Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 15 •

LOUIS WILLIAM TOMLINSON

"En toen zei hij dus dat ik vooral géén bloemen voor je moest kopen, maar ik dacht dat je juist van bloemen hield!", riep Harry verongelijkt uit. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond om mijn giechel te verbergen- wacht wat? Nee, ik giechelde niet. Echt niet.

"Ik vond de rozen prachtig, Harry. echt waar.", verzekerde ik de jongen tegenover me toen ik uitgelachen was.

"Echt waar?"

"Echt waar.", glimlachte ik.

Harry keek me glimlachend aan en een paar seconden was het stil tussen ons. Ik besloot op de kaart te kijken.

"En? Weet je het al?" Harry keek me van over de kaart glimlachend aan, terwijl ik met een verongelijkt gezicht op de kaart keek.

Om even een beeld van de situatie te schetsen: Harry had me meegenomen naar een Italiaans restaurant, en alle gerechten leken me zo lekker dat ik gewoonweg niet kón kiezen.

Ik pruilde naar Harry, die zachtjes lachte. Zijn ogen waren mooi. Telkens viel het me weer op. De gezellige sfeerverlichting om ons heen bracht het groen in zijn ogen nog beter naar voren, en voor eventjes was het alsof al het geluid om ons heen wegviel.

Harry zoog zijn lippiercing naar binnen en liet zijn blik over mijn gezicht glijden, terwijl ik zonder te knipperen terug staarde.

"Lou? Je bent echt heel erg mooi, weet je dat?", mompelde Harry. Ik voelde mezelf blozen en hield mijn hoofd een beetje schuin.

"Anders jij wel.", glimlachte ik liefjes terug. Harry grinnikte en deed zijn mond open om iets te zeggen, maar op dat moment werden we onderbroken.

"Hebben de heren een keuze kunnen maken?"

Harry gaf beleefd zijn bestelling op, en op het allerlaatste moment besloot ik om toch maar hetzelfde te nemen als hij.

"Twee maal spaghetti carbonara, komt eraan!", glimlachte onze ober, en met een klein buiginkje vertrok hij, mij en Harry weer achterlatend.

Ik keek even om me heen, genietend van de gezelligheid. Mensen om ons heen lachten en kletsten, namen een slok wijn en complimenteerden de obers voor het goede eten. De zachte muziek op de achtergrond maakte het helemaal af.

"Het is hier geweldig.", zuchtte ik tevreden. Harry maakte een instemmend geluidje en zette zijn glas wijn, waar hij net een slok uit had genomen neer. Hij legde zijn hand op tafel neer - boven op die van mij.

Ik ademde scherp in en bleef als bevroren naar Harry staren, die op zijn beurt naar onze handen keek.

Eventjes wist ik niet wat te doen. Moest ik mijn hand terugtrekken? Een grap maken? Of moest ik mijn vingers buigen, Harry's hand omsluiten?

Nog voordat ik een keuze had kunnen maken, deed Harry dat al voor mij. Ik zag hem diep ademhalen en vervolgens voelde ik hoe zijn vingers mijn veel kleinere hand omsloten. Ik keek hem in de ogen en een paar seconden lang was het helemaal stil.

Toen begonnen we allebei als gekken te glimlachen.

Mijn blik werd weer naar onze verstrengelde handen getrokken en plotseling werd mijn brede grijns ruw van mijn gezicht afgeveegd.

Ik wilde het nog verbergen, maar het was te laat. Harry had het al gezien.

"Hé, wat is dat op je pols?", Vroeg hij verbaasd. Mijn blik volgde de zijne en in één oogopslag zag ik onder de mouw van mijn shirt een stukje van mijn tattoo uitsteken. Met een ruk trok ik mijn hand terug.

'Niks bijzonders.', het kwam er haastig en absoluut niet geloofwaardig uit. Verdomme. Dit was al de tweede keer dat mijn tattoo te zien was, maar Harry mocht  mijn tattoos niet te zien krijgen. Het kon echt niet. Dan zou hij me hoe dan ook verlaten, en dat wilde ik niet. Dat kon niet.

'I-is dat een tattoo?", vroeg Harry verbijsterd. Zijn ogen werden groot en zijn blik brandde op mijn mouw alsof hij er doorheen kon kijken.

'Nee! Natuurlijk niet! Ik, een tattoo? Wat denk je zelf?", stootte ik zenuwachtig uit. Het klonk te gemaakt. Te gestrest.

'Denk je nou echt dat ik een tattoo zou nemen? Het staat jou goed hoor, maar voor mij hoeft het niet. Ik wil mijn huid niet aantasten.", gooide ik er nog een schepje bovenop.

Harry keek me enkele seconden aandachtig aan. Toen knipperde hij langzaam met zijn ogen en schudde met zijn hoofd, alsof hij zichzelf ervan probeerde te overtuigen dat hij het zich verbeeld had. "Natuurlijk, je hebt gelijk. Dat is ook niets voor jou. Ik dacht gewoon dat ik een tatoeage op je pols zag."

"Dat is stift.", perste ik er moeizaam uit. Sinds wanneer had ik zoveel moeite met liegen? Het is vast omdat het tegen Harry is, sprak ik mezelf toe. Maar nee, want waarom zou ik Harry in hemelsnaam met andere ogen bekijken dan mijn andere vrienden?

"Stift?" Harry trok zijn wenkbrauwen op en ik knikte driftig. "Hebben mijn vrienden gedaan. Vonden ze grappig, omdat ze zelf wel heel veel tattoos hebben, weet je wel." Harry glimlachte begrijpend en knikte. Ik beet op mijn lip en schoof mijn stoel naar achteren.

"Ik ga even naar de wc, ik ben zo terug."

Harry knikte en ik maakte dat ik wegkwam. Ik schoof mezelf tussen de lachende en pratende mensen door, wrong me tussen een paar stoelen en struikelde haast op weg naar het toilet.

.....

In de badkamer sloeg ik de deur achter me dicht en liep met grote passen naar de spiegel. Ik gooide wat water in mijn gezicht en keek toen streng naar mijn eigen spiegelbeeld.

"Hij mag er niet achter komen, Louis.", sprak ik mezelf streng toe. "Je moet deze weddenschap winnen, koste wat het kost."

Ook als je Harry's hart breekt?, fluisterde een klein stemmetje achter in mijn hoofd.

Nog nooit had ik me ook maar iets aangetrokken van de gevoelens van anderen. Nog nooit. Maar nu... nu ik Harry had leren kennen...

Misschien had Niall toch gelijk. Misschien was ik inderdaad voor het eerst in mijn leven verliefd. Harry was... Harry was perfect. Waarom zou ik altijd one night stands moeten hebben? Zou ik niet gewoon gelukkig kunnen worden met Harry?

Maar ik moet de weddenschap winnen...

Ik stroopte mijn mouwen op en keek naar mijn spiegelbeeld. De tatoeages die mijn armen versierden staarden me aan. Ik zou het vol moeten houden. Ik zou gewoon de weddenschap volhouden. Want ja, ik was  verliefd op Harry. Ik was écht verliefd. Maar als ik hem nu de waarheid zou vertellen, wat zou hij dan doen?

Niemand wil een relatie met een leugenaar... Ik moest het volhouden. Ik moest de weddenschap volhouden. Niet alleen om mijn eer te behouden, maar het was ook de enige manier om een kans te maken bij Harry...

Ik wilde net de mouwen van mijn shirt weer naar beneden halen om mijn tatoeages weer te verbergen, toen een bekend stemgeluid de stilte in de badkamer verbrak. Meteen voelde ik dat ik compleet verstarde.

"Louis? Gaat alles goed?"

><><><><

Een beetje drama kan geen kwaad, toch?? (;

En het spijt me zo erg dat ik al heeel lang niet geupdate heb (bijna een maand 0,o), maar ik kon door school eigenlijk alleen elke keer kleine stukjes schrijven, en dit was eigenlijk de eerste kans die ik had om het stukje na te kijken. Sorry xxx