Kesik İzleri || Texting [b×b]

XI

# Perdenin Ardındakiler - Düşlerim Zifiri Karanlık

Selamlaar, nasılsınız?

Keyifli okumalar💙

~

Takip edildiğimi hissediyorum. Yalvarırım uzak dur benden. Çok korkuyorum.

Bu soğuk ve ıssız parkta yalnızca bu cümleleri sayamayacağım kadar çok okuyarak geçirdiğim saatlerin farkına, havanı zifiri karanlık olmasıyla varmıştım.

"Ben demiştim."

İçimdeki düşman bu cümleden her şeyden ettiğimden katbekat daha fazla nefret ettiğimi bildiği için özellikle söylüyordu bana. Bunun bilincinde olduğum için dilimi ısırıp sessiz kaldım. Fakat bu onu susturmaya yetmedi.

"Emir'in kötü durumda olmasının tek sebebi sensin. Sen yaptın!"

Cevapsız bıraktığım ses kulağıma gerçekleri haykırmaya başladığında gecenin sessizliğini bıçak gibi kesen bir ses tonuyla "Sus artık!" diye bağırdım. "Yalvarırım sus. Çok yoruldum, anlıyor musun? Çok yoruldum. Her şeyin içine sıçmaktan, ailesinin bile sevmediği biri olmaktan, insanların yargılayıcı bakışlarından, en çok da sevdiğim çocuğun korkulu rüyası olduğumu duymaktan çok yoruldum. Kanıtladın artık bana. Kabullendim, ben piç ve ahmak herifin tekiyim. Yemin ederim inandım. Bırak artık zihnimi, yalvarırım bırak."

"Evet, öylesin. Tam olarak o saydıkların gibisin."

Sessiz kaldığımda o mide bulandırıcı gülüşü duydum. Buna aldırmamaya çalışarak telefonumu çıkartıp, onunla olan sohbetime girdim. Bir süre sessizlik içinde ona attığım ilk mesajları okuduktan sonra son konuşmalara gelince, o kısımları görmemeye çalışarak tekrar en üste çıktım.

"Oku oku. Sen bunları yazarken onun içine düştüğü durumun vücuduna salgıladığı saf korkuyu umursamadan oku. Sen busun işte."

Ekranda onun sohbetini açık bırakarak ayak uçlarıma bıraktım telefonumu.

"Sus demedim mi ben sana? Sus ağzına sıçtığımının sesi, sus artık!"

"Delirişini izlemek o kadar zevkli ki beni içinde barındıran iğrenç beden... Ama bugünlük azat edildin. Doya doya yaşa acını. Doruklarda yaşa."

Şu an bu cümlelerin bile sinirimi bozmuyor oluşu, en önemli iki organım olan aklım ve kalbimin tamamen Emir'de olmasından kaynaklanıyordu.

Kendimi güçlükle toparlayıp saatlerdir oturduğum yerden doğruldum. Sarsak adımlarla parktan çıktığımda, adımlarımın beni götüreceği yeri bilmeme rağmen beynim bacaklarıma komut verecek durumda değildi. Bu nedenle çok geçmeden onun evini uzaktan gören bir noktaya ulaşmıştım. Sırtımı çite yaslayıp kollarımı göğsümde birleştirdiğim sırada kendi kendime "Bu son." diye mırıldandım. "Bundan sonra bu evin üç kilometre yakınından bile geçmeyeceksin."

Beynin duyduğu şeylere daha çabuk inandığını bildiğim içindi bunu yapmamın sebebi. Bir nevi beynime oyun oynuyor, onu kandırıyordum.

"Şimdi son kez onun iyi olup olmadığına emin olacak, bir daha da görmeyeceksin onu."

Kendi kendime kafa sallayarak onayladığımda, etrafta bir tane bile insanın olmaması şükür sebebimdi. Zira deli sanılmaya alışmış olsam bile bu o aşağılayıcı bakışların canımı yakmamasını sağlamıyor, tam aksine günden güne daha çok acıtıyor, daha çok yaralıyordu beni.

Gözlerimi tekrar evine çevirdiğimde, yalnızca üç hafta öncesine kadar balkonunda, tüylü battaniyesine sarınıp kitap okuduğu o kusursuz hâli, gözlerimin önündeki perdede sahne aldı.

Fısıltıyla yalnızca bir "Özür dilerim güzelim." diyebildim.

Evinin camlarına bakarken perdelerin sıkı sıkı kapanmış olduğunu görmemin içime yerleştirdiği sıkıntıyı alıp götürense, oturma odası olduğunu bildiğim odanın ışıklarının bir anda yanması olmuştu.

"Şükürler olsun tanrım, kendine zarar vermemiş."

"Henüz..."

"Seni sikerim, orospu çocuğu!"

O alaycı gülüş tekrar kulaklarımda çınlarken, onun iyi olduğunu bilmemin ruhuma serptiği su eşliğinde sırtımı yaslandığım çitten ayırdım.

Gitmeden önce gözlerimi dolduransa, gecenin sessizliğine bıraktığım son cümleler olmuştu.

"Sana söz veriyorum, özlemimden gebersem de gelmeyeceğim buraya. Artık güvendesin Emir'im."

-Bölüm Sonu-

Kurgunun gidişatından memnun musunuz? Saygı çerçevesinde ve yapıcı bir şekilde yapılan olumlu - olumsuz her türlü eleştiriye açığım ❥

İyi geceler, seviliyorsunuz💙🍫

🔗|27.03.21|🔗