Who's Harder? |Chanbaek|

ꨄ︎Who Was Chanyeol?

Eskiden karıncayı bile incitmeye kıyamazken, neydi bu çocuğu bir zorbaya dönüştüren?

Kaç yaşına gelirse gelsin annesinin elini bırakmayan bu çocuk, neden şimdi Seul'un her sokağını kendi eviymiş gibi benimsemişti?

Baktığında en sert insanı bile yumuşatabilecek çekik gözleri, ne zamandan beri en cesur insanı bile korkutabilecek şekilde bakıyordu dünyaya?

Belki de gözleri önünde önce babasının annesini tek bir kurşunla öldürdükten sonra, 8. kattan kendini aşağı atmasıydı bu taştan kalbin sebebi...

Belki de sahiplenme amacı ile yanına gelen amcasının, küçüğe kalan tüm mirasın üstüne konduktan sonra onu evden atmasıydı; çocukluğundan beri bir kez olsun gülümsememiş olmasının sebebi.

18 yaşına bastığında çoktan nankör amcası ölmüştü. Fakat artık resmi olarak sahip olduğu mirasa ihtiyaç duymayacak kadar zengindi.

Chanyeol, yanlış işlere bulaşmıştı.

Chanyeol yanlış kişilere rast gelmişti.

Chanyeol annesine verdiği sözü tutamamıştı.

Chanyeol kötü bir insandı.

Dış gözlerin ağzından çıkan cümlelerdi bunlar.
Kimse bilmezdi Chanyeol'un tek nefretinin babası gibi insanlara olduğunun.
Kimse bilmezdi ailesine olanları.
Kimse bilmezdi Chanyeol'un kendi gibi sokağa atılan çocuklara yaptığı yardımları.
Kimse bilmezdi Chanyeol'un bir zorbaya istemeden dönüştüğünü...

Tek bir kişi hariç.

~

(Flashback)

-Yah, sen! Buranın benim bankım olduğunu bilmiyor musun?

-Neden, kimsin ki sen?

Esmer çocuk bankında yatan çocuğun yüzüne bakınca tanıdık olmadığını farketmişti. Anlaşılan buralarda yeniydi. Yüzüne bakınca bir adım geri atmıştı. Soğuk ve yorgun bakışları tam bir çete liderini andırıyordu.

-Bana Kai derler. Sana ne diyorlar? Çeten nerede kalıyor? Anlaşılan buraya geldiğinizde sahipli olduğunu bilmiyordunuz.

-Bana Chanyeol diyorlar. Çünkü kimlikte öyle yazıyor. Ama ne çetesinden bahsediyorsun?

-Özel ismini mi söyledin sen? Ne, bu kadar erken mi dostum? Farklı çetelerden olmamıza rağmen hem de...

Esmer, bu davranıştan ürkek de olsa etkilenmişti.

-Ah, lakap diyorsan... Sadece annem eskiden Yeollie diye severdi bazen beni...Fakat aramızda kalsın.

-Annen?

-Şuan cennette. Uyandırmak istemem, geç oldu.

Esmer olan çocuğun dediklerini anlamıyordu. Fakat her şekilde etkilenmişti. Yüzü ile söyledikleri birbiriyle zıt orantılı gibiydi. Hala korkuyor ve güvenemiyordu. Sonuçta bu araziyi kapmak için oyun oynuyor olabilirdi.

-Yah, bana en baştan anlatsana? Arkadaşların nerede? Bak dostum oyuna getirmeye çalışıyorsan bunu yemem haberin olsun.

-Hangi arkadaşlardan bahsettiğini anlamıyorum.

Bu sefer sesi ciddiydi. Uzun çocuk ayağa kalkınca Esmer iki adım geriledi.

-Bak bu bankta senin ismin yazmıyor. Burada ilk gecem ve alışmaya çalışıyorum. Bana izin ver. Beğenmezsem zaten geri senin olur.