SON İNSANLAR: GÜNEŞ VE GÜNDÜZ (DÜZENLENİYOR)

23.BÖLÜM

Herkese selaamm! Uzun bir aradan sonra tekrar geldimm.
Bu bölüm duygu açısından biraz karışık bir bölüm. Neyse ki Güneş ve Gündüz hepsini atlatabilecek güce sahip.

Hepinize iyi okumalar dilerimm💛❤

*******

23.BÖLÜM

Hoşça kal Gündüz... Rüyalarda görüşmek dileğiyle...

Üç dakika içinde ışığın kaynağına ulaşmıştık. Bir elektrik direği devrilmişti. Büyük kıvılcımlar çıkıyordu. Neyse ki bu kıvılcımlar yangına sebep olmamıştı. Bağlı olduğu bir önceki direğe gittik. Hemen dibinde küçük bir kapak vardı. Gündüz dikkatlice açtı. Tam ortada duran düğmeye bastı. Saniyeler içinde çıkan kıvılcımlar yerini karanlığa bırakmıştı.

Zor da olsa evi bulabilmiştik. Fazla konuşmadan yanımıza iki tane mum alıp odalarımıza geçtik. Güneş enerjisiyle sıcak su sağlandığı için duş alabilirdim ama karanlıkta... İşin içine karanlık girince kararsız kalmıştım. Birazcık korkuyordum. Odanın ortasında durup ne yapacağımı düşünürken kalbim hızlanmaya başladı. Çünkü duş almaya karar vermiştim. Sonsuza kadar bundan kaçmam saçma olurdu. Hem günün yorgunluğunu atmamda yardımcı olurdu.

Havluyu ve mumları alıp banyoya girdim. Havluyu askıya asıp mumları da aynanın önüne koydum. Ardından kendimi sıcak suyun altına attım. Bedenim suyla buluştuğu anda kendimi garip hissettim. İlk başta ne olduğunu anlayamadım. Sanki içim boşaltılmış gibi hissettim. Suyu daha çok açınca oluşan boşluk dolacakmış gibi geldi bir an. İşe yaramayınca sıcak suyu azaltıp soğuk suyu daha fazla açtım. Bütün vücudum titredi. Çığlık atmak istedim ama yapamadım. Derin bir nefes aldım. Destek almak için sırtımı fayansa yasladım. Buz gibiydi. Gözlerimi sıkıca kapattım ve bu soğukluğa alışmam kendime kısa bir süre tanıdım. Kendimi üşüterek bir yere varamayacağımı anlayınca tekrar sıcak suyu açtım.

Sanki boğazımda bir delik varmış gibi hissediyordum. Aldığım tüm nefes ciğerlerime ulaşamadan o delikten çıkıp gidiyormuş gibiydi. Ne kadar derin nefes alırsam delik o kadar çok büyüyordu. Sonunda da boğuluyormuşum gibi hissediyordum.

Bu hissi biraz düşününce sebebini buldum. Özlemdi. Aileme, arkadaşlarıma ve diğer tüm insanlara karşı büyük bir özlemdi. Acaba Gündüz olmasaydı, tamamen yalnız olsaydım ne yapardım?

*******

Biraz daha suyun altında kaldıktan sonra kendimi daha iyi hissediyordum. Ayaklarım duşa kabinin dışına çıktığında kendimi karların içine düşmüş gibi hissettim. Hemen havluma uzandım. Mumlarla birlikte odaya geçip üstümü giydim. Saçımı kurutabildiğim kadar kurutup uyumak için yatağa geçtim.

Sabah birinin bana seslendiğini ve elimi tuttuğunu hissedince yavaşça gözlerimi araladım. O kişinin Gündüz'den başkası olmasını beklemek aptallıktı...

Ben yatakta doğrulurken o, hâlâ parmaklarımla oynuyordu. "Artık açar mısın şu elini. Yoksa eklemelerin paramparça olacak." Anlamayarak elime baktım. O an canımın fazlasıyla acıdığını hissettim ve hemen açtım.

"Sanırım kâbus görüyordun. Sesini duyup geldim." Düşündüm ama hatırlayamadım. "Sanırım öyle ama emin değilim." Endişeli bir şekilde yüzüme baktı. Ben gülümseyince ayağa kalkıp "Acele et, bugün çok işimiz var." dedi. "Dün bir şey konuştuğumuzu hatırlamıyorum. Ne işi?" Kapıya doğru ilerlerken "Artık kendi yiyeceğimizi üretmemiz gerekiyor. Bunun için de tarıma başlamamız gerekiyor. Benim de aklıma dün gece geldi. Detayları kahvaltıda konuşuruz." dedi. Başımı aşağı yukarı salladım.

Gündüz odadan çıkınca ayağa kalkıp önce banyoya gittim. Kendime gelmek için yüzümü buz gibi bir suyla yıkadım. Ardından odaya geçtim. Giymek için ilk önce kırmızı bir elbise seçtim. Sonra bugün yapacağımız şey aklıma gelince mavi bir kot tulum ve beyaz bir t-shirt seçtim. Saçımı da ikiye ayırıp ördüm. Siyah ayakkabılarımı da giyip mutfağa geçtim. İlk önce çayı hazırladım. Sonra kahvaltılıkları masaya koydum. En yakın zamanda ya yeni şeyler almalıydık ya da kendimiz yapmalıydık. Çünkü hem bitmek üzereydiler hem de bozulmak. En fazla iki gün yeterlerdi.