SON İNSANLAR: GÜNEŞ VE GÜNDÜZ (DÜZENLENİYOR)

TANITIM

Yeni bir güne uyandı Güneş ve Gündüz. Bir sorun vardı: Gerçek anlamda yapayalnızdılar. Aileleri, arkadaşları ve diğer tüm insanlar bir gecede kaybolmuştu.

Kimden geldiğini bilmedikleri notlar alıyorlardı. Notlar bazen yardım etmek için bazen uyarmak için bazen de görev vermek için geliyordu. İlk görevleriyse çoktan belirlenmişti: Birbirlerini bulmak...

Zorluklarla, acılarla ve kayıplarla dolu uzun bir yol bekliyordu onları. Yolun sonunda ne beklediğiniyse bilmiyorlardı. Yapabilecekleri tek şey pes etmeden yürümekti. Bütün acılara göğüs gerip bilinmezliğe yelken açmak zorundaydılar. Pes etmeden devam etseler bile yolun sonuna ulaşabileceklerinin garantisi yoktu.

Bu zor yolda tamamen kendi başlarınaydılar. Artık kaybedecekleri hiçbir şey kalmamıştı ama kazanacakları çok şey vardı. İyi bir dostluk, yeni yetenekler, yeni tecrübeler, iki kişilik kocaman bir ülke... Bunlar kazanacaklarından sadece bazılarıydı.

Bazen hayatlarına yeni kişiler girecek ve gidecekti. Bu yaşamın onlara bir oyunu olacaktı. Ne yazık ki bu zor bir oyundu. Hepsi iyi kişiliklere sahip olmayacaktı. Bazıları onları ölümle burun burna getirecekti.

Ama her şey göründüğü kadar zor da olmayacaktı. Yeni hayatları hep felaketlerle bezenmiş olmayacaktı. Tüm bu karmaşanın içinde büyük bir başarıyla eğlenmeyi de ihmal etmeyeceklerdi. Okyanusun dibindeki bir geminin içine hapsedilmiş gibi olsalar da paslanmış demirlerden, kendilerine devasa bir saray yapabilecek kadar yetenekliydiler.

Hayatta kalmak için bildikleri bütün şeyleri kullanmak zorundaydılar. Bilmediklerini de öğrenmek... Korkularıyla yüzleşmek onlara ölüm gibi gelse de buna mecburdular. Cesetlerle dolu bir morgda kaldıklarında bile pes etmeye hakları yoktu. Onlar savaşmak için doğmuşlardı ve eğer öleceklerse savaşarak ölmekten başka seçenekleri yoktu...