Avyanna

9. Show money.

«Τι ακριβώς είναι αυτό;» ρώτησα με απορία.
«Δεν γνωρίζω δεσποινίς. Το μόνο που ξέρω πως ο παραλήπτης είναι ο κύριος Bieber» είπε καθώς μου έδωσε το χαρτί να υπογράψω. Διάβασα στα γρήγορα και από ότι κατάλαβα ήταν δώρο από τον Justin. Πάλι.

Ο ταχυδρόμος ας τον πούμε έτσι χαμογέλασε ευγενικά και έφυγε καθώς εγώ έμεινα να κοιτάω το κουτί.
«Τι ακριβώς περιμένεις;» τσίριξε η Julia. Πλησίασα αργά το κουτί και τράβηξα την χρυσή κορδέλα και άνοιξα το πάνω μέρος. Το στόμα μου άνοιξε ελαφρός καθώς κοίταξα την Julia. Έβγαλα από μέσα ένα μαύρο μακρύ φόρεμα και το κράτησα μπροστά μου παρατηρώντας το. Είχε βαθύ ντεκολτέ και κοψίματα στο πλάι που έφταναν σχεδόν έως τους γοφούς. Ήταν Saint Laurent. Θα κόστιζε μια περιουσία.
«Μου δανείζεις λίγο τον φίλο σου τον Bieber; Σκοπεύει να σπαταλήσει όλη του την περιουσία πάνω σου;» την κοίταξα χαμένη. Δεν έχω ιδέα τι προσπαθεί να κάνει.
«Είπε να είμαι έτοιμη στις οχτώ. Θα βγούμε, λογικά για αυτό μου το αγόρασε.»
«Θα βγείτε; Δηλαδή ραντεβού;» με κοίταξε έκπληκτη. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου και προχώρησα έως το δωμάτιο μου.
«Είμαι σίγουρη θα σε πάρει σε κανένα από τα ακριβά εστιατόρια που συχνάζουν τα πλουσιόπαιδα.» κρέμασα το φόρεμα και άρχισα να στεγνώνω τα μαλλιά μου και ζήτησα από την Julia να μου τα ισιώσει. Βάφτηκα αρκετά τονίζοντας τα πράσινα ματιά μου. Φόρεσα το φόρεμα και τις Saint Laurent  γόβες μου, για τις οποίες χρειάστηκε να δουλέψω αιώνες για να καταφέρω να αγοράσω. Φόρεσα και μερικά χρυσά κοσμήματα και κοιτάχτηκα στο ολόσωμο καθρέπτη.
«Νιώθω τόσο ωραία» είπα κοιτώντας το όμορφο φόρεμα που αγκάλιαζε στο σώμα μου. Ξαφνικά άκουσα το κινητό μου να χτυπά. Το πήρα στα χέρια μου και ένας άγνωστος αριθμός με καλούσε. «Ναι;»
«Avyanna;» άκουσα την -όχι άγνωστη- φωνή του από την αλλη άκρη. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου καθώς η εικόνα του ήρθε στο μυαλό μου. «Είμαι κάτω από το σπίτι σου και σε περιμένω.» η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα καθώς ένιωθα -για έναν παράξενο λόγο- άγχος.
«Δώσε μου δυο λεπτά»
«Εντάξει» μπορούσα να ακούσω το χαμόγελο του. Το έκλεισα και κοίταξα πανικόβλητη την Julia.
«Ει ηρέμησε, έχεις γίνει κατακόκκινη» πήρα βαθιές αναπνοές με κλειστά τα ματιά για να ηρεμήσω.
«Δεν μου αρέσει το γεγονός ότι με επηρεάζει τόσο πολύ»
«Έλα ηρέμησε. Μην τον αφήσεις να σε πλησιάσει πολύ. Κρατά απόσταση.» είπε σοβαρά η Julia. Σωστά. Πρέπει να κρατήσω απόσταση. Κοιτάχτηκα ακόμα μια φορά στον καθρέπτη και αφού βεβαιώθηκα πως όλα ήταν καλά, πήρα το τσαντάκι-φάκελο μου και βγήκα από το διαμέρισμα. Προχώρησα έως το ασανσερ και αφού μπήκα μέσα, πάτησα το κουμπί και περίμενα. Όταν έφτασα στο ισόγειο, προχώρησα έως την έξοδο. Ένα μαύρο Range Rover ήταν σταματημένο εκεί. Ένας άγνωστος κύριος άνοιξε την πίσω πόρτα όπου και μπόρεσα να δω τον Justin. Με βοήθησε να κάτσω και έκλεισε την πόρτα. Ένιωσα το χέρι του Justin γύρω από την μέση μου καθώς με έφερα κοντά του.
«Γεια σου και πάλι μωρό μου» είπε και ένιωσα να ανατριχιάζω.
«Είσαι πολύ όμορφη.»
«Ευχαριστώ.» είπα και τον κοίταξα στα ματιά. «Σε ευχαριστώ για το φόρεμα αν και δεν χρειαζόταν.» «Ήθελα να σε δω με αυτό. Ήξερα πως θα σου ταιριάξει.» είπε καθώς το βλέμμα του έπεσε στο στήθος μου. Έκατσε πίσω κανονικά καθώς το βλέμμα του παρέμεινε καρφωμένο πάνω μου. Τα μαλλιά του ήταν όμορφα προς το πλάι καθώς φορούσε μαύρο κοστούμι  και το άσπρο πουκάμισο του με τα δυο πάνω κουμπιά ξεκούμπωτα. Για τα επόμενα λίγα λεπτά απλά κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον χωρίς να λέμε κάτι. Αλλά νιώθαμε και οι δυο έναν ηλεκτρισμό να περνάει ανάμεσα μας. Λίγα λεπτά αργότερα το αυτοκίνητο σταμάτησε καθώς ο κύριος που με βοήθησε πριν ήρθε και άνοιξε την πόρτα του Justin, ο οποίος βγήκε και με βοήθησε και εμένα. Στάθηκα δίπλα του, και ας φορούσα ψιλό ήμασταν στο ίδιο ύψος. Με πήρε από το χέρι και αρχίσαμε να προχωράμε προς το εστιατόριο. Per Se, ήταν ένα από τα ακριβότερα εστιατόριο. Προχωρήσαμε έως την είσοδο όπου και ο σερβιτόρος μας πήρε έως το τραπεζάκι μας. Ένα μακρυά από όλα τα άλλα. Ήταν ένας μεγάλος χώρος με τραπεζάκια παντού. Καφέ και μπεζ χρώματα κυριαρχούσαν. Έκατσα στην δερμάτινη άσπρη καρέκλα απέναντι από τον Justin. Μικρά αρωματικά κεριά υπήρχαν στην μέση του τραπεζιού, κάνοντας έτσι τον τόπο να μυρίζει γλυκά. Ένας μεγάλος τοίχος μας χώριζε από την υπόλοιπη αίθουσα.
«Θα θέλατε το special του chef ή κάτι δικιά σας προτιμήσεις;»
«Αν δεν θα ενοχλούσε την δεσποινίς που με συνοδεύει θα ήθελα το special του chef» είπε και με κοίταξε κατάματα.
«Εγώ.. Εγώ δεν έχω πρόβλημα»
«Ωραία τότε το special του chef. Αμ και φέρτε μας ένα Chateau Latour» είπε με την γαλλική προφορά του. Ακουγόταν τόσο... sexy. Λίγα λεπτά αργότερα, ο σερβιτόρος μας έφερε το κρασί και μας γέμισε τα ποτήρια και απομακρύνθηκε.  Ο Justin σήκωσε το ποτήρι και με κοίταξε στα ματιά.
«Για την γνωριμία μας» είπε χαμογελώντας. Χαμογέλασα και ήπια μια γουλιά από το κρασί μου. Είχε τόσο ωραία γεύση, είχε γεύση σοκολάτας με καραμέλα και κάτι άλλο πολύ γνωστό αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Δεν είχα ξανά πιει κάτι τόσο ωραίο.
«Θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα» τον άκουσα να λέει. Τον κοίταξα και στα ματιά του χόρευαν σκιές των σκέψεων του που δυστυχώς δεν μπόρεσα να διαβάσω.
«Δηλαδή τι ακριβώς θέλεις να μάθεις; Είναι ελάχιστα τα πράγματα που μπορείς να μάθεις για εμένα» είπα γλείφοντας τις σταγόνες κρασιού που είχαν απομείνει στα χείλη μου.
«Όσα περισσότερα τόσο το καλύτερο» είπε χαμογελώντας πονηρά.
«Λοιπόν με λένε Avyanna Stones, είμαι 20 χρόνων και έχω γεννηθεί στην άλλη άκρη του Brooklyn.»
«Τι σου αρέσει να κανείς τον ελεύθερο σου χρόνο;»
«Να μετράω χρήματα»
«Αγαπάς το χρήμα ε;» ρώτησε πονηρά.
«Και ποιος δεν το αγαπάει;» πριν προλάβει να απαντήσει ο σερβιτόρος μας έφερε το πρώτο πιάτο. Αρχίσαμε να τρώμε σιωπηλοί όταν έσπασε την σιωπή.
«Η οικογένεια σου;» έμεινα ακίνητη για μια στιγμή καθώς η αναπνοή σκάλωσε στο λαιμό μου.
«Πες μου για εσένα» είπα κοιτώντας τον πονηρά καθώς σκούπισα προσεκτικά τα χείλη μου. Με κοίταξε με απορία. «Ε τι; Κάθομαι σε ένα τραπέζι με έναν κυριολεκτικά ξένο, μπορεί να είσαι βιαστής, δολοφόνος» είπα χαμογελώντας. Το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο στο δικό μου καθώς μια φλόγα "άναψε" στα ματιά του.
«Και αν νομίζεις πως είμαι, γιατί δέχθηκες να έρθεις μαζί μου;» Δάγκωσα τα χείλη μου και τον κοίταξα  αμήχανα.
«Λοιπόν ήθελα πολύ να να φορέσω αυτό το τόσο ωραίο φόρεμα.» είπα δείχνοντας με τα χέρια μου το φόρεμα μου.
«Το οποίο σου πάει παρά πολύ.»
«Σου αρέσει ε;» ρώτησα κοιτώντας τον πονηρά. «Όταν το φοράς εσύ; Παρά πολύ. Αλλά ξέρεις τι θα μου άρεσε ακόμα πιο πολύ; Αν δεν το φορούσες καν» είπε πονηρά. Ένιωσα τα χείλη μου ξερά και έτσι ήπια μια γουλιά από το κρασί μου. Ο σερβιτόρος έφερε το δεύτερο πιάτο διακόπτοντας την συζήτηση μας.
«Όχι σοβαρά τι κάνεις για να ζήσεις;» τον ρώτησα καθώς έκοβα το steak μου.
«Έχουμε εταιρία με τον πατέρα μου, κατασκευάζουμε αυτοκίνητα. Η μεγαλύτερη σε όλον τον Καναδά.» Ώστε έτσι, πολλά λεφτά. Παρά πολλά.
«Καναδά ε; Από εκεί είσαι;»
«Ναι, στο Montreal» αυτό εξηγεί τη γαλλική προφορά του.
«Και εδώ τι κάνεις;» ρώτησα με απορία.
«Είχα έρθει να υπογράψω συμβόλαιο με μια άλλη αρκετά μεγάλη εταιρία»
«Τώρα που το θυμήθηκα, εσύ δεν έπρεπε να φύγεις το πρωί;» με κοίταξε για λίγο και χαμογέλασε.
«Έχω μερικές δουλειές να τελειώσω ακόμα, μια από αυτές είσαι και εσύ» είπε κοιτώντας με έντονα στα ματιά.
«Εγώ; Δουλειά σου;» γέλασα σαρκαστικά.
«Θέλω να έρθεις μαζί μου Καναδά.» είπε σοβαρός. Χωρίς να το θέλω άρχισα να γελάω. «Γέλασα και σήμερα.»
«Σοβαρά μιλάω. Αν έρθεις μαζί μου θα έχεις ότι επιθυμεί η ψυχή σου. Απλά σε θέλω μαζί μου.» με κοιτούσε έντονα στα ματιά κάνοντας με να νιώσω άβολα αλλά προσπάθησα να το παίξω χαλαρή. «Δεν με γνωρίζεις καν.» γέλασα.
«Αυτό διορθώνεται.»
«Και αν είμαι εγώ ο δολοφόνος;» χαμογέλασα ειρωνικά.
«Θα το ρισκάρω»
«Και γιατί με θέλεις μαζί σου;»
«Επειδή σε θέλω μαζί μου. Δεν ξέρω γιατί.» ήπιε λίγο από το κρασί του και έψαξε απάντηση στα ματιά μου. «Δεν έχει γιατί, απλά σε θέλω μαζί μου.» είπε μετά από λίγα λεπτά σιωπής με ένα μπερδεμένο βλέμμα. Τον κοίταξα με απορία. Όταν με κοίταξε στα ματιά ένιωσα τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα να γίνεται πιο έντονος. Άνοιξα το στόμα μου για να πω κάτι, αν και δεν ξέρω τι. Απλά ένιωθα πως έπρεπε να πω κάτι. Όμως οι λέξεις δεν έβγαιναν. Δεν μπορούσα να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου. Για καλή μου τύχη, ο σερβιτόρος έφερνε το τρίτο πιάτο, το επιδόρπιο. Το αγαπημένο μου.Άρχισα να τρώω σιωπηλή καθώς μέσα στα επόμενα 5 λεπτά το είχα φάει όλο.
«Σου άρεσε ε;» με ρώτησε χαμογελώντας.
«Είναι πολύ νόστιμο» είπα γλείφοντας τα χείλη μου.
«Θέλεις και άλλο;» ρώτησε γλυκά.
«Όχι ευχαριστώ, πρέπει να κρατηθώ και σε μια φόρμα»
«Έχεις υπέροχο σώμα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι θέλω να κάνω μαζί σου.» είπε κοιτώντας με πονηρά. Χαμογέλασα και ήπια μια γουλιά από το κρασί μου.

Λίγη ώρα αργότερα, αφού πλήρωσε ο Justin ένα αρκετά μεγάλο πόσο, βγήκαμε από το εστιατόριο με εκείνον να κρατάει το χέρι μου και να προχωράει έως το αυτοκίνητο.Κάτσαμε στις πίσω θέσεις. Πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε ο Justin πήρε το πρόσωπο μου στα χέρια του και ένωσε τα χείλη μας. Ανταποκρίθηκα στο τόσο ωραίο φιλί του καθώς βάθυνε το φιλί κολλώντας πιο πολύ τα σώματα μας. Με φιλούσε με τόσο πάθος κάνοντας με να ζαλιστώ για μια στιγμή. Λίγα λεπτά αργότερα απομακρύνθηκε ενώνοντας τα μέτωπα μας καθώς με κοίταξε βαθιά στα ματιά αναπνέοντας βαριά.
«Ήθελα εδώ και πόση ώρα να το κάνω» γέλασα σιγανά και τον φίλησα πεταχτά και έκατσα κανονικά στην θέση μου. Το χέρι του χάιδευε την μέση μου καθώς έβαλα το κεφάλι μου στο ώμο του.
«Θέλεις να έρθεις μαζί μου ή να σε πάω σπίτι» δεν ήξερα τι ήθελα στα αλήθεια.
«Σπίτι» είπα τελικά και μπόρεσα να δω την απογοήτευση στα ματιά του.
«Alex, Downunder 18» είπε καθώς ο οδηγός έστριψε προς ένα στενό που οδηγούσε σπίτι μου.
«Πως έμαθες που μένω;» δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα αυτό.
«Οποίος ενδιαφέρεται, μαθαίνει» χαμογέλασε. 

Λίγα λεπτά αργότερα το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από την πολυκατοικία μου. Βγήκε και με βοήθησε να βγω καθώς προχωρήσαμε έως την είσοδο. Μπήκαμε μέσα και με κοίταξε πονηρά. Έβαλε τα χέρια του στην μέση μου και με έφερε πιο κοντά στο σώμα του. Ένωσε τα χείλη μας καθώς τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. Άρχισε να φιλάει το μάγουλο μου και να κατεβαίνει προς το λαιμό μου καθώς άρχισε να αφήνει απαλά φιλία εκεί. Δάγκωσα τα χείλη μου για να συγκρατήσω τον εαυτό μου.
«Πάμε μαζί μου..» τον άκουσα να λέει ανάμεσα στα φιλία. Τότε λες και άκουσα την φωνή της Julia στο κεφάλι μου να μου λέει να κρατήσω απόσταση και τον απομάκρυνα όσο και αν δεν το ήθελα. Του χαμογέλασα πονηρά και τον κοίταξα στα ματιά.
«Ευχαριστώ για την βραδιά. Αντίο» είπα και τον φίλησα απαλά.
«Δεν λέμε αντίο μωρό μου, δεν φεύγω τόσο εύκολα» είπε και μου έκλεισε το μάτι. Προχώρησα έως το ασανσέρ και μπήκα μέσα πατώντας το κουμπί για τον όροφο μου καθώς τον χαμογέλασα πριν χαθεί πίσω από τις κλειστές πόρτες.
«Απόσταση. Κρατά απόσταση Avyanna» ψιθύρισα στον εαυτό μου.