Avyanna

21. Love made of gold.

Montreal.

22 Ιουνίου 2014.

«Avyanna είσαι έτοιμη;» άκουσα τον Justin να ρωτάει καθώς στεκόταν πίσω από την πόρτα του μπάνιου.
«Ναι, η βαλίτσα μου είναι στο δωμάτιο» μουρμούρισα βάφοντας τις βλεφαρίδες μου. Ολόκληρο το βράδυ ο Justin δεν είχε κοιμηθεί ετοιμάζοντας ταξίδι για εμάς τους δύο. Δεν ξέρω ακόμη που αλλά ελπίζω να μάθω σύντομα. Κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέπτη και φτιάχνοντας καλύτερα τα μαλλιά μου βγήκα από το μπάνιο προχωρώντας προς το σαλόνι. Στεκόταν πληκτρολογώντας κάτι στο κινητό και μόλις με είδε χαμογέλασε δαγκώνοντας τα χείλη του. Του χαμογέλασα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω. Μετά τα χθεσινά γεγονότα έχω αρχίσει να θεωρώ λάθος όλη αυτή τη σχέση μας. Δεν ξέρω τι γίνεται ανάμεσα μας. Δεν έχω ιδέα εάν είμαι μαζί του μόνο για την σωματική απόλαυση ή για την συναισθηματική ζεστασιά που μου προσφέρει.
«Πάμε;» Τον πλησίασα και προχωρήσαμε έως την πόρτα, βγήκα και αφού κλείδωσε το διαμέρισμα προχωρήσαμε έως το ασανσέρ.
Όταν φτάσαμε στο ισόγειο βγήκαμε από την έξοδο και εκεί μας περίμενε το αυτοκίνητο το οποίο θα μας έπαιρνε στο αεροδρόμιο. Κάτσαμε στο αυτοκίνητο και ο οδηγός ξεκίνησε.
«Θα είσαι για πολύ ακόμα έτσι;» μουρμούρισε πλησιάζοντας με.

«Πως;»

«Απόμακρη»

«Προσπαθώ να ξεκαθαρίσω το τι θέλω Justin..» μουρμούρισα κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Το χέρι του χάιδεψε το μάγουλο μου γυρνώντας το πρόσωπο μου προς το μέρος του.

«Αυτό το ταξίδι θα μας κάνει καλό» μουρμούρισε κοιτώντας τα χείλη μου. Πλησίασε και άλλο αλλά κάτι τον σταματούσε, σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα στα ματιά. Στα τόσο όμορφα και μπερδεμένα ματιά. Τον πλησίασα και άλλο κλείνοντας τα ματιά και τότε ένιωσα τα χείλη του να ακουμπάνε τα δικά μου. Με φίλησε κοιτώντας τα χείλη του απαλά. Ήταν τόσο τρυφερό. Απομακρύνθηκε και με κοίταξε χαμογελώντας. «Θα σου αρέσει εκεί που θα σε πάρω» Του χαμογέλασα και τον φίλησα ξανά.

Πήρε το χέρι μου στο δικό του και με τράβηξε να περάσουμε στο "τούνελ" που ένωνε το αεροδρόμιο με το αεροπλάνο. Ο Justin έδωσε τα εισιτήρια μας και η νεαρή αεροσυνοδός μας κοίταξε χαμογελώντας.
«Παρακαλώ περάστε στις VIP θέσεις» είπε και μας έδειξε τις θέσεις μας. Το αεροπλάνο ήταν τεράστιο και οι θέσεις μας ήταν στην αρχή. Οι θέσεις ήταν απομονωμένες και ήταν σαν μικρό δωματιάκι. Μπήκαμε μέσα και το βλέμμα μου έπεσε στο κρεβάτι που υπήρχε αντί για τα συνηθισμένα καθίσματα. Μέσα υπήρχε ένα μίνι - μπαρ και τηλεόραση μπροστά από το κρεβάτι.
«Λες και βρίσκομαι σε διαμέρισμα» μουρμούρισα και έκατσα στο κρεβάτι.