicht op had.
Hij deed weer een stap naar achter en bekeek het resultaat.
'Zo. Dat is beter. Kun je veilig naar huis.'
Ik knikte en hield mijn telefoon omhoog. 'Ik vraag wel of mijn beste vriend me op wil halen.'
'Dat is mooi. Hé, ik zie je nog wel weer. Pas goed op jezelf en wel thuis!'
Ik stak mijn hand op en zwaaide verlegen naar hem. De jongen lachte en zwaaide terug.
'Doei!', glimlachte ik.
'Bye, flower crown boy.'