Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 25•

But the Larry hug I can't  I just xldkskskkajd ^^

...

LOUIS TOMLINSON

"Wat is er aan de h-oh fuck!"
Terwijl ik het zei, besefte ik wat voor grote, grote fout ik had gemaakt.

Ja, ik was gespannen geweest. Ik had het Harry niet durven vertellen, maar juist nu, nu ik net weer een beetje tot rust gekomen was, was het grote woord er dan toch uit.

Ik keek naar Harry's grote geschokte ogen en sloeg snel het douchegordijn om mijn lichaam.

"Fuck, Harry... Shit...", mompelde ik.

Harry schudde alleen maar ongelovig zijn hoofd, terwijl hij me smekend aankeek. Smekend, alsof hij me wilde vragen dit ongedaan te maken, alsof hij wilde dat ik de verborgen camera tevoorschijn zou halen en zou vertellen dat het een grote grap was.

Maar dit was geen grap. Deze nachtmerrie was de waarheid. En natuurlijk had ik het al eerder beseft, maar nu ik de gebroken blik, vol wanhoop en verwarring in zijn ogen zag, wist ik dat ik het eerder had moeten vertellen. Het was te veel voor Harry om er op deze manier achter te komen, en ik kon mijn vriendje bijna zien breken.

"Haz...", stootte ik vol wanhoop uit. "Ik- fuck. Trek alsjeblieft niet te snel conclusies."

"Ik- ik weet niet..." Harry wankelde achteruit en zocht houvast aan de muur, waarna hij wanhopig zijn hand in zijn haar verborg.

"Ik weet nog niet eens of ik conclusies kan trekken, Louis!" Harry had zijn blik afgewend en ik hoorde zijn stem overslaan. Mijn hart kromp ineen.

"Wat- wat is dit? Ik kan niet- ik kan gewoon niet nadenken. Dit kan gewoon niet. D-dit- dit... I-ik snap het niet..."

"Harry." Ik werd overspoeld met een nieuwe golf paniek, maar ik dwong mezelf om het weg te slikken. Ik moest dit rechtzetten. Ik moest de gevolgen van deze domme, domme actie onder controle zien te krijgen.

Ik sloeg de handdoek om mijn middel en klom snel de douche uit.

"Haz... Alsjeblieft... Ik kan het uitleggen... Alsjeblieft, ik smeek het je, geef me een kans..." Ik legde mijn hand op zijn wang, waar Harry sprong achteruit alsof hij zich eraan gebrand had.

"Wat is dit allemaal?! Vertel het me! Nu!"

Ik schrok van de plotselinge verandering in zijn toon, maar toen Harry zijn hoofd ophief en ik in zijn ogen keek, begreep ik waarom. Tranen liepen over zijn wangen en zijn handen waren tot vuisten gebald.

"Ik- laten we er rustig over praten, het is een lang verhaal en ik-"

"Vertel het me. Nu."

Het leek wel alsof Harry's humeur om de seconde veranderde. Eerst was hij vol onbegrip en verwarring, toen was hij woedend tegen me uitgevallen, en nu was zijn stem alleen maar ijskoud, zijn blik vol teleurstelling en zijn wangen nat van de tranen die maar bleven komen.

"I-ik snap het niet, Louis! Wat heb je nog meer voor me verborgen gehouden?! Was het alleen dit? Waarom schold je daarnet opeens? Is het soms allemaal een grap? I-ik weet niet eens meer wie je bent!"

Ik realiseerde me dat het heel, heel moeilijk zou worden om dit ooit nog recht te zetten.

"Kom mee naar je kamer, alsjeblieft... I-ik vertel je alles, ik beloof het! Het is alleen- blijf alsjeblieft rustig?"

"Ik kan niks beloven! Fuck, fuck, fuck! Het voelt alsof mijn hele leven één grote grap is! Waarom val ik altijd op de foute jongens?! Je had gezegd dat dat eindelijk voorbij zou zijn! Je had het beloofd! Je zei dat je van me hield!"

"Ik had verdomme ook niet verwacht dat er zoveel bij een stomme dare zou komen kijken, oké?!", snauwde ik opeens.

Ik wilde het goed maken, ik wilde het zo graag op een rustige manier uitleggen, maar Harry streste zo erg dat ik het er in één keer uit had gegooid.

Het werd doodstil in de badkamer. Harry werd nog bleker dat hij al was en keek me met grote, ongelovige ogen aan.

"Een... Een d-dare?", stotterde hij ongelovig, terwijl hij langzaam zijn hoofd schudde.
Toen lachte hij, op een zachte, enge manier.

"Ik word gek hier, Louis. Een dare, meen je dit? Eindelijk, voor het eerst, vind ik een jongen van wie ik zielsveel houd en waarvan ik denk dat hij ook van mij houdt, en dan gebeurd dit...?!"

"I-ik kan het uitleggen... H-het was nooit zo bedoeld, ik hou ook van je, Haz... I-ik-"

"Je hoeft niets meer uit te leggen."
Een verbitterde lach verliet Harry's mond, en dit was misschien nog wel het ergste van alles. Niet het feit dat hij huilde, of boos was, maar het feit dat hij zo verslagen klonk, zo- zo op...

"Ik val altijd op dezelfde jongens, ik had het kunnen weten. Hoeveel heb je ervoor gekregen, Louis?"

"I-ik hoefde het geld niet."

"Natuurlijk niet."

"Ik meen het, Harry! Ik hoef dat verdomde geld niet! Het begon allemaal als een zieke grap, oke?! Dat geef ik toe! Maar je hebt geen idee hoe ik me de laatste paar weken heb gevoeld! Ik weet dat het niks goed maakt, absoluut niets, maar ik hou echt van je! Ik wilde het zo graag vertellen, maar ik kon je gewoon niet verliezen! Alsjeblieft...", ik begon te fluisteren, "alsjeblieft... Ik hou zoveel van je..."

"Dat had je dan eerder moeten bedenken."

"Geef me nog één kans, alsjeblieft! Ik doe alles! Alsjeblieft... Alsjeblieft! Ik smeek het je.. Ik- ik smeek het je..."

Harry wendde zijn blik af en onderdrukte en harde snik. "Ik ben er klaar mee, Louis... Zie je het dan niet? Ik kan niet meer... Je had het zes maanden tegen me kunnen zeggen... Sinds het moment dat je die dare aannam... J-je maakt me ziek, oke? Ik begrijp gewoon niet hoe me zoiets aan kunt doen."

"Ik ook niet... Ik ook niet, Harry ik- laat me het goedmaken, alsjeblieft, ik houd zoveel van j-"

"Verdwijn." Harry's ogen boorden zich in de mijne, en ik zag hoeveel moeite hij moest doen om zich groot te houden. Zonder weg te kijken greep hij mijn kleding en gooide het maar me toe.

"Ik zei toch verdwijn?! Schiet op dan!", schreeuwde hij opeens. Weer brak zijn stem, en vliegensvlug begon ik me aan te kleden.

"Nou, Louis, je mag je andere kleding weer aan, hoor. Je mag weer lekker zijn wie je wil, het spijt me dat ik je zo lang tegen heb gehouden."

"Harry, zo is het helemaal nie-"

Harry stampte te badkamer uit. "Kom mee!"

Gehaast begon ik mijn blouse dicht te knopen en rende achter Harry aan naar beneden, waar hij de voordeur al wagenwijd open had gezet.

"Verdwijn, Louis. Verdwijn uit mijn leven. Ik ben er klaar mee."

Ik stapte maar buiten. "Ik hou van je! Verdomme, Harry! I-ik geef zoveel om je!" Ik voelde mezelf breken en begon te huilen. Hoeveel tranen kon een mens verspillen?

"Harry... Alsjeblief-"

De deur werd in mijn gezicht gegooid.

Het was over.