Kesik İzleri || Texting [b×b]

Final

# Perdenin Ardındakiler - Hatıralarım

Şarkıyla okumanızı tavsiye ediyorum.

~

Bitmiyordu. Sevgilim içeride sabırla beni bekliyordu fakat şu lanet olası ödev bir türlü bitmiyordu.

Bu sabah onun evinin mutfağında uzunca ağlamamızın ardından beni evime getirmişti. Odada bekleyip dikkatimi dağıtmayacağını söyleyerek burada kalmak için izin isterken o kadar farklıydı ki bakışları, onu kıramamıştım. Şimdi de mutfakta, buraya gelirken yanında getirdiği küçük sırt çantasından çıkarttığı defterlerle uğraşıyor olmalıydı.

İçimden söylene söylene bir süre daha soruları çözmeye çalışsam da daha fazla tahammül edemeyeceğimi anlayınca sert bir şekilde kapattım soru bankasını. Ne de olsa pazar günüm vardı daha. Şimdi onunla vakit geçirip, o uyuduktan sonra tekrar oturabilirdim kitabın başına. Zorlarsam zamanında bitirebileceğimi biliyordum.

Yavaş adımlarla odamdan çıktıktan sonra sessiz olmaya gayret ederek mutfağa doğru adımladım. İçeri girdiğim ilk saniye apar topar kapattığı defterler kaşlarımın şüpheyle çatılmasına sebep olurken yüzündeki gergin gülümseme eşliğinde, mutfak kapısına yaslanmış bir şekilde onu izleyen benim yanıma geldi.

"Bitirebildin mi bir tanem?"

Omzunun üzerinden defterlere bakma çabamı, kafamı ensemden tutup göğsüne yaslayarak boşa çıkarttığında aklım hâlâ benden gizlediği şeyde olsa da kokusunun beni mayıştırmasına göz yumdum.

Bir süre bu şekilde kaldıktan sonra uykumun geldiğini anlamış olmalı ki belimdeki ellerini kalçalarıma indirip oradan destek vererek kucağına aldı beni. Kollarımı boynuna, bacaklarımı da beline sardığımda masayı görmemi engellemek için sırtımı oraya dönmemi sağlayıp geri geri yürüyerek çıktı mutfaktan. Kapıyı kapattıktan sonra elini sırtımda gezdirerek yatak odama doğru ilerledi. Bu durgun hâlinin içimi kaplamasına sebep oluğu karanlığın aydınlanmasını sağlayacak tek şeyin gülümseyişini görmek olduğunu bildiğimden dolayı şebek Emir modumu aktifleştirip şirinlik yapmaya başladım.

Dalgın dalgın sürdürdüğü yürüyüşünü yaptığım hareketleri geç de olda fark etmesiyle bölüp duraksadı.

"Seni seviyorum."

Kulaklarımı ani bir şekilde dolduran cümle yüzümde hafif bir tebessüm oluşturdu. Onun beni tutacağına dair duyduğum koşulsuz güvenle, konuşabilmek için ellerimi destek aldığım boynundan indirdim.

"Ben de seni çok seviyorum."

Gözlerini yumup derin bir nefes çekti ciğerlerine. Ellerimle yanaklarını kavrayıp belirginleşmiş çene kemiklerini okşadığımda sımsıkı yumduğu göz kapaklarını usulca araladı. Diziyle destek verip bir elini bıraktığında ne yapacağını anladığım için ondan önce davranarak parmak uçlarımla ıslanmış kirpiklerini sildim.

Düşmemem için tekrar belime sardığı kollarıyla beni kendine doğru çekti. Kafamı boynuna gömdüğünde gözlerinin dolduğunu anlamak kalbimdeki ağrıyı şiddetlendirdi. Ağlayacak bir şey yoktu ki, neden bir gün içinde ikinci kez ağlıyordu şimdi?

Ona saygı duyup kafamı kaldırmadığım bu kısa zaman diliminin ardından yavaş adımlarla yürümeye başladı. Yatak odama girdiğimizi beni indirmek için hazırlık yapmasıyla anlayınca, sanki mümkünmüş gibi daha sıkı sarıldım ona. Bağımlılıktı belki, ama onu bir saniye bile bırakmak istemiyordum. Hele ki şu an dokunsan ağlayacak durumdayken hiç içimden gelmiyordu onu bırakmak.