Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 8 •

LOUIS WILLIAM TOMLINSON

Ik kon niet geloven dat ik hier op de bank zat in het huis van de jongen over we ik maar niet kon stoppen met denken. Ik wist dat hij waarschijnlijk toch niets in mij zou zien, en misschien was dat maar beter ook. Voor mijn dare moest ik een relatie beginnen met iemand die makkelijk over te halen zou zijn, makkelijk te manipuleren zou zijn en bovenal simpel te dumpen zou zijn.
Ergens in mijn hoofd had ik nog de hoop dat Harry en ik misschien nog wel iets konden beginnen, maar het zou toch eindigen in pijn. En daarbij: ik was niet zijn type met dit uiterlijk.
Of had ik heel misschien toch nog een kans?

Ik keek naast me. Perrie zat half bij Zayn op schoot en ik kon haar haast zíén kwijlen. Gadver.
Ik wendde mijn blik af en keek naar Harry, die tegenover mij zat. Hij had zijn biertje inmiddels ingeruild voor een glas witte wijn en keek al even verafschuwd naar het kleffe koppel naast me. Hij schraapte zijn keel, zette zijn glas wijn neer en stond op.
'Ik ga even bij het eten kijken.', mompelde hij. Hij wierp me een vlugge glimlach toe, keek toen nog met een afgunstige blik richting Zayn en Perrie en maakte toen dat hij wegkwam.
Ik zuchtte diep en keek om me heen. Er stond een verschrikkelijke cd met slijmerige romantische nummers op en naast me zaten Zayn en Perrie elkaar nu bijna op te eten. Ik wende vlug mijn blik weer af en zette mijn lege mok thee op het tafeltje neer.
'Ik ga even bij Harry kijken.'
Geen reactie. Ik haalde mijn schouders op en hees mezelf overeind, waarna ik in de richting liep waar Harry net was verdwenen. In de hal zag ik een langwerpige spiegel hangen en vlug liep ik ernaartoe. Ik zette mijn flower crown recht, fatsoeneerde mijn haar een klein beetje en wierp een blik op mijn kleding. Geschrokken hield ik mijn adem in. De linker mouw van mijn trui was onopgemerkt omhoog geschoven, waardoor een deel van mijn sleeve goed te zien was. Ik vloekte binnensmonds en keek vlug om me heen. Wie had het gezien? Zayn en Perrie hadden het sowieso niet gezien, die waren te druk met zichzelf. Maar als Harry het gezien had... Dan had ik alles verpest.
Ik wierp een blik richting de keuken en vloekte nogmaals, dit keer hardop. Geschrokken sloeg ik een hand voor mijn mond. Kut, als hij het maar niet gehoord had...
De deur van de keuken stond wagenwijd open, dus als Harry ook maar één blik richting de hal had geworpen had hij me gezien en was alles verpest geweest.
Ik liep voorzichtig richting de keuken en stak mijn hoofd om de hoek. In de keuken was Harry furieus met en lepel in een pan aan het hakken terwijl er een serenade van scheldwoorden uit zijn mond kwam.

'Gaat het wel?', vroeg ik voorzichtig. Harry maakte een sprongetje van schrik en draaide zich vliegensvlug om.
'Jezus, Louis! Ik hoorde je helemaal niet aankomen! Ik dacht dat je nog in de woonkamer was!'
Ik zuchtte opgelucht: het was duidelijk dat Harry me daarnet niet had gezien.
Ik glimlachte scheef naar hem en liep naar het aanrecht toe. Ik zette me af en in één vloeiende beweging nam ik plaats op het aanrecht, vlak naast de pan die Harry zonet nog aan het verwoesten was. Harry keek me met grote ogen aan en meteen viel ik weer in mijn rol. Ik glimlachte verlegen terug en wierp een blik op de pan.
'Wat is daarmee gebeurd?!', riep ik met een vieze blik uit toen ik de zwarte smurrie zag die erin dreef. Harry keek me beledigd aan.
'Dat,' wees Harry, 'was mijn moeders stoofvlees stamppot.'
Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op. 'Een recept van je moeder?'
Harry pruilde en keek verdrietig naar de pan. 'Bij haar zag hij er altijd heel anders uit. En hij rook lekkerder.'
Ik trok mijn neus op. Het rook inderdaad niet bepaald aangenaam.
Harry zuchtte diep en deed het deksel op de pan. 'Dit kunnen we net zo goed met pan en al weggooien.', mompelde hij teleurgesteld. Hij pakte de pan vast, opende de vuilnisbak en liet het zonder pardon in de bak vallen.
'Ik had tegen Zayn gezegd dat ik voor hem zou koken. Ik kook normaal altijd en ik vindt het leuk om te doen, alleen dit had ik nog nooit gemaakt. Hij wilde indruk op Perrie maken en nu heb ik dat verpest.' Hij liet teleurgesteld zijn schouders hangen en mijn hart brak bijna,
'Hey, Harry.' Ik sprong van het aanrecht af en legde mijn hand op Harry's onderarm. 'Het komt wel goed. Perrie is helemaal erg van Zayn.'
Harry keek me kort aan en sloeg toen zijn ogen neer. 'Misschien was hij niet de enige die indruk op iemand wilde maken.'
Het duurde even om zijn woorden te verwerken, maar toen steeg het bloed in recordtempo naar mijn wangen. Ik draaide me vlug van Harry af en begon snel op te ruimen.
'Is er een pizzeria of een Chinees in de buurt hier? Dan kunnen we zeggen dat je Aziatisch hebt gekookt.'
Harry keek toe hoe ik vlug een vaatdoekje over het aanrecht haalde en knikte langzaam. 'Weet je, dat is eigenlijk een best wel goed idee. Er is een Chinees in de buurt, het is zo'n vijf minuutjes lopen.'
Ik glimlachte breed. 'Oké, let's go!'

Zo liep ik even later met Harry over straat. Het was al donker buiten en het werd al snel weer koud. Opeens had ik spijt van de dunne jas die ik aangetrokken had.
Harry tastte in de zak van zijn dikke leren jack en haalde er een pakje sigaretten uit. Vragend keek hij me aan.
'Heb je er bezwaar tegen als ik rook? Of wil je zelf ook?'
Ik schudde vlug mijn hoofd en probeerde niet al te jaloers naar de sigaretten te kijken.
'Nee, nee, neem maar. Ik rook niet.'
Harry keek verbaasd. 'Als in helemaal niet? Ook nooit geprobeerd?' Ik twijfelde wat ik moest zeggen. Ik zou kunne zeggen dat ik gestopt was, maar aan de andere kant... Ik had mijn brave uiterlijk niet voor niets.
'Nee, nog nooit gerookt.', loog ik vlekkeloos.
Harry keek me vol bewondering aan. 'Je drinkt niet, je rookt niet... Je bent een aparte verschijning, Louis Tomlinson.', glimlachte hij. Zijn aansteker flitste en genietend nam hij een trek van zijn sigaret. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek Harry aan.
'Alsof jij wel zo normaal bent.'
Harry lachte hardop. 'Daar heb je gelijk in!'
Ik besloot Harry een gevoelige vraag te stellen. 'Waarom zie jij er zo uit? Met al die tattoos en piercings?'
Lange tijd keek Harry voor zich uit. Alleen het geluid van onze voetstappen was te horen, voor de rest was het doodstil op straat.
'Ik denk dat ik mijn eerste piercing vooral nam om me af te scheiden, om te laten zien dat ik anders was, weet je wel? Ik hield niet van de popmuziek waar mijn andere klasgenoten van hielden, maar ik kan mezelf compleet ontspannen bij het geluid van scheurende gitaren. Toen ik dat besefte begonnen de bandshirts, en uiteindelijk is het mijn levensstijl geworden: Ik wilde anders zijn, laten zien dat je niet altijd mee hoeft te doen met de groep.'
Ik knikte begrijpend en kon het niet laten om even een tattoo op zijn arm aan te raken. 'En je tatoeages? Is dat om stoer te doen of zit daar ook iets achter?'
Harry lachte vreugdeloos. 'Éen ding moet je over mij weten, Louis: Dingen als "stoer doen" en "erbij horen", daar doe ik niet aan. Het is míjn lichaam, en als ik die piercings en tattoos wil dan neem ik ze. Dat heeft niet met groepsdruk of stoere praatjes te maken. Mijn tattoos vertellen een verhaal, mijn verhaal.' Harry zweeg en haalde diep adem. 'Wow, ik kan niet geloven dat ik dat allemaal aan je vertel. Sorry als ik je verveel, het is gewoon een onderwerp dat echt diep zit en op de één of andere manier geef je me het gevoel dat ik je kan vertrouwen.' Harry glimlachte scheef naar me. 'Maar genoeg over mij, ik ben niet de enige met een aparte stijl hier... Waarom heb jij gekozen voor jouw stijl?'
Ik beet op mijn lip en keek naar mijn voeten. Ik kon niet zeggen dat ik dit deed voor een dare, dus wat moest ik dan zeggen?
'Je hoeft het niet te vertellen hoor.', fluisterde Harry geruststellend. Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde het wél vertellen, maar wat? Ik besloot maar om gewoon mijn eigen verhaal te vertellen: ik besloot te vertellen waarom ik tattoos en piercings had genomen, maar dan de... Aangepaste versie.
'Ehm... Dat begon denk ik ook op de middelbare school.', begon ik. 'Ik was altijd al het pispaaltje van de klas geweest. Iedereen wist dat ik homo was en daar maakten ze graag gebruik van. Ze duwden me, scholden me uit, ze sloegen me in elkaar na school...' Ik beet op mijn lip om mijn tranen in te houden. Ik sprak nooit over die tijd, eigenlijk wist alleen Niall ervan omdat hij toen bij me in de klas zat.
Harry klemde grimmig zijn kaken op elkaar. 'Kunnen ze wel. Altijd maar dat gepest, alleen maar omdat mensen anders zijn...' Hij klonk woedend en ik kon niet anders dan hem gelijk geven.
Ik haalde diep adem en besloot een andere draai aan mijn verhaal te geven. De piercings en tattoos... Veranderde ik.
'En toen ik in de bovenbouw kwam besloot ik dat het genoeg was geweest. Ik had me lang genoeg verstopt. Ik begon deze kleding te dragen en kocht mijn eerste flower crown. Het pesten ging gewoon door, maar het was alsof de bloemen mij beschermden... Het klinkt misschien stom, maar-'
'Nee, nee, het is niet stom.', onderbrak Harry me met een ernstig gezicht. 'Ik begrijp je, echt waar. De middelbare school is nou eenmaal een moeilijke tijd...'
Ik knikte en ging iets dichterbij Harry lopen. Ook al kende ik hem nauwelijks, hij gaf me een soort raar, veilig gevoel.
'Louis?' Harry bleef plotseling stilstaan en keek me twijfelend aan. Ook ik stopte met lopen, en met een vragende blik keek ik terug.
'Ja?'
'Dit klinkt misschien raar omdat we elkaar pas net kennen, maar-' hij kapte zichzelf af en haalde diep adem. 'Zou ik misschien je nummer mogen?'
En toen voelde het alsof ik een knop had omgezet. Ik was voor mijn dare op zoek naar iemand die makkelijk te manipuleren was en waar ik absoluut geen gevoelens voor zou krijgen, maar dat deed er plotseling niet meer toe.
Ik wilde Harry. Het zou een moeilijke opdracht worden, maar ik wilde hem. Ik zou toch geen gevoelens voor hem ontwikkelen, dat was me nog nooit gebeurd. Hij was misschien niet gemakkelijk te overtuigen, maar hij was een uitdaging. En als ik ergens van hield, waren het uitdagingen.
'Natuurlijk mag je mijn nummer.'

><><><><><><><><><><
Hiii,
Dus; de deelvraag: team Harry or Louis (in this story), and why? Xxx