Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Γενέθλια (part 2)

Με το που αντίκρησα το τριαντάφυλλο και το σημείωμα έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό. Θαυμαστής μου? Αποκλείεται!

Χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγω το σημείωμα και το διαβάζω καθώς η Καλλιόπη προσπαθεί να δει και αυτή τι γράφει το σημείωμα.

"Χρόνια σου πολλά κορίτσι μου, σου εύχομαι πάντα ευτιχισμένη και να έχεις ό,τι ποθείς στη ζωή σου. Σου εύχομαι όλες οι ευχές σου να πραγματοποιηθούν και να έχεις τη ζωή που η ίδια θέλεις και όχι αυτή που οι άλλοι θέλουν για σένα. Δεν θα σου αποκαλύψω ποιος είμαι... Το μόνο που θα σου πω είναι ότι Στον έρωτα δεν έχει σημασία η ηλικία αλλά η χημεία!!!"

Μένοντας για λίγα λεπτά άφωνη δεν σταματούσα να διαβάζω ξανά και ξανά αυτά τα υπέροχα λόγια.

Καλλιόπη: Φίλε μου, ο Paul το έγραψε.

Μου είπε και σκούπησε τα δάκρυά της.

Εγώ: Τι λες ρε? Και γιατί κλαίς μαρή? Πολύ ευαίσθητη μας βγήκες. Σου γυάλησε ο Κωστάκης και είπες να γίνεις πιο ευαίσθητη?

Καλλιόπη: αχαχχαχα έλα ρε μην χαλάς την στιγμή, συγκινήθηκα πολύ! Αυτός είναο σίγουρα. Κοίταξε καλύτερα τα τελευταία λόγια.

Τώρα που το λέει και το προσέχω έχει ένα δίκιο. Έρωτες, ηλικία, χημεία... Δεν ξέρω πραγματικά. Αλλά ομολογώ πως είναι υπέροχο το κείμενο.

Χτύπησε το κουδούνι για μέσα. Δεν πέρασαν 10 λεπτά και όλα τα κορίτσια το είχαν διαβάσει πάνω απο δυο φορές. Χτυπάει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής. Ρωτάει την φιλόλογο μας αν μπορεί να με πάρει για 10 λεπτά. Εμένα??? Γιατί?

Λύκος (Λυκειάρχης) : Μαίρη έλα για λίγο σε θέλω για μια δουλειά.

Ποιος ξέρει τι με θέλει πάλι. Σηκώνομαι και τον ακολουθάω στο γραφείο του.

Λύκος: θέλω να κόψεις τα φύλλα απο το απουσιολόγιο για να το αλλάξουμε.

(Βλέπετε είμαι απουσιολόγος κατεύθυνσης)

Αφού τελείωσα την δουλειά επέστρεψα στην τάξη μου. Έφτασα έξω απο την πόρτα και ακούω πολλή ησυχία. Συνήθως χαμός γίνεται απο τις φωνές.

Ανοίγω την πόρτα και μένω άγαλμα!!!!!!!!!

"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΙΡΗ" μου λένε όλα τα παιδιά παραταγμένα στον πίνακα καθώς κρατάνε μια μεγάλη τούρτα. Άλλοι κρατάνε μικρούς πυρσούς, άλλοι μπαλόνια ενώ άλλοι κονφετί και σφυρίχτρες.

"Σας ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ". Τους λέω και σκουπίζω τα δάκρυα μου. Τελικά είμαι και εγώ ευαίσθητη όπως την Καλλιόπη. Έπειτα αρχίζω να τους αγκαλιάζω όλους έναν έναν για αυτή την καταπληκτική κίνηση που μου έκαναν.

Τόνια: Σβήσε την τούρτα και κάνε μια ευχή.

Κάνω μια μυστική ευχή και σβήνω τα κεράκια.

Ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Είναι όλα πολύ ωραία. Είμαι ευγνώμων σε όλους. Η καλύτερη μέρα ever.

Ώρα για φαί όμως, ας κόψουμε την τούρτα, αυτή την σοκολατίνα. Πωωωω κόλαση.

Εγώ: ααααα μην ξεχάσετε. Το απόγευμα έχει φαί και μετά ό,τι θέλετε εσείς. Είστε όλοι ευπρόαδεκτοι.

Στο τέλος του σχολείου συνοδεύω την Καλλιόπη στο σπίτι της και μου λέει πως θέλει να μου δώσει ένα δώρο. Όταν θέλει είναι καταπληκτική, όταν θέλει όμως!

Μου δίνει μια σχετικά μικρή τσάντα.

Εγώ: Μικρό το βλέπω, ελαφρύ το βλέπω... καταξοδεύτηκες πάλι.

Καλλιόπη: αχαχαχ άνοιξε να το δεις και πες μου αν σου αρέσει.

Ανοίγω την σακούλα και βλέπω ένα μπλουζάκι και ένα μικρό κουτί. Το μπλουζάκι είναι μια άσπρη μπλούζα με κάτι ωραία σχέδια μπροστά. Το κουτί έχει μέσα ένα μαύρο ρολόι. Όχι απο τα ακριβά και ούτε απο τα μούφα.

Εγώ: Αντε καλέ με συγκίνησες πάλι.

Της λέω και την αγκαλιάζω.

Καλλιόπη: μετά εμένα έλεγες ευαίσθητη!!! Τέλος πάντων πάω να φάω γιατί πείνασα. Τα λέμε το απόγευμα.

Εγώ: Οκ θα σου τηλεφωνήσω. Ετοιμάσου να χτυπήσουμε γκομενάκια και σήμερα ;-)

Καλλιόπη: Δεν κάνω τέτοια πράγματα εγώ. Είμαι με τον Κώστα τώρα.

Εγώ: Αντε καλά, πες και αυτόν να έρθει αν θέλει.

Την χαιρέτησα και επέστρεψα σπίτι. Μα και εκεί με περίμενε μια ακόμα έκπληξη.

TO BE CONTINUE...