Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Μια βόλτα φορτωμένη με σκέψεις.

To κεφάλι μου απο χθές δεν έχει σταματήσει να πονάει. Ο κόκορας του γείτονα μου έχει πάρει τα αυτιά. Δεν πρόκειται να σηκωθώ να πάω σχολείο σήμερα. Δεν έχω όρεξη να δω τα μούτρα του κυρίου Paul. Τρομάρα του. Προτιμώ να κάτσω μέσα στο σπίτι ή να βγω μια βόλτα έξω! Ποιος την ακούει την Καλλιόπη τώρα!!!!

Ρίχνω μια ματιά στα social media και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου ξανά. Το μάτι μου πάει στην ημερομηνία: 10/03, αύριο έχω γεννέθλια. Πότε πέρασε έτσι ο καιρός? Kλείνω τα 17 και μπαίνω στα 18. Ενηλικιώνομαι, ώρα να πάρω κάποιες σημαντικές αποφάσεις για τον εαυτό μου. Φέτος δίνω πανελλαδικές και απο του χρόνου τσαο τσαο χωριατίλα!!! Αν με το καλό περάσω κάπου.

Κατα τις 10 με παίρνει τηλέφωνο η Καλλιόπη και με ρωτάει που είμαι. Της λέω πως δεν θα πάω σήμερα σχολείο και μου λέει τι έγινε με τον Κώστα χθες, με βρίζει κι όλας γιατί τάχα την αποπλάνησα. Μέθυσε το κορίτσι και βρήκε την χαρά του!!! Τυχερή Καλλιόπη.

Ας σηκωθώ να πάω καμιά βόλτα. Είναι μια υπέροχη μέρα σήμερα. Βάζω μια φόρμα και ένα Τ-shirt και δένω στους ώμους μου μια ζακέτα σε περίπτωση που κρυώσω. Πριν προλάβω να βγώ απο το σπίτι μου με ξαναπέρνει η Καλλιόπη. Τι είναι πάλι? 

Καλλιόπη: Έχασες που δεν ήρθες σήμερα.

Εγώ: γιατι???

Καλλιόπη: ο κύριος Paul ρώτησε για σένα και είπε πως ήθελε να σου μιλήσει. Δεν ξέρω για ποιο λόγο.

Τι να ήθελε να μου πει αυτός. Απο τα χθεσινά δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα μόνο το σημείο που ήρθαμε αρκετά κοντά και τον χορό εννοείται.

Τι όμορφη μέρα, υπέροχος ήλιος, υπέροχη που είναι η φύση, τα ζώα και αυτή η αθωότητα και η γαλήνη που υπάρχει σττην ατμόσφαιρα. Ξέρω που θα πάω. Το πλατάνι είναι ο καλύτερος προορισμός σε κάτι τέτοιες περιστάσεις.

Αρκετά κουραστική η διαδρομή αλλά αξίζει ο κόπος. Καθώς κοιτάω την θέα αναπολώ πόσο όμορφη είναι η ζωή και πως κανείς δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να πνίγει τον εαυτό του με μικρά και ανόητα προβλήματα που συναντάμε καθημερινά. Όλα λύνονται, και εξάλλου ότι δεν λύνεται κόβεται !

Δεν ξέρω γιατί αλλά με έπιασε κάτι και θέλω να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα που βασανίζουν το μυαλό μου. Ούτε και εγω όμως ξέρω τι ακριβώς είναι.

Τα γεννέθλιά μου αύριο, οι εξετάσεις, το μέλλον μου, οι φίλες μου, η οικογένεια μου και... ο Paul.

Δεν τον θέλω αυτόν στην σκέψη μου, δεν θέλω να με βασανίζει. Πέρασαν κι όλας 2 μήνες απο τότε που τον συνάντησα για πρώτη φορά. Εκείνη την μέρα στον σύλλογο ήταν τόσο όμορφος. Αλλά έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να μην νιώσω τίποτα για αυτόν. Έτσι λένε όλοι, έτσι λέει η κοινωνία μας και όσο και αν δεν θέλουμε να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, αυτή είναι η κοινωνία μας και δεν πρόκειται να αλλάξει. Ένας καθηγητής με μια μαθήτρια. Ένας 30χρονος με μια 17χρονη. Πίσα και πούπουλα. 

Αυτός είναι ο λόγος που προσπαθώ να τον μισήσω, για αυτό δεν θέλω να τον βλέπω. Γιατί αν, λέμε αν, τύχει και τον ερωτευτώ τότε θα είναι πολύ αργά. Βέβαια δεν ξέρω τι άποψη έχει και ο ίδιος για μένα. Μια παρατραβιγμένη κίνηση και μπορεί να παρεξηγήσω κάτι που δεν υφίσταται.

Φτάνει για σήμερα, αρκετά ταλαιπώρησα τον νου μου με τέτοια ζητήματα. Αύριο ξημερώνει μια νεα μέρα. Αύριο θα σκέφτομαι σαν μια 18χρονη που ξέρει ποιος είναι ο στόχος της ζωής της και όλα θα μπουν σε μια τάξη. Ελπίζω...