Hurricane (Disaster Series #1)

Kabanata 26

"Lucius, hijo!"

Just when I thought that Dad's immediately gonna scold me about running away yesterday, his hearty laugh was what greeted us.

Lito kong pinagmasdan ang pagbati ni Dad kay Luci. Tinapik niya pa ito sa balikat na parang matagal na silang magkakilala. My father looked so glad seeing Luci here with me, ni hindi niya na nga ako halos mapansin.

What's with Luci? Noon nga, hindi ko inakala na kilala niya sila Tita Helen at Tito Gilbert, tapos ngayon, kilala niya rin si Dad?

At hindi ba magtatanong man lang si Dad kung bakit si Luci ang kasama ko at naghatid sa akin? Well, it's not like I'm hoping that he'll ask me. It's just weird. But anyway, mabuti na rin 'yon at nang hindi niya na malaman pa kung saan ako natulog kagabi.

"Good evening sir, hinatid ko po si Cara." Luci glanced at my confused expression.

Nang banggitin niya ako kay Dad ay 'saka pa binigay nito ang buong atensyon sa akin. Napabuntong-hininga ako. I just hope he doesn't scold me in front of Luci.

"I'm glad you're finally home anak. I'm hoping to talk to you after dinner to clear out our misunderstandings," he solemnly and formally said, tila bahagyang naco-conscious sa presensya ni Luci.

Tanging pagtango lang ang nagawa ko at hindi na umimik pa. Nagtatampo lang kasi ako sa mga paratang nila kay Tita at ang pagdedesisyon nila para sa buhay ko nang hindi nila pinapaalam sa akin.

"Let's go inside then. Lucius, hijo, dito ka na mag-dinner." Dad laughed trying to cover the awkward tension between us earlier.

Sumulyap sa akin si Luci. Ang kaninang pormal na ekspresyon nang kausapin si Dad ay bahagyang lumambot para sa akin.

"I would like to, Sir. But I have a flight to catch in two hours." He bowed a bit at my father.

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. He has a flight to catch in two hours?! Nakakahiya! Bakit hindi niya sinabi sa akin? Naabala ko pa siya tapos nanood pa talaga kami ng sunset at nagtagal doon sa cliff. He has a flight but instead, he worried about me.

Pinanlakihan ko siya ng mata, giving him the 'Why-didn't-you-tell-me look'. But he just stifled a smile and looked at me with amusement. I rolled my eyes inward.

"Ah ganoon ba hijo? It must be urgent. Send my regards to Abdiel and Hestia."

"And thank you for taking my daughter home safely, hijo," dagdag pa ni Dad.

"It is my pleasure, Sir." He glanced at me gently.

Bahagya akong nag-iwas ng tingin at napagpasyang magsalita dahil nag-aalala na akong hindi na siya makaabot pa sa flight niya.

"Uhmm... Dad ihahatid ko lang po si Luci sa gate. Susunod lang po ako, I'll make sure to join dinner."

Dad looked at me weirdly, ang ekspresyon ay parang naeskandalo at may nasabi akong mali.

"Cara! You're just calling him wih his nickname? He's older than you! Pasensya ka na sa anak ko hijo, siguro nasanay lang siya sa pagiging impormal kasama sina Ezra at Eisen. I'll make sure she'll address you respectfully and call you Kuya," baling ni Dad kay Luci.

Kumalat ang init sa pisngi ko dahil sa sinabi ni Dad. Ni halos hindi na ako makatingin pa kay Luci dahil sa hiya.

Then Luci's chuckle made me even more flushed. Gusto ko na tuloy tumakbo at pumasok na sa loob ng bahay.

"It's okay, Sir. Besides, I'm not way older than her." He pursed his lips, ang boses ay may bakas pa ng pagtawa.

"Dad! May flight pa si- siya! Baka hindi na siya makaabot," saway ko dahil baka hindi na matapos pa ang usapan nila.