Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 22 •

HARRY EDWARD STYLES

"L-Lou..." Langzaam trok ik me terug uit onze kus, wat me een jammerend geluidje uit mijn vriendje's mond opleverde.

"Ik hou van je...", fluisterde ik zachtjes in zijn oor, waarna ik langzaam zijn nek aan begon te vallen. Over een week zouden Louis en ik drie maanden bij elkaar zijn, bedacht ik me gelukkig. Ik was zo blij met hem. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik ooit nog iemand anders wilde. Louis was alles voor mij.

"I-ik ook van jou...", bracht Louis stotterend uit. Met hortende stoten ademde hij in,  het was duidelijk zichtbaar dat hij moeite had zijn ademhaling onder controle te houden.

Ik glimlachte tegen zijn nek aan, plaatste nog een vlinderkusje op zijn mond en maakte me toen los uit zijn zijn greep, wat alweer een serie ontevreden geluiden voortbracht uit mijn vriendje's mond.

"Kom..." Ik stak mijn hand naar hem uit en gebaarde naar de trap, en meteen sloot hij zijn mond, waardoor er een eind kwam aan de serie jammergeluiden en - plagerige - beledigingen. Met grote ogen keek hij me aan en ik kon een grinnik niet onderdrukken.

"Moet ik je soms tillen of blijf je heel de avond zo zitten?", plaagde ik hem. Nu leek Louis uit zijn gedachtegang te ontwaken, en langzaam trok hij één wenkbrauw op.

"Eigenlijk mag je me wel tillen, ja.", daagde hij me uit met een klein glimlachje rond zijn mond.
Ik grijnsde breed en kwam toen plotseling snel op hem af. Ik greep hem vast en gooide hem over mijn schouder, wat een absoluut niet mannelijke gil van hem opleverde.

"Harry!", lachte hij terwijl ik de trap op rende. "Harry! Dit is zo niet romantisch!"

"Oh, maar wie zei dat ik romantisch was? Misschien ben ik vanbinnen wel gewoon een holbewoner!"

Louis zuchtte diep en sloeg me verslagen op mijn rug. "Mijn Mini-Tarzan.", giechelde hij. Ik gromde als antwoord en deed de deur van de slaapkamer open, waar ik hem zo op mijn bed neer gooide en naast hem op bed kroop.

We keken elkaar in de ogen en meteen sloeg de sfeer om. Waar we net nog lacherig en druk waren, vulde de kamer zich nu met een heel andere soort spanning. We wisten allebei wat er nu ging gebeuren, en plotseling werd ik zenuwachtig. Dit was wel Louis. Louis. Mijn vriendje. Wat nou als ik iets verkeerd deed? Wat nou als ik hem pijn deed? Wat nou als-

Ik werd ruw uit mijn gedachten gehaald door het gevoel van Louis' lippen op de mijne, en meteen werd ik overspoeld door een vredige kalmte.

Louis hand dwaalde langzaam af naar het bovenste knoopje van mijn blouse, en ik glimlachte tegen zijn mond aan toen ik hem eraan voelde frummelen. Als antwoord kreeg ik een gefrustreerde kreun, maar net toen ik wilde vragen of hij misschien hulp nodig had, trok hij in één keer mijn blouse open. De knoopjes kletterden hard op de grond. Ik trok me los uit onze kus en keek hem verbijsterd aan.

"Maakte je nu net- was dat..?", stamelde ik, terwijl ik met grote ogen naar de nu losse knoopjes van mijn blouse keep, die nu zielig over de grond rolden.
Louis keek me aan en trok één wenkbrauw op, alsof hij me uitdaagde om er iets van te zeggen. Ik rolde met mijn ogen, maar kon een klein glimlachte niet onderdrukken toen ik me weer vol op Louis stortte. Hij verloor zijn evenwicht, en ik gebruikte deze kans mooi om mijn knieën naast zijn heupen te plaatsen en met het elastiek van zijn bokser te spelen.

"H-Harry...", hijgde Louis. Hij greep mij steviger vast en begon een zuigzoen te maken in mijn nek. Net toen ik zijn shirt omhoog wilde doen en een harde kreun mijn mond dreigde te verlaten, gaf Louis me opeens een harde duw.

De lucht werd hard uit mijn longen geperst toen ik met een klap op mijn rug naast het bed viel, en naar adem happend staarde ik naar het plafond, terwijl ik probeerde te beseffen wat er zojuist gebeurd was.

Ik voelde het bed naast me bewegen en een paar seconden later verscheen Louis' gezicht boven de rand.

"Harry! Gaat het? Ik wilde je niet-"

"Jawel, dat wilde je wel.", onderbrak ik hem kortaf.  "Je wilde me weg duwen, je duwde me weg. Waarom, Louis?"

"I-ik...", stamelde Louis.

"Ja wat?!", spuugde ik terug. "Denk je soms dat ik achterlijk ben?!"

"N-nee, natuurlijk denk ik dat ni-"

"Volgens mij denk je dat wél! Want sinds je me belde heb ik door dat hier iets niet klopt, Louis! Ik heb nagedacht over ons gesprek die nacht! Ik denk er nog steeds over na, maar ik kom er verdomme niet uit! Wat kan er zo erg zijn? Waarover lieg je tegen me? Waarom kunnen we nooit verder gaan dan zoenen, terwijl die Calum je wel zat te betasten?! Waarom zijn je vrienden zo anders dan jij?! Er zijn zoveel onbeantwoorde vragen, Louis! Ik wordt er zo moe van! Ik krijg er zo veel koppijn van en ik wil gewoon antwoorden!"

Louis keek me met grote, geschrokken ogen aan. Ogen die zich langzaam met tranen vulden.
Bijna wilde ik mezelf laten meeslepen in het schuldgevoel dat me dreigde te overspoelen. Hoe kon ik tegen hem schreeuwen? Ik was de reden dat hij nu bijna in tranen uitbarstte...

Maar aan de andere kant wist ik dat ik nu niet terug moest krabbelen. We waren nu al zo lang samen... Zo lang, en nog steeds had hij geheimen. Ik moest nu doordrukken, ik had het recht om de waarheid te weten.

"H-Harry...", snikte Louis. Hij gleed van het bed af en kwam naast me op de grond zitten, zijn benen vouwde hij in kleermakerszit.

"I-ik... Ik wil je a-alles zo graag vertellen..."

"Vertel het me dan...", moedigde ik hem fluisterend aan. Maar Louis schudde mistroostig zijn hoofd. Tranen liepen stilletjes over zijn wangen.

"H-herinner je je dan niets meer van ons gesprek? H-het kan niet... I-ik kan je niet verliezen..."

Ik slikte. Ik haatte het om hem zo te zien, maar het moest. Dit moest gebeuren. Wat voor toekomst heeft een relatie anders als er gelogen wordt?

Ik legde mijn vingers onder zijn kin en dwong hem om me aan te kijken. Louis sloeg eerst nog zijn ogen neer, en pas toen ik zachtjes zijn naam fluisterde keek hij me aan.

"Het spijt me, lieverd..", fluisterde ik. "Maar hoe kan het ooit goed tussen ons gaan als ik weet dat je geheimen hebt? Je moet het me vertellen, Lou... Want ik weet echt niet hoe lang ik nog zo door kan gaan... I-ik hou van je, m-maar ik weet echt niet hoe ik dit vol kan houden..."

Louis liet zijn hoofd hangen, waardoor zijn pony voor zijn gezicht viel. Ik zag hoe hij een hand omhoog haalde om zijn tranen af te vegen.
Toen hij eindelijk zijn hoofd weer ophief, waren zijn ogen rood en opgezwollen van het huilen.

"Één week..", bracht hij met dikke stem uit. "G-geef me nog één week, en dan zal ik je alles vertellen... D-dat beloof ik..."

Ik keek hem lang aan en knikte toen langzaam, waarna hij naar me toe kroop en op mijn schoot klom, waar hij weer zachtjes begon te snikken.
Ik had moeite om het te verstaan, maar toen ik mijn oren spitste kon ik toch echt nog een zacht gefluister opvangen.

"Vergeet alsjeblieft niet dat ik van je hou..."