sweet little lies

1.6

.

İzler geçerdi. İzlerim geçmişti de. Yara izlerim, kalbimin izleri, ruhumun izleri... Zaman, zamanla hepsini geçirmişti. Peki dudaklarımdaki izi geçer miydi? Dudaklarının, dudaklarıma bıraktığı izler bir gün geçer miydi?

Geçmezdi.

Nasıl geçebilirdi ki? Nane tadındaki dudaklarını nasıl unutabilirdim ki? Hayır hayır. Tutku ya da arzu değildi bu hissettiğim şey. Tutkular gelip geçiciydi. Kafamı yastığa koyunca geçerdi, o yüzden bu tutku değil sevgiydi. Arzu değil merhametti, hoşlantı değil aşktı.

Dün gece Bayan Kim'e son kez ilettiğim iyi dileklerimden sonra Taehyung beni evime bırakmıştı. Yol boyunca arabada bana kaçamak bakışlar atıp durmuştu. Utandığımı belli etmemek için çok çabalasam da sokak lambalarının ışığının vurduğu yanaklarımdan kızardığımı anlamış olmalı ki sırıtıp durmuştu. Belki de aramızda yaşanan şey hoşuna gittiğinden dolayı gülmüştü, bilmiyordum.

Onunla konuşmak, onunla vakit geçirmek istiyordum. Hayatıma daha çok dahil etmek, hayatına daha çok dahil olmak istiyordum. Bir kez olsun ilk adımı ben atmak istiyordum.

Bu yüzden çalışma saatim bitince cesaretimi toplayıp onu aramaya karar vermiştim. Üçüncü çalışımda açılan telefonla boğazımı temizledim. "Taehyung?"

Aramama şaşırmış olmalıydı. "Lisa?"

Sesini duymamla yüzümde küçük bir gülümseme oluşmuştu. "Müsait misin?"

"Müsaitim. Sen iyi misin? Bir şey mi oldu?"

Onu aramama bu kadar mı şaşırmıştı cidden? Görmeyeceğini bilmeme rağmen kafamı iki yana salladım "Hayır sorun yok. Sadece müsaitsen akşam bir şeyler yapalım mı diye soracaktım?"

Birkaç saniye ses vermedi. "Taehyung?"

"Yani... Akşam sen ve ben. Birlikte bir şeyler mi yapmamızı soruyorsun? İstiyorsun yani?"

İstemesizce kıkırdamıştım. "Evet Taehyung, ama müsait değilsen so-"

"Hayır hayır. Müsaitim sadece ufak bir işim var." Arkadan birkaç erkek sesi duysam da önemsemedim. "Ben seni alacağım olur mu? İstediğin saati ve mekanı bana mesaj at."