Avyanna

2. Give me them gold coins.

Brooklyn.
30 Απριλίου 2014

Η μουσική γεμίζει την ψυχή μου καθώς χορεύω αισθητικά το χορευτικό μου. Λίγο το ποτό, λίγο η μουσική, μα κύριος ο χορός μου κάνει τους άντρες -οι οποίοι παρακολουθούν υπνωτισμένοι- να ρίχνουν τα λεφτά τους στη σκηνή και ας είναι τα τελευταία που έμειναν στον χαρτοφύλακα τους. Και καθώς τα φώτα σβήνουν εγώ χάνομαι από την σκηνή πριν ξανά ανάψουν. Μπαίνω στο καμαρίνι και βλέπω τις υπόλοιπες χορεύτριες να ετοιμάζονται να βγουν στην σκηνή. Ντύνομαι στα γρήγορα παίρνω την τσάντα, βγαίνω από το καμαρίνι και περπατώ στον μακρύ διάδρομο με τον χαμηλό φωτισμό. 

Ανεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούν σε ένα μόνο δωμάτιο. Χτυπάω την πόρτα του "γραφείου" του George. Όταν παίρνω την άδεια, ανοίγω την πόρτα και αμέσως καπνός γεμίζει το πρόσωπο μου. Κάθεται όπως πάντα στην μαύρη δερμάτινη καρέκλα δίπλα στο γραφείο του με τις στοίβες από λεφτά. Οι δυο ξανθιές δίδυμες μετράνε τα λεφτά, η μια κάθεται πάνω στα πόδια του καθώς η άλλη στέκεται δίπλα φορώντας μόνο την μίνι φούστα της. Ο George είναι ένας  σαραντάχρονος από το Brooklyn που έχει μεγαλώσει σε όλα αυτά. Βγάζει το πούρο από το στόμα του και με κοιτάζει από πάνω έως κάτω.
  «Τελείωσες;» Ρωτάει με την βραχνή φωνή του.
  «Ναι»
  «Μάζεψες πολλά -έως συνήθως δηλαδή» λέει με το πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Βάζει τον μισθό μου σε ένα φάκελο και μου τον παραδίδει.
  «Ευχαριστώ» λέω καθώς πάω να φύγω.
  «Δεν θα μείνεις;»
  «Όχι κουράστηκα σήμερα.»
  «Εντάξει. Μην ξεχάσεις αύριο. Έρχεται ο εκατομμυριούχος μας.»
  «Ποιος από όλους;»
  «Ο πιο μεγάλος στα λεφτά αλλά πιο μικρός στην ηλικία.»
  «Ο Bieber;»
  «Ο ίδιος!»
  «Αυτός δίνει πολλά. Του έχω χορέψει 2-3 φορές private, και δίνει πολλά. Μπορεί για ένα χορό να πληρώσει τόσα όσα θα έχω βγάλει σε μια εβδομάδα» λέω χαμογελώντας.
  «Γιαυτό κανόνισε να μείνει άλλη μια φορά ευχαριστημένος ο χρηματικός μας φίλος. Δεν θέλουμε να χάσουμε έτσι πελάτη, ναι μωρό μου;» Λέει κλείνοντας μου το μάτι του. Του χαμογελάω πονηρά και αφού βάζω τον φάκελο στην τσάντα μου βγαίνω από το γραφείο του.
Κατεβαίνω τα σκαλιά και περπατάω προς την αντίθετη πλευρά τώρα για να βγω από την πίσω είσοδο όπου και με περιμένει ο Max πάνω στην μηχανή. Ο Max δουλεύει έως barman μαζί μου -στο House of balloons. Ανεβαίνω πάνω και αφού τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση του, αρχίζει την μηχανή. Περνάει τα κόκκινα φώτα χωρίς να τον ενδιαφέρει και σε λιγότερο από πέντε λεπτά βρισκόμαστε σπίτι.
Μένουμε 4 άτομα μαζί, εγώ, ο Max, ο Kevin και η Julia. Σχεδόν όλοι γνωριστήκαμε στην δουλειά και μιας και οι καθένας μόνος του δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα με το δάνειο του διαμερίσματος είπαμε να μένουμε μαζί. Και πιο φτηνά και με παρέα. Μπήκαμε στο διαμέρισμα και σήμερα θα ήμασταν μόνοι. Η Julia θα γυρίσει μόνο αύριο από τις διακοπές ενώ ο Kevin θα έβγαινε με την γκόμενα που γνώρισε πριν λίγες μέρες.
  «Πάω στο μπάνιο» φώναξα καθώς έβγαζα τα ρούχα μου.
  «Θα έρθω σε λίγο»  Με τον Max ήμαστε μόνο για να περνάμε καλά. Δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα. Μόνο απόλαυση. Μπήκα στο ντους και έκλεισε της γυάλινες πόρτες αφήνοντας το νερό να βρέξει το σώμα μου. Θυμάμαι την πρώτη εβδομάδα που δούλευα στο house of balloons, o George ήταν τόσο ενθουσιασμένος από την δουλειά μου. Εδώ και δυο χρόνια είμαι εκεί και δεν το μετανιώνω καθόλου. Είναι κάτι σαν η οικογένεια μου. Άκουσα την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει και λίγα δεύτερα αργότερα ο Max βρισκόταν μαζί μου στο μπάνιο. Το τι ακολούθησε αργότερα ήταν πολύ καυτό αλλά κενό. Χωρίς κανένα συναίσθημα.