sweet little lies

2.8: final

Sweet little lies'ın final bölümü:")

Benim için çok güzel bir yolculuktu ve bu yolculukta yanımda olduğunuz için teşekkür ederim. Bu kurgu benim için çok özel bir yerde ve umuyorum ki çoğunuz için de öyle.

İyi okumalar. Yorumlarınızı bekliyorum.

***

İki kişinin hayatı düğüm olmuş bir ip gibiydi. İki seçeneğin vardır; ya o iplerden kurtulmaya çalışırken daha fazla birbirine dolaştırırsın ve birbirlerine bağlayıp kördüğüm edersin, ya da kolaylıkla çözüp iki ipi birbirinden ayırırsın ve bir bağları kalmaz.

Taehyung ile ben ilk seçenektik. Oysaki hayat bize ikinci seçeneği dibine kadar yaşatmıştı fakat o uçurumun kenarından yere düşmekten bizi sevgimiz kurtarmıştı. Çözdüğümüzü sandığımız her bir ipe hislerimiz bir düğüm atmıştı. Bağlanmıştık birbirimize ve bunun bir çözülüşü yoktu. Birbirimizi kaybetme aşamasına fazlasıyla gelmiştik fakat öyle düğümlenmiştik ki birbirimize, kaybettiğimiz her savaş bizim kazancımız olmuştu. Bizim yenilgimiz zaferimizdi.

Bayan Kim'in bende kaldığı dördüncü gündeydik ve gerçekten planımız işe yaramıştı. Taehyung annesinin baskısı üzerine her durumu ona haberdar ediyordu. İlk gün Bayan Kim'i evde göremeyince oldukça şaşırdığını ve nerede olduğunu sorup durduğunu söylemişti. Taehyung ise annesinin üzgün olduğunu ve evden uzaklaşmak istediğini söyleyince dediğine göre Bay Kim'in suratı asılmıştı. Ertesi gün ise durmadan Taehyung'a Bayan Kim'i sorup durmuş ve eve gelmesi gerektiğini söylemiş. Taehyung bunu kendisinin değil, babasının söylemesi gerektiğini istediğinde akşamına Bay Kim eşini yani Bayan Kim'i aramıştı. O an yanımda oturan Bayan Kim'in heyecanlı olmasına rağmen hasta ve üzgünmüş gibi ses tonunu değiştirmesini hatırlamak hâlâ gülmeme neden oluyordu.

Tahminimde yanılmamıştım. Bay Kim ilgiye alışmış ve bunun sonucunda kendisini etrafındakilerden uzaklaştırıp onlara sevgisizliğini sunmuştu. Bayan Kim hemen yelkenleri indirmeyeceğini söylese de pek öyle olmamıştı. Eşinin ısrarlarına ve güzel diline dayanamadığı için bugün evine dönecekti. Güzel bir ailelerdi... Taehyung gibi bir adamı yetiştirmişlerdi ve ben sırf bu yüzden bile onlara minnettar kalabilirdim. Yüzümde buruk bir gülümseme oluştu.

Chaeyoung.

Güzel arkadaşımı da bu aile yetiştirmişti. Naifliğini annesinden, tatlı huysuzluklarını abisinden ve arada uğrayan sert duruşunu babasından almış olmalıydı. Bazen düşünüyordum... Yaşasaydı? Eminim ki sürekli abisi ve benimle dalga geçip, bizimle uğraşacaktı. Yine beraber saçlarımızı boyayıp, mağazalarda gezecektik. Keşkelerle yaşamayı silmiştim hayatımdan. Biliyordum keşke demek hiçbir şeyi götürmeyeceği gibi hiçbir şeyi de geri getirmeyecekti. Bu yüzden iyi ki diyordum. İyi ki Chaeyoung benim arkadaşım olmuş ve onu tanımışım.

İyi ki Taehyung o psikolog odasına gelmiş ve onu görmüşüm. Kalbimi attırmış, sevgi nedir tattırmış. Beni kendisine bağlamış. İyi ki göğüs kafesimdeki solmuş çiçekleri o canlandırmış.