L SERIES Side Story #1: Her End Game

Chapter 16: What You Really Want

Aria.

Nakaupo lang ako habang nakayuko dahil hindi ko kayang pantayan ang titig nila sa akin ngayon. I feel guilty and sad at the same time ay naga-alala sa mga batang nasa gilid ng kalye at palaboy-laboy parin sa ganitong oras. I suddenly got confused sa mga bagay na gusto kong abutin.

"Bakit ka nawala kanina? Why did you decided to leave and wander alone?" I gulped when Keirra asked first.

"I just saw a childー"

"Don't you know that it's dangerous outside? You didn't even tell them where will you go!" I bit my lower lip and my guilt just increased.

"I'm so sorry." Bulong ko dahil may kasalanan naman talaga ako.

"We're so worried, please don't do that again. Baka kasi mapahamak ka, Ate Aria lalo na at hindi mo pa kabisado ang lugar dito." Sabi ni Venice.

"Don't make us worry again, okay?" Ngumiti si Ate Shina kaya tumango rin ako kahit nagu-guilty parin ako sa ginawa ko.

"Don't worry hindi kami galit. We know you're tired kaya bukas nalang tayo mag-usap. We'll call you." Sabi ni Ate Solar at niyakap ako kaya yumakap na rin ang dalawa sa amin. Yumakap ako sakanila pabalik at muling humingi ng sorry.

Nagpaalam na sila sa amin, maging si Ate Moon ay ginulo ang buhok ko bago sila tuluyang umalis. Naiwan kami ni Keirra kaya napabaling ako sakanya. Malamig ang titig niya kaya napayuko ako.

"Sorry. Hindi ko lang napansin na gumagabi na pala tapos dead battery na ang phone na ibinigay mo. Nakalimutan kong i-charge." Sabi ko at nakita ko naman siyang tumayo at lumapit sa akin.

"Will you promise me not to do it again?" She asked and I nodded at her. She sighed and pulled me into a hug kaya niyakap ko rin siya pabalik.

"Am I forgiven?" Tanong ko at narinig ko siyang tumawa pagkatapos ay kumalas sa yakap.

"Will you cook for me?" I chuckled and nodded at her. She also smiled at me.

"Then you're forgiven." Sabi niya at tumalikod na para umakyat sa kwarto niya.

Napakagat ako sa ibabang labi konat napahawak sa dibdib ko nang marealize na niyakap niya ako. Agad akong tumakbo at pumasok sa kwarto ko pagkatapos ay dumiretso sa banyo dahil sa kilig. Gusto kong tumili dahil sa kilig pero pinakalma ko ang sarili ko dahil baka mahalata ako.

Jusko Keirra!

。。。。

Napatitig ako sa mga bituin sa kalangitan. Hindi ko alam kung bakit pa ako naguguluhan lalo na't being a doctor is my dream. When I saw the children's situation earlier ay bigla kong narealize kung ano talaga ang gusto ko.

I am a teacher and honestly nawala sa isip ko ang pangarap kong maging doktor nang turuan ko ang mga bata sa ampunan. I want to teach and give happiness to those kids at the same time but how? Is being a doctor be enough for me? Is it what I really want?

When I saw them looking at the books and even trying to write or draw bigla akong nakaramdam ng sympathy sakanila. They're still young and they deserve to have a proper house and they need to be on school to learn kahit basic knowledge lang. I know they have a dream in life too but they'll think it would be impossible because of their situation and I don't want them to think that way.

I sighed and closed my eyes for a moment then continue admiring the stars on the night sky.

"You look bothered." I flinched when I heard Keirra's familiar voice. Nang lumingon ako ay nakaupo na siya sa kama ko.