Flower Crown Dare || Larry Stylinson (Dutch)

• 24 •

HARRY EDWARD STYLES

Slaperig opende ik mijn ogen. Ik glimlachte toen ik Louis' bedekte armen om me heen voelde, maar mijn glimlach verdween langzaam toen ik mijn hoofd naar hem toe draaide en hem bekeek.

Zelfs in zijn slaap waren de diepe zorgrimpels in zijn voorhoofd niet verdwenen. Zijn frons, die nu dieper leek dan ooit, maakte het dat hij veel ouder leek dan normaal en er zaten nog steeds sporen van tranen op zijn wangen.

Ik beet op mijn lip en streek voorzichtig over zijn wang. Ik wilde niet dat hij verdrietig was. Louis was altijd zo vrolijk, zo uitbundig... Het maakte me zo verdrietig om hem zo te zien. Louis moest altijd blij zijn. Zijn ogen moesten altijd stralen en hij moest geen zorgrimpels, maar lachrimpeltjes hebben. Die lieve kleine rimpeltjes die verschenen als hij lachte en vervolgens zijn hand voor zijn mond sloeg... Al die kleine dingetjes, die maakten dat ik zoveel van hem hield...

"Harry...?", klonk het opeens zachtjes naast me. Ik ontwaakte uit mijn gedachten en zag dat Louis me aankeek. Ik hoopte dat ik rust in zijn ogen zou zien, een sprankje humor en een hele hoop liefde, net zoals normaal.

Helaas was het enige wat ik zag pure angst en onrust. Louis was in één keer klaar wakker en vloog overeind.

"Wat heb ik gisteravond allemaal tegen je gezegd?!"

"Ik- e-ehm...?" Geschrokken keek ik hem aan, niet wetende wat ik hiermee moest. Louis bleef maar ratelen en zeggen dat het hem speet, en tot mijn grote schrik zag ik dat hij, net zo als gisteravond, weer begon te huilen.

Snel trok ik hem tegen me aan en wreef over zijn schouders.

"Harry! Het spijt me zo erg voor alles en-"

"Louis." Ik keek hem aan strak aan. Ik had zoveel medelijden met hem, maar hoe lang konden we nog zo doorgaan?
"We hebben dit gisteravond ook al gehad, en ook toen heb je me nog niet gezegd wat er precies aan de hand is. Ik wil dat je rustig wordt, oké? Ik weet niet wat er aan de hand is, maar- ugh! We hebben het hier al zo vaak over gehad, en om eerlijk te zijn wil ik gewoon dat je het me zo snel mogelijk vertelt. Want zo heb ik geen vertrouwen meer in ons, Louis..."

Louis knikte verdrietig en veegde verwoed zijn tranen weg, die telkens weer vervangen werden door nieuwe tranen. Ik zag hoe hij keer op keer zijn ademhaling onder controle probeerde te krijgen en fuck, het deed gewoon zoveel pijn om hem zo te zien.
Wat kon er zo erg zijn dat hij er zo van overtuigd was dat ik hem zou dumpen?

"Ik hou van je...", fluisterde ik kalmerend in zijn oor. "Alles komt goed, ik hou van je... "
Ik kuste hem op zijn voorhoofd en wiegde hem zachtjes heen en weer, net zolang tot zijn dikke tranen opdroogden en totdat hij eindelijk weer rustig kon ademen.

"Dat is beter...", verzuchtte ik opgelucht. Ik duwde hem een stukje van me af en zette mijn vingers onder zijn kin, zodat hij me wel aan moest kijken.

"Nou, waar is die lach waar ik zo verliefd op ben geworden?", grinnikte ik. Louis knipperde langzaam, en nog steeds zag ik een vleugje van onrust en angst in zijn ogen, maar toen lachte hij. Die lieve lach waar ik zo ontzettend veel van hield.

Opgelucht haalde ik adem en drukte hem weer tegen me aan.
"Nu wil ik dat je je eventjes helemaal geen zorgen meer maakt, want zo komen we geen stap verder, oké?"

Louis knikte zwakjes tegen mijn borst aan en ik praatte weer verder.
"En dan ga ik nu een lekker ontbijtje voor ons maken en dan neem jij in de tussentijd een lekkere warme douche, en als we dan rustig ontbeten hebben en als jij weer helemaal mijn lieve, vrolijke Louis bent, kunnen we praten. Hoe klinkt dat?"

"Goed...", fluisterde Louis met een kleine glimlach. Ik grinnikte en trok hem overeind.

"Ga douchen dan, love!"

"Oké, oké!", giechelde Louis. Hij pakte zijn kleding bij elkaar en liep naar de deur van mijn slaapkamer. Toen hij bijna de deur achter zich dicht getrokken had, stak hij opeens zijn hoofd om de hoek van de deur.

Stomverbaasd keek ik hem aan, maar Louis wierp me alleen maar een vlug kushandje toe.
"Hou van je!" , giechelde hij vlug. Toen deed hij de deur dicht en hoorde ik zijn voetstappen wegsterven.

Ik grinnikte en rolde met mijn ogen, en ook al kon hij me al niet meer horen, toch zei ik de woorden terug.

...

Toen ik me even later met mijn zelfgemaakte ontbijt de trap op manoeuvreerde, hoorde ik vanuit de badkamer Louis' hoge, aangename stem een voor mij onbekend liedje zingen. Ik glimlachte breed, blij met het feit dat hij niet meer zo verdrietig was.
Ik zette het ontbijt neer op een tafeltje in mijn kamer en liep toen op mijn tenen terug naar de badkamer, waar ik met een grote glimlach voor de deur bleef staan.
Louis had een prachtige stem, en ik wenste dat hij vaker voor me zou zingen.

Net toen ik helemaal op ging in het liedje en genietend mijn ogen had gesloten, onderbrak Louis het liedje met een luide "Verdomme!", en meteen werd ik uit mijn trance gehaald.
Ik opende mijn ogen en fronste mijn wenkbrauwen naar de deur waarachter Louis zich bevond.

Sinds wanneer schold hij? En nog belangrijker, wat was er aan de hand?

Voordat ik er goed en wel over na kon denken, trok ik bezorgd de deur open.
"Louis? Alles oké?"

Louis maakte een instemmend geluidje en zuchtte gefrustreerd.
"Ja, behalve dan het feit dat ik geen kleding of handdoek heb." Hij pufte nogmaals van ergernis en ik grinnikte zachtjes.

"Maar dat is toch helemaal geen probleem, Lou..."

Ik liep naar het badkamer kastje en pakte er een lekkere handdoek uit. Ik glimlachte breed toen Louis weer zachtjes begon te zingen en liep naar de douche.

"Lou? Hier is je handdoek. Schiet wel op, love, je ontbijt staat klaar."

"Oh, dankjewel!", antwoordde Louis blij. Hij zette de douche uit, schoof het gordijn en stukje open en toen...

Toen stopte mijn wereld.

Mijn adem stokte en ik wankelde achteruit, terwijl ik met grote ogen naar Louis' uitgestoken arm keek.

Nu pas besefte ik me dat dit de allereerste keer was dat ik Louis zonder lange mouwen zag, en nu begreep ik eindelijk waarom.
Eindelijk wist ik wat er niet klopte, wat hij verborg, waarom hij nooit een stap verder wilde gaan.

Het was teveel. Ik keek naar Louis arm, vol met inkt, vol met rozen, doodshoofden, andere figuren die allemaal prachtig getatoeëerd waren, en het was gewoon allemaal teveel.

Wat betekende dit? Betekende dit dat alles nep was? Hield Louis wel van me, of was het allemaal nep? Wie was hij? Waar-

Het douchegordijn werd nu helemaal weggeschoven, en nogmaals hapte ik naar adem die ik niet wist te vinden.

"Harry? Wat is er aan de h- oh fuck!"