San Francisco
10 Μαΐου 2015.
Βγαίνοντας από το κατάστημα κρατούσα δεκάδες σακούλες. Έχω αγοράσει τα πάντα για το μικρό μου. Έχω μπει στους τελευταίους μήνες και μου είναι κάπως δύσκολο να περπατώ, κουράζομαι αρκετά αλλά αυτό δεν με σταματάει από το να περπατώ. Πάντα με βοηθούσε να σκέφτομαι πιο καθαρά.
Ο καιρός έξω ζεστός, οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι. Πλησιάζει το καλοκαίρι, διακοπές. Θα ξεκουραστούν.
Φτάνοντας στη πολυκατοικία όπου και ζούσα, προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα αλλά οι σακούλες με εμπόδιζαν. Ήμουν έτοιμη να αφήσω τις σακούλες, όταν ένας νεαρός βρέθηκε δίπλα μου και μου άνοιξε την πόρτα.
«Ευχαριστώ» μουρμούρισα προσπαθώντας να μην μου πέσουν οι σακούλες.
«Να σας βοηθήσω;» μίλησε ο νεαρός. Σήκωσα το βλέμμα μου και ένιωσα λες και πάγωσε ο χρόνος και τα ματιά μας "κλειδώθηκαν". Ήταν ίσως τα πρώτα πράσινα ματιά που έχω δει που έμοιαζαν τόσο με τα δικά μου. Αλλά ήταν διαφορετικά. Και πολύ όμορφα. Τα μαύρα του μαλλιά τα έκαναν να φαίνονται πιο φωτεινά καθώς αυτά με κοιτούσαν με μια ζωντάνια.
«Τι όμορφα ματιά» μουρμούρισε πιο πολύ λες και στο εαυτό του.
«Ευχαριστώ» ένιωσα να κοκκινίζω. Ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου που κοκκινίζω.
«Έλα να σε βοηθήσω» μουρμούρισε και προσφέρθηκε να πάρει τις σακούλες από τα χέρια μου.
«Σε ευχαριστώ» είπα και μπόρεσα να ανοίξω την πόρτα για να περάσει ο νεαρός και εγώ.
Πάτησα το κουμπί του ασανσέρ και οι πόρτες άνοιξαν. Μπήκαμε μέσα και πάτησα το κουμπί για τον όροφο μου. Όταν οι πόρτες άνοιξαν, προχώρησα ως το διαμέρισμα μου και αφού άνοιξα με τα κλειδιά μου κοίταξα τον νεαρό που ακόμη δεν γνώριζα το όνομα.
«Αμ.. Σε ευχαριστώ..»
«Edward»
«Σε ευχαριστώ Edward» χαμογέλασα.
«Χαρά μου να σε βοηθήσω..;»
«Avyanna» συμπλήρωσα.
«Τι όμορφο όνομα, πραγματικά έχω μείνει άφωνος» χαμογέλασε.
«Μένεις και εσύ σε αυτή τη πολυκατοικία;»
«Ναι, μόλις μια εβδομάδα»
«Θα σου αρέσει εδώ, είμαστε ήσυχοι πολυκατοικία»
«Ναι το έχω καταλάβει.. Αλλά πως και δεν σε έχω ξανά δει;»μουρμούρισε κοιτώντας με προσεκτικά
«Δεν ξέρω..»
«Τώρα όμως που σε γνώρισα ελπίζω να σε ξανά δω» του χαμογέλασα. Ήταν όμορφος.. Ίσως πολύ όμορφος.
«Avyanna γύρισες;» ακούστηκε η φωνή της Nina να μας πλησιάζει. «Όπα έχουμε επισκέπτες;» χαμογέλασε όταν είδε τον Edward.
«Όχι ο Edward..» άρχισα να λέω αλλά η Nina με διέκοψε.
«Πέρασε μέσα Edward, έχω φτιάξει τηγανητές»
«Σας ευχαριστώ πολύ, αλλά πρέπει να είμαι δουλειά σε 10 λεπτά. Ίσως κάποια άλλη φορά»
«Εντάξει, την επόμενη φορά σίγουρα»
«Οπωσδήποτε, γεια σας» χαμογέλασε.
«Γεια σου Avyanna» η φωνή του χάιδεψε τα αυτιά μου.
«Γεια σου Edward» χαμογέλασα πριν μπω και πάλι στο διαμέρισμα.
«Λοιπόν ποιος είναι το παιδί;» ρώτησε η Nina καθώς με βοηθούσε να βάλω στα ράφια όλα τα παιδικά.
«Είναι καινούριος κάτοικος και τον λένε Edward, μόνο αυτό γνωρίζω»
«Και που τον γνώρισες;»
«Με βοήθησε με τις σακούλες»
«Και γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο; Σου είπα πως θα ερχόμουν»
«Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω»
«Δεν με ενοχλας ποτέ σου το ξέρεις»
«Δεν πειράζει αυτήν την φορά βγήκε σε καλό» γέλασα.
«Φαίνεται πολύ καλός νεαρός πάντως» χαμογέλασε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.
«Πάμε να σου βάλω να φας»
«Προτιμώ να ξεκουραστώ πρώτα» χαμογέλασα και αφού μου χαμογέλασε, βγήκε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα μου. Βγάζοντας τα ρούχα μου φόρεσα κάτι πιο άνετο, η κοιλιά μου ναι ίσως μικρή αλλά για το μικροκαμωμένο σώμα μου φάνταζε τεράστια.Ξάπλωσα στο κρεβάτι παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με παιδικά και σε λίγο καιρό και με ένα παιδάκι. Και αν ήταν εδώ ο Justin.. Δεν σταματάω να σκέφτομαι πως θα ήταν αν ήμασταν μαζί, αν ήξερε πως έχω το παιδί του μέσα μου.Τώρα ίσως να είναι κάπου με μια νέα, κάπου μαζί. Εμένα θα με έχει ξεχάσει τελείως. Λες και δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή του.
Montreal
11 Μαΐου 2015.
Την έφυγα προσεκτικά από πάνω μου και την ξάπλωσα καλύτερα στο κρεβάτι. Πήρα τα τσιγάρα μου από το κομοδίνο και βγήκα από το δωμάτιο. Προχώρησα ως την κουζίνα και γέμισα ένα ποτήρι ουίσκι. Πήρα το ποτήρι και τα τσιγάρα μου και βγήκα έξω στο μπαλκόνι. Ίσως ξημερώματα μα ο κόσμος ακόμη ζούσε. Δεν κοιμόταν. Το Montreal ποτέ δεν κοιμόταν. Ήταν μεγάλη πόλη, με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Ο καθένας με δικό του χαρακτήρα και δικιά του ιστορία. Έχω μετακομίσει σε αυτό το σπίτι εδώ και δυο μήνες. Ήταν ιδέα μου να φύγω από το σπίτι και αυτό μια παραπάνω ελπίδα για την Celya. Όμως αυτό το σπίτι δεν το νιώθω καθόλου δικό μου αλλά το να μένω στο παλιό όλα μου την θυμίζουν. Δεν κάνω καλό στον εαυτό μου, αφού θέλω να είμαι με την Celya, πρέπει να ξεχάσω μια και καλή την Avyanna. Θέλεις πραγματικά να είσαι με την Celya; Όχι. Δεν θέλω. Δεν νιώθω τίποτα παραπάνω από συμπάθεια. Και αυτό δεν είναι σωστό, την χρησιμοποιώ. Αλλά είναι για το καλό μας. Η Avyanna τελείωσε. Ίσως έχει νέο θύμα στα δίχτυα της. Ίσως με ξέχασε τελείως. Σαν να μην υπήρξα ποτέ στη ζωή της.
YOU ARE READING
Avyanna
Teen FictionΚαι όταν καταφέρνει να σταθεί και πάλι στα ποδιά της και να βρει τις δυνάμεις της, το παρελθόν της χτυπά. Και όταν παίρνει την απόφαση να γυρίσει στο παρελθόν, μένει εγκλωβισμένη εκεί. Θα καταφέρει να ξεφύγει και να συνεχίσει την ζωή της ή μήπως όχι...
