Hideous

33rd Class

Tinakpan ko ng earphones ang tainga dahil naririndi ako sa mga bulungan ng mga estudyante. Kakaapak ko pa lang school ground ito agad ang bubungad sakin. Ang init na ng panahon pinapainit pa nila ulo ko. Some guys tried to block my way a while ago pero agad ding umatras nang makilala nila ako.

Shitheads will always be shitheads.

Dahil unang araw ng pasukan lahat ng estudyante ay dumidiretso ng auditorium. Since listening to some nonsense speech or whatsoever will bore the hell out me I decided na humanap na lang ng matatambayan.

"Miss, that's not the way to the auditorium"

Kahit nakatalikod ako sa taong nagsalita ay nakilala ko agad ito. Humarap ako saka inalis ang suot na earphones at walang ganang tiningnan si Sam. Pinag-aralan ko ang kabuan nya, our school uniform suits her really well, as if na ginawa ito para sa kanya.

"Not wearing complete uniform in the first day huh?"

"What do you want, President?" I sarcastically asked.

She smiled brightly and hell, it's infectious.

"Ssc office after your class and don't you dare to ditch me like the first time I called you there. Now go to the auditorium" stern na utos niya bagaman ay nakangiti pa rin.

Napataas ako ng kilay. Seryoso ba sya? Hindi nya ako papalagpasin? Like yeah, I know she's the President but at least luwagan naman nya paghihigpit nya sa rule sakin diba?

"I'm serious Kish. Kahit na gusto kita you're not exempted sa school rules"

"Tss" I rolled my eyes.

Lalagpasan ko na sana sya nang hulihin nya ang braso ko at dampian ng halik sa pisngi. My eyes widen in shock, heck we're in an open area. Nagpalinga-linga ako pero mukha namang walang nakapansin sa ginawa nya.

"Good morning. I missed you" she whispered in my ear and I felt electrified.

"Don't panic, babe. Wala namang nakakita if ever man na meron who cares, right?" natatawang aniya. Bumaba ang kamay nya sa kamay ko at pinagsaklop ito. Halos tatlong linggo rin kaming hindi nagkita.

"I'm not panicking" I scoffed.

"Yeah right" pag-aasar nya.

For the second time I rolled my eyes on her that caused her to chuckle again.

"I'll see you later" nakangiting sabi niya saka binitawan ang kamay ko.

"To the auditorium, understand?" firm na paalala nito. I heaved a sigh when she disappeared in my sight. I got no choice but to follow her words.

Sa pinakadulong upuan ako naupo kung saan walang makakapansin sakin. May kaingayan ang loob ng auditorium dahil likas na mga chismoso at chismosa ang mga estudyante dito. I took a picture and sent it to her, proof na nasa auditorium ako nang makareceived ng message kay Sam na nagpapaalalang pumunta ng auditorium dahil may unexpected visitor daw.

Who cares about the visitor?

Tinago ko ang cellphone sa bulsa nang magsimula na ang welcome ceremony. It was boring as hell. I plugged the earphones in my ear, it's in the full volume.

Napasilip ako ng relo, ilang sandali na lang matatapos na itong walang kwentang morning assembly. Pag-angat ko ng tingin ay natigilan ako nang makita ang taong nagsasalita sa stage. Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang magtagpo ang mata namin ni Rajah.

Why she's here?

Nagkagulo ang takbo ng isip ko. She's here then it means my grandfather is also here. Marahas na inalis ko ang earphones para marinig ang sinasabi nya. My brows knotted in confusion when she called me to come to the stage.