Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Η συνάντηση.

Την επόμενη μέρα και αφού στο χωριό υπάρχει μεγάλη αναταραχή λόγω της έκπληξης που προκλήθηκε απο την επαναλειτουργία του συλλόγου, η Μαίρη και τα υπόλοιπα παιδιά, αφού έχουν δει τις αφίσες, συγκεντρώνονται στο κτήριο γεμάτα ενθουσιασμό και συγκίνηση.

Κάθονται σε ένα μεγάλο τραπέζι απέναντι απο το τζάκι και πριν καλά καλά προλάβουν να σταυρώσουν μια κουβέντα μπαίνουν μέσα τα πέντε άτομα του συλλόγου.

Ο ένας απο αυτούς, ο κύριος Χρήστος, μας χαιρετάει και μας συστύνει στους υπόλοιπους. Αν και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Ο κύριος Γιώργος, ο νυν πρόεδρος του συλλόγου, μας δίνει μια λίστα με τις δραστηριότητες. Καθώς συμπληρώνουμε το έγγραφο ο πρόεδρος μας ανακοινώνει ότι εκτός απο αυτούς τους πέντε, στο σύλλογο θα βοηθήσει και ένας ακόμη, ο οποίος είναι κουμπάρος του γιού του.

"Θα τον δείτε σε λίγο, μόλις μου τηλεφώνησε" μας είπε. "Τι? Γιατί δεν μου είπατε να βάλω το ταγέρ μου πριν έρθω? Αλλά αν είναι κανένας γέρος? Σκέτη κούραση." Σκέφτηκα.

  Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα και μπαίνει μέσα αυτός ο κύριος, χαιρετάει τους υπόλοιπους και έπειτα έρχεται να χαιρετήσει και εμάς. "Μπεζ παπούτσι, μαύρο παντελόνι και άσπρη μπλούζα να τονίζει το γυμνασμένο του σώμα... relax μεγάλε σε χωριό βρίσκεσαι όχι στο New York."

"Καλησπέρα σας παιδιά, εγώ είμαι ο Paul ο νέος σας χοροδιδάσκαλος και εκτός απο χοροδιδάσκαλος είμαι και καθηγητής χημείας. Ξεκινήστε να μου λέτε τα ονόματά σας." Λέει και όλες έχουν μείνει κάγκελο. "Paul είπε? Ρε μπας και είναι απο το New York?  Θα τρελαθώ!!"

"Γεια σας εγώ είμαι η Αθηνά  και χαιρόμαστε που σας βλέπουμε!!" Ηρέμησε κοπελιά ο τύπος σε περνάει τουλάχιστον 20 χρόνια.

Φτάνει και η σειρά μου. "Γειααα εμένα με λένε Μαίρη!", "Μαίρη Μαράκι Μαριώ" λέει ειρωνικά και είμαι έτοιμη να ξεράσω.

"Αλήθεια σε ποιο σχολείο πάτε?" Τον ρωτάω με σεβασμό μιας και είναι γύρω στα 30. "Μπορείς να μου μιλάς στον ενικό αν θες δεν με πήραν και τα χρόνια" μου λέει. Άτσααααααα αυτογνωσία! "Για να απαντήσω στο ερώτημα σου αυτή τη χρονιά δεν διδάσκω πουθενά, αλλά περιμένω απάντηση απο ένα σχολείο".

Μετά απο αρκετή ώρα και ενώ τα έχουμε πει όλα, αυτός κοιτάει το ρολόι του και μας αποχαιρετάει "Τα λέμε την Τρίτη για την πρώτη μας πρόβα."

"Δεν θα ξεχαστούμε!!" Λέει ένα ξόανο και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε.

  Γυρνώντας στο σπίτι αντικρίζω όλη την οικογένεια μαζεμένη, θα χαλάσει ο καιρός. Ελάχιστες φορές συναντιόμαστε όλοι μαζί. Αφού γευματίζουμε εγώ πάω για ύπνο καθώς εξαντλήθηκα απο τις κοτσάνες που άκουσα σήμερα.

Πηγαίνω στο δωμάτιό μου, βάζω τις σατέν πιτζάμες μου και ξαπλώνω ενώ παράλληλα αναλογίζομαι την σημερινή μας συνάντηση.

Χτυπάει το τηλέφωνο μου "Δεν θα κοιμηθούμε ποτέ". Ααα η Καλλιόπη είναι, θα πρέπει να συμβαίνει κάτι πολύ φοβερό αφού είναι πρώτη στα κουτσομπολιά όλης της περιφέρειας.

Έπειτα απο μια ώρα συνομιλίας μας μου λέει κάτι φοβερό. Η αγωνία μας γίνεται ξεκάθαρη απο το χρώμα της φωνής μας."Απο τις 7 θα πάμε αύριο σχολείο, δεν χάνω το θέαμα". Μου λέει και στη συνέχεια το κλείνουμε.

Αύριο είναι μεγάλη μέρα!!!!