Routhelia'nın Kalbi

22. • Özlenen Duygular •

Ashriel

Kaşlarımı çattım. Mühürlendikten sonra ruh eşlerinin hayatları birbirine bağlanırdı. Biri ölürse diğeri de ölürdü. Ve biri yaşarsa diğeri de yaşar. Her sistemde bir açık vardır. Türümüz sürprizlerle doluydu ama asıl sırlarla dolu olan melezler ve ruh eşleriydi.

"Bunu benden neden gizledin?"

Elismera'ya doğru döndüm. "Anlam verememiştim Mera. Kehanet bölük pörçüktü. Ben sandım ki eğer mühürlenirlerse Routh kontrolünü yitirir. İkisi de ölecek sandım. Lucian sayesinde özgür kalacağını asla tahmin edememiştim."

Elismera ağır ağır odada dolaştı. "Henüz uyanmadılar. Saatlerdir uyuyorlar."

Liel bunun normal bir mühürlenme olmadığını söylemişti. Routh gerçekten öldü ve Lucian'ı da peşinden sürükledi ama Lucian tam anlamıyla ölmeden hayata tutunmayı başarmış ve Routh'un hayata dönmesini sağlamıştı. Ruh eşlerini öldürmek o kadar da kolay değildi anlaşılan. Sanıyorum ölmeleri için ikisini de aynı anda öldürmek gerekiyordu. Bu yeni edindiğimiz bilgi birçok kişiye umut olmuştu. Routh ve Lucian için şu an her şey hiç olmadığı kadar iyiydi. Sağlıkları gayet yerindeydi.

"Liel iptal olan balonun yerine yeni bir hazırlık yapacakmış."

"Tabii önce Routh ve Lucian'ın uyanması gerek," dedi Elismera. "Evelyn nerede?"

Malikânemizin hoş bahçesinde dolaşırken Evelyn düşünmek istediğim son şeydi ama her şey onunla bağıntılıydı işte. Böyle bir anneye sahip olduğum için tüm evrenin en şanssız adamı ben olabilirdim. Daha önce asırlarca aramış olduğum ruh eşim Elismera'yı öldürmeye kalkışmıştı. Kızımı benden koparmıştı ve çok sevgili ikizim Mensis ile düşman kesilmemize neden olmuştu. Kim bilir nerelerdeydi?

"Mensis şu an düşünmek istediğim bir şey değil," dedi Elismera. Zihnimden geçenler elbette onun da aklına doluşuyordu.

"Evelyn şu an Liel'in kontrolünde."

"Liel şüphe uyandırıyor," dedi huzursuzca. Yürümeyi kesip bana doğru döndü. "Sence de öyle değil mi?"

"Bilmiyorum," derken bakışlarımı ağaçlıklara çevirdim. "Liel'in hiçbir şeye şaşırmıyor oluşu beni ürkütüyor. O çok kadim bir İmperium ve geçirdiği evrimleri tahmin bile edemem. Kendine ait bir doğru tartısı, vicdan eğrisi var. Evelyn'i öldürse de özgür bıraksa da şaşıramam."

Elismera ağır ağır başını salladı. "Sanırım haklısın." Bana yaklaşıp göğsüme sokulduğunda onu kanatlarımla sımsıkı sardım. Benim güzel Elismeram...

"Kızımız için endişeliyim," derken çenemi başına yaslamıştım.

"Lucian onun ruh eşi Ash, nu hepimizden iyi korumak için elinden geleni yapacak. Hem..."

Merakla kaşlarımı çattım. Elismera'nın aklından geçen karmaşık düşüncelerinin arasından sıyrılamıyor ve esas düşündüğü şeye odaklanamıyordum. "Hem?"

"Onların arasında özel bir bağ var," diyerek beni daha da meraklandırmayı başarmıştı. "Bu sadece ruh eşi olmalarıyla ilgili değil."

"Aşk mı?" İstemsizce güldüm. Sinir bozucu bir histi ama yine de güldüm. "Lucian'ın kafasını koparacağım. Kızıma gönlünü kaptırırken aklı neredeydi? Onu kesinlikle paramparça edeceğim."

Elismera parmak uçlarında yükselip dudaklarıma bir öpücük bıraktı. Yıllardır huzurdan yoksunduk. Routh'tan haber alamadığımız her bir gün işkenceden farksızdı ve bu süreçte ikimizde birer ruha dönüşmüştük sanki. Ancak Routh'un dönüşüyle huzurlu uykularımız da geri gelmişti ve ben güzel eşime sarılırken artık hüzünlü değil son derece mutlu hissediyordum, hatta tutkulu.

"Ben diyorum ki odamıza çıkalım." Saçlarının arasından geçirdim parmaklarımı ve biraz önceki öpücüğüne tutkulu bir karşılık verdim. "Routh uyanana dek biz de dinlenebiliriz."

Elismera aç bakışlarını yüzümde dolaştırdı. "Evet, bence de."