Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 23 •

LOUIS WILLIAM TOMLINSON

Een paar dagen. Ik had nog slechts voor het einde van de dare en ik was wanhopig. Ik had geprobeerd Harry te ontwijken, maar hij had het natuurlijk door. Telkens weer had hij me gevraagd wat er mis was, een paar keer had hij het zelfs weer ons nachtelijke telefoongesprek aangebroken, maar ik wist er omheen te praten.
Elke keer keek ik langs hem heen en mompelde iets afwezigs of begon ik over iets anders.

Maar nu was het toch bijna zover. Nog een paar dagen, om precies te zijn drie dagen en 15 uur. Dan zou alles voorbij zijn... Als ik het kón vertellen. Want eerlijk is eerlijk; durfde ik het wel om Harry, de belangrijkste persoon in mijn leven, zo in de ogen te kijken en te zeggen dat alles gelogen was?

...

"Ik kan het niet."

Ik verstopte mijn gezicht in mijn handen en wachtte, terwijl een doodse stilte de ruimte vulde.

"Je kunt het niet..?", herhaalde Perrie ongelovig. "Sorry, maar wat bedoel je daar precies mee?"

Langzaam haalde ik mijn vingers voor mijn gezicht weg en keek naar de gezichten tegenover me. Perrie, Niall en Liam keken me ongelovig aan.

"Ik kan zijn hart niet breken. Ik kan hem niet vertellen dat alles gelogen is."

Beschaamd keek ik naar mijn handen. Ik wist dat het laf was, ik wist dat ik hem dit niet aan kon doen. Ik was egoïstisch. Ik verdiende Harry niet, maar hem de waarheid vertellen en hem verliezen?
Ik kon het gewoon niet.

"H-het spijt me...", fluisterde ik terwijl ik mijn vrienden aankeek. Eerst Liam, toen Perrie, mijn allerbeste vriendin, en ten slotte Niall, de jongen die met deze dare gekomen was. Zonder hem zou ik dit dilemma nu niet hebben, maar aan de andere kant: zonder hem zouden ik en Harry waarschijnlijk niet eens iets hebben.

"Ik houd van hem...", fluisterde ik naar hem. Ik hoorde de rest geschrokken naar adem happen, maar Niall knikte alleen maar droevig, alsof hij dit al die tijd al geweten had. En misschien hád hij dat ook wel.

Ik wreef verwoed in mijn ogen, ik vertikte het om te huilen.
"G-geef me een sigaret.", perste ik er moeizaam uit.

"Louis...", begon Liam op een waarschuwende toon.

"'Louis' me niet!", snauwde ik gefrustreerd. "Ik weet niet of je het door hebt, maar ik geef geen ene fuck meer om die dare, Liam! Het maakt me niet uit! Wil je geld? J-je kunt het krijgen! H-het enige wat ik wil is Harry... I-ik zou willen dat het zo kon blijven..."

"Ik weet het Lou...", suste Perrie me. "Maar je moet de waarheid onder ogen zien. Achteraf gezien was het een klotestreek, van ons allemaal, ook van jou, en het is niet eerlijk dat Harry hier nu de dupe van moet worden... Maar als je van hem houdt zoals je zegt dat je doet, dan moet je hem de waarheid gunnen. Dit is niet eerlijk tegenover hem en eigenlijk... Hoe lang kan dit nou eigenlijk doorgaan, Lou?"

Ik haalde mijn schouders op. Ik wist dat ze gelijk had, maar ik hoopte gewoon dat er iets was... Hoop. Een manier om eronderuit te komen.

Maar dit keer was er geen hoop. Het was over. Eindelijk had ik iemand gevonden om van te houden, en in plaats dat ik hem de waarheid vertelde, had ik hem maandenlang voorgelogen. Ik had al mijn kansen verspild, en nu was er niets meer aan te doen.

Met trillende vingers stak ik mijn sigaret aan. Na een paar flinke, diepe trekken ging ik langzaam achterover zitten.

"Jullie hebben gelijk...", fluisterde ik uiteindelijk. "Ik kan dit niet langer uitstellen, hij verdient zoveel beter dan dat..."

Mijn vrienden knikten me bemoedigend toe. Dit was de juiste keuze, ik moest dit doen.

"Ik hoef het geld voor de weddenschap niet, oké?" Ik keek Niall aan.
"Ik kan niet eens meer geloven dat we geld hebben geboden om iemand zoveel pijn te doen...", fluisterde ik gebroken.
Nu keken ook de anderen schuldig naar hun handen en er viel een ongemakkelijke stilte, tot ik plotseling op stond.

"Ik ga."

"Nu?", vroeg Liam verbaasd. "Zou je niet even van tevoren bedenken wat je tegen hem gaat zeggen? Hoe je het tegen hem gaat zeggen...?"

Resoluut schudde ik mijn hoofd. "Ik ben het alleen maar aan het uitstellen. Deze onzin- h-het heeft al te lang geduurd, Li... Harry verdient dit niet. Hij verdient de waarheid."

...

En zo kwam het dat ik een half uurtje later vol spanning voor Harry's voordeur stond. Ik zette mijn lichtblauwe flower crown wat beter op mijn hoofd en zuchtte diep.
Dit was het dan. Ik moest nu doorzetten. Het was nu of nooit.

Zenuwachtig ademde ik in, en voordat ik me kon bedenken drukte ik op de bel. Mijn ademhaling zat hoog in mijn keel, de zenuwen gierden door mijn lijf.

Na een paar seconden hoorde ik wat gestommel aan de andere kant van de deur en vervolgens deed Zayn de deur open.

"Oh, hey Louis! Harry had me helemaal niet verteld dat je langs zou komen!"

Ik likte over mijn droge lippen en keek naar de grond. "Ik- n-nee... Dat ehm... Dat klopt. Ik- we hadden ook niets afgesproken... E-ehm... K-kom ik ongelegen..?"

Zayn keek vreemd op van mijn gestotter, maar zette een stap opzij en gebaarde me om binnen te komen.
"Nee joh, helemaal niet. Kom binnen, Harry zal het gezellig vinden dat je er bent."

Ik knikte en trok mijn jas uit, maar door mijn trillende handen viel hij op de grond. Zayn boog zich voorover en pakte mijn jas op, waarna hij me bezorgd aankeek.
"Alles oké?"

Ik knikte en forceerde een beverige glimlach, terwijl ik mijn trillende handen tot vuisten balde.
"Harry is boven...?"

"Jep, je weet zijn kamer ondertussen vast wel te vinden.", knipoogde Zayn. Ik voelde mijn wangen rood worden en mompelde iets onverstaanbaars terug, waarna ik zenuwachtig de trap op liep.

Boven aan de trap liep ik langzaam naar de deur van Harry's kamer. Beverig ademde ik in.
Dit was het dan.

"Je moet dit doen, Louis...", fluisterde ik mezelf toe. "Je moet dit doen..."

Nog één keer haalde ik diep adem, en toen klopte ik op de deur van vriendje's kamer. Na een paar seconden ging de deur open.

Harry keek me verrast aan, en toen mijn ogen zich in die van hem haakten, voelde ik iets breken.  Tranen sprongen in mijn ogen bij het zien van de blije blik in zijn ogen, en voordat ik het wist begonnen mijn schouders te schokken. Tranen liepen over mijn wangen en ik kon mijn snikken niet in bedwang houden.

"Lou... Lieverd...", fluisterde Harry bezorgd.
Hij liep naar me toe en ik een reflex sloeg ik mijn armen om hem heen. Mijn gezicht verborg ik in het kuiltje in zijn nek en ik begon hard te huilen.
Het was niet dat mooie huilen, dat huilen wat je in films ziet. Het was het soort huilen waarbij al je opgekropte verdriet, wat je weken, misschien wel maanden, hebt ingehouden.

En terwijl ik daar zo huilde, tilde Harry me op en droeg me zijn kamer in, en terwijl ik als maar door om vergeving vroeg en smeekte om vergeving, bleef Harry maar in mijn oor fluisteren dat het allemaal goed zou komen, dat hij van me hield en dat ik hem alles kon vertellen.

Zo vielen we uiteindelijk in slaap, misschien wel voor de laatste keer in elkaars armen.