Avyanna

29. Two Thousand and Fifteen

Montreal
31 Δεκεμβρίου 2014.

«Justin! Ceyla! Σε λίγα λεπτά αλλάζει ο χρόνος ελάτε» άκουσα τον πατέρα μου να φωνάζει χαρούμενος. Βγήκαμε από την κουζίνα και τους πλησιάσαμε όλους. Ο πατέρας μου πρέπει να ένιωθε πιο περήφανος από ποτέ.

«Έκανες σωστή επιλογή αγόρι μου» μου είπε κοιτώντας μας.Έκανα σωστή επιλογή. Επανάλαβα στον εαυτό μου. Ναι. Η Ceyla ήταν σωστή επιλογή. Μονο.. Μονο που δεν ήταν δικιά μου επιλογή. Αλλά έχω υποσχεθεί πως θα προσπαθήσω επειδή «Είναι πολύ καλή κοπέλα Justin, θα σε βοηθήσει να σταθείς και πάλι στα πόδια σου» Την κοίταξα και την είδα να με κοιτάζει ήδη χαμογελώντας. Ήταν όμορφη, έξυπνη, προερχόταν από πολύ καλή οικογένεια. Ίσως το μέλλον μαζί της ήταν καλό. Θα προσπαθούσα. Το είχα υποσχεθεί εξάλλου.
«3.. 2.. 1.. Καλή μας χρόνια» φώναξαν όλοι καθώς οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν 00:00 και η χρόνια 2015 άρχισε. Νέα χρόνια, νέα αρχή. Η ίδια μαλακια που λέμε στον εαυτό μας κάθε χρόνια για να καθησυχάσουμε τον εαυτό μας.

Τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό μου και με έφεραν κοντά της.
«Καλή μας χρόνια λοιπόν» μου είπε χαμογελώντας. Της χαμογέλασα και την φίλησα απαλά. Δεν ήθελα να της πω λόγια που δεν ένιωθα μόνο και μόνο για να την καθησυχάσω.

San Francisco
22 Ιανουαρίου 2015

«Babyblue ή beige;»
«Μπορείς να κάνεις ένα συνδυασμό» η Nina απάντησε κοιτώντας ένα από τα παιδικά καροτσάκια.
«Μπορώ να σας εξυπηρετήσω σε κάτι;» ρώτησε ευγενικά η κοπέλα.
«Ψάχνω κάτι για αγοράκι.. Κάτι σε χρώμα beige για την άνοιξη.» χαμογέλασα.
«Πόσο μηνών είστε;» ρώτησε καθώς μου έδειχνε διαφορά μικροσκοπικά ρουχαλάκια.
«Πεντέμισι μηνών»
«Ανοιξιάτικο θα βγει το μικρούλη» η φωνή της γεμάτη ζεστασιά.
«Αυτό είναι ότι πρέπει για νεογέννητα» μου έδωσε ένα ολόσωμο φορμάκι.
«Είναι τόσο μικροσκοπικά» η καρδιά μου πλημμύρισε αγάπη όταν φαντάστηκα τον μικρό Dominic να τα φοράει.
«Διάλεξες;» με πλησίασε η Nina
«Ναι, να πληρώσουμε και να πάμε;»Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και προχωρήσαμε ως το ταμείο.

Montreal
17 Φεβρουαρίου 2015.

«Celya γύρισα» μουρμούρισα αφήνοντας τα κλειδιά στο τραπεζάκι. Από την κουζίνα βγήκε η Celya χαμογελώντας.
«Μωρό μου γιατί άργησες τόσο; Κρύωσε το φαγητό»
«Το meeting κράτησε περισσότερο από ότι υπολόγιζα και εξάλλου δεν πεινάω»
«Μα ήσουν όλη μέρα δουλειά»
«Είχαμε φάει πριν 2 ώρες, δεν πεινάω, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος»
«Αφού ήξερες πως ετοιμάζω δείπνο γιατί έφαγες;»
«Έλα τώρα μην αρχίζεις δεν έχω όρεξη» μπήκα στο δωμάτιο και έριξα το πουκάμισο μου στο καλάθι για τα άπλυτα.
«Γιατί όταν σου μιλάω δεν έχεις ποτέ όρεξη;» φώναξε ακολουθώντας με στο δωμάτιο.
«Έλα ξεκόλλα λίγο. Απλά είμαι κουρασμένος» δεν έχω την όρεξη της πραγματικά.
«Δεν σε καταλαβαίνω. Γιατί είσαι μαζί μου αν δεν με αγαπάς;» Για να ξεχάσω την άλλη. «
Μην λες βλακείες σε αγαπώ, έλα εδώ»Με κοίταξε με τα ματιά έτοιμα να κλάψουν. Διάολε που έμπλεξα. Έκατσε δίπλα μου και με κοίταξε.
«Απλά είμαι κουρασμένος μωρό μου αυτό είναι όλο.»
«Εντάξει» είπε φιλώντας με.
«Θα ξαπλώσεις μαζί μου;» αμέσως έβγαλε τα ρούχα της και μένοντας μόνο με τα εσώρουχα ξάπλωσε μαζί μου με το κεφάλι στο στήθος μου.
«Με αγαπάς;»Είναι τόσο λάθος όλο αυτό.
«Ναι» τόσο λάθος..

San Francisco
2 Μαρτίου 2015

«Είσαι σίγουρη για το όνομα;» ρώτησε πίνοντας μια γουλιά από το cappuccino της.
«Ναι, μου αρέσει παρά πολύ.»
«Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος ή;»
«Όχι, απλά μου αρέσει»
«Είσαι έτοιμη για αυτό;»
«Πιστεύω πως ναι» χαμογέλασα.
«Είσαι μόλις εικοσι-ενος και σε ένα μήνα θα έχεις ένα μικρό παιδί στα χέρια σου.. Ακριβώς όπως και η μητέρα σου»
«Ναι αλλά εγώ δεν είμαι η μητέρα μου» έντονο συναίσθημα πόνου και θυμού κατέκλυσε το σώμα μου. «Ποτέ δεν θα το κάνω αυτό στο παιδί μου εγώ»
«Το ξέρω αγάπη μου.. Ηρέμησε»Κοίταξα έξω από το παράθυρο όπου και το χιόνι είχε καλύψει ολόκληρη την πόλη. Άσπρο βασίλειο. Ήταν όμορφα εκεί έξω. Μικρή λάτρευε το χειμώνα. Και σε λίγο καιρό θα λιώσει το χιόνι και θα ανθίσουν και πάλι όλα τα λουλούδια. «Το ξέρεις όμως πως δεν το έκανε με σκοπό να σε πληγώσει έτσι;» η φωνή της ράγισε.
«Ήταν εγωίστρια Nina. Δεν με σκέφτηκε εμένα»
«Σε αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο» τα ματιά της θλιμμένα.
«Δεν με αγάπησε αρκετά σημαίνει» προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα. «Γίνετε να αλλάξουμε θέμα; Δεν μου είναι ευχάριστο.»
«Εντάξει, συγγνώμη.» Της έσφιξα το χέρι και της χαμογέλασα. Αυτήν την γυναίκα την αγαπώ παρά πολύ και νιώθω ευγνώμων που την έχω στη ζωή μου.

Montreal.
29 Μαρτίου 2015.

«Ceyla; Τι κάνεις εδώ;»
«Ήρθα να σε δω στην δουλειά ρε μωρό μου» είπε και με πλησίασε. Έκατσε στα πόδια μου και τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου. «Και για να σε πάρω να πάμε για δείπνο» είπε φιλώντας με απαλά.
«Γιορτάζουμε κάτι;»
«Θα με κοροϊδεύεις έτσι;» τα ματιά της άνοιξαν διάπλατα.
«Σε πειράζω ρε μωρό μου. Φυσικά και θυμάμαι πως σήμερα είναι τα γενέθλια της αδερφής σου» γέλασα χαϊδεύοντας της τα μαλλιά. Μου χαμογέλασε και σηκώθηκε από πάνω μου τραβώντας με να σηκωθώ και εγώ.
«Μα δεν τελείωσα ακόμη με τις δουλειές»
«Δεν πειράζει, θα συνεχίσεις αύριο» γέλασε. Κούνησα το κεφάλι μου γελώντας και περνώντας τα κλειδιά μου και το κινητό μου από το γραφείο, προχωρήσαμε ως την έξοδο.
«Maria ετοίμασε για αύριο τα έντυπα σε παρακαλώ» ζήτησα από τη γραμματεία μου.
«Εντάξει κύριε καλό σας βράδυ» μας χαμογέλασε.

Σε ένα από τα πιο ακριβά εστιατόρια, θα γιόρταζε η Anna τα εικοστά-τέταρτα γενέθλια της. Ήταν μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερη της Ceyla. Της ευχηθήκαμε και έτσι καθίσαμε όλοι για το δείπνο. Ήταν όλοι φίλοι τους. Εγώ ήξερα μόνο ελάχιστους και ας η Celya επέμενε να μου γνωρίσει όλους τους γνωστούς της. Έχει πάρει πολύ στα σοβαρά αυτήν την σχέση. Πιστεύω πως ίσως κάποια στιγμή να αρχίσω να νιώθω πιο έντονα συναισθήματα. Δεν μου αρέσει να την κοροϊδεύω, αλλά ίσως να είναι για το καλύτερο.