Hurricane (Disaster Series #1)

Kabanata 49

Promise

"Where are we going?" tanong ko sa kanya nang magising sa isang magandang umaga sa Arena Fina.

He looks so fresh with his khaki pants and white cotton longsleeves that hugged his built obscenely. The buttons are even struggling to keep themselves together on his chest area.

He also looked at me too with a hint of seriousness on his face. I'm wearing a tube top that showed my flat stomach and a flowy floral pants just right for beaching. He didn't comment on what I'm wearing though. He's very lenient with it.

Napanguso ako at ibinalik na ang tingin sa mata niyang alam na alam kung ano ang sinulyapan ng mga mata ko kani-kanina lang.

"Isla del Deseo."

Suminghap ako at biglang na-excite sa pupuntahan namin. I jumped and cling unto his biceps. He chuckled upon my excitement.

"Anong sasakyan natin papunta roon?" tanong ko nang napasulyap sa yateng nasa maliit na port ng resort.

"Anong gusto mo? We can use the yacht," he said indulgently.

I shook my head, gesturing 'no'.  'Saka ako naglakad papunta sa mga rock formation, kung saan naroon ang mga bangkang pinaprentahan sa Arena Fina. I smiled upon the surfacing of memories.

"Magbangka na lang tayo."

Hinila ko siya papunta roon sa bagong pinturang puting bangka. Kahit pa man sa tangkad at laki niya ay nagpatianod siya sa hila ko. He's letting me do whatever I want. Siya na rin mismo ang nagtulak sa bangka papunta sa tubig.

I tried to settle myself on the boat pero naging preoccupied na ako sa pag-angat ng flowy pants ko para hindi sumayad ang dulo nito sa tubig. I was having quite a hard time when I felt the strong grip of his hands on my waist.

Napangiti ako nang iniangat niya ako ng walang kahirap-hirap sa bangka. He also settled himself on the opposite side.

"Dalawa ang pares ng sagwan dito. Ako na sa isa." Excited akong napatawa.

A lace of amusement danced in his eyes. I marveled at them, mesmerized. Kaya lang, marahan na umihip ang hangin dahilan ng pagsayaw kasama nito ng umaalon kong buhok. I chuckled and tried to tuck my hair behind my ears.

Nagsimula na siyang magsagwan, nangingiti pa rin sa kung ano. I tried to paddle too. Pero sa panglima o pang-anim kong sagwan, nangawit agad ang mga braso ko.

Ni hindi pa nga kami nakakalayo sa dalampasigan! I don't even know if my little help is doing much. He's just doing it effortlessly.

"Hmm..." his voice seems to be mocking me when I gave up.

Nangingiting ginawaran ko siya ng pabirong irap.

The short time on our way to Isla del Deseo was spent on our small talks. Ilang sandali ay natatawa kami sa pinag-uusapan, nagkakangitian, pagkatapos susunod na ang nakakabinging katahimikan.

But it wasn't awkward, not at all. It was peaceful between him and me, even. We just enjoyed it. Not all silence is awkward and with tension, after all. Not every space has to be filled with words.

Nang sa wakas ay dumating na kami sa Isla del Deseo, ang payapang katahimikan sa pagitan namin ay naputol rin. I can't help my excitement when I looked at the well-tended small island.

Parang kailan lang, napadpad kaming dalawa noon dito dahil sa bagyo. What an irony, huh? Ngayon, sa pagpunta namin dito, hinatid kami ng komportable at payapang katahimikan.

When he was finished tying the boat on a near rock, he held my hand as we walked towards the stone paths. Kung noon ay marami pang mga talahib sa gilid nito, ngayon ay wala na ang mga ito.