Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Μπερδεμένα συναισθήματα.

Απο το δωμάτιό μου ακούω φωνές στο διάδρομο. Απ'ότι έχω καταλάβει η μια είναι η Καλλιόπη. Τους άλλους δεν τους κατάλαβα. Προσπαθώ να σηκωθώ για να πάω να τους δω, αλλά δεν μπόρεσα και έτσι απλά έκατσα στο κρεβάτι παρακολουθώντας τηλεόραση.

Έπειτα απο δύο λεπτά μπαίνει μέσα η Καλλιόπη και απο πίσω ο Paul κρατώντας ένα μπουκέτο λουλούδια και μια σακούλα με γλυκά. Είναι σαν άγγελος. Φοράει ένα άσπρο πουκάμισο με τα μανίκια μαζεμένα, καθώς επίσης γοράει και ένα γαλάζιο παντελόνι.

Πλησιάζει στο μέρος μου, με φυλάει και μου εύχεται περαστικά.

Καλλιόπη: Εγώ πάω κάτω να βρω και τους άλλους. Πείτε τα εσείς.

Αποχωρώντας η Καλλιόπη μου ρίχνει μια πονηρή ματιά. Αυτός κάθεται κοντά μου και επικρατεί η απόλυτη σιωπή.

Τον πάγο προσπαθώ να σπάσω εγώ.

Εγώ: Paul, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το αίμα που πρόσφερες. Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν δεν έβρισκα συμβατό δότη.

Paul: Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Έτυχε να ήμουν εγώ συμβατός δότης, εξάλλου δεν θα μπορούσα να κάνω κι αλλιώς.

Εγώ: Πως το έμαθες?

Paul: Ποιο?

Εγώ: Για το ατύχημα.

Paul: Πες πως είχα ένα προαίσθημα και πήρα την Καλλιόπη για να μάθω αν είσαι καλά.

Εγώ: Μήπως αυτή σου τηλεφώνησε?

Paul: Μπορεί... Ίσως...

Εγώ: Σε λίγο καιρό παντρεύεσαι κανόνισε να σιγουρεύεις τις επιλογές σου. Με τα ίσως και τα μπορεί δεν γίνεται δουλειά.

Paul: Ναι, σε λίγο καιρό βάζω την κουλούρα, ευελπιστώ να έρθεις. Σου έστειλα και πρόσκληση.

Εγώ: Σοβαρά μιλάς τώρα ρε Paul? Με τι δύναμη θα έρθω να σε δω να παντρεύεσαι έπειτα από όσα έχουμε ζήσει? Ακόμα και αν διήρκεσαν λίγο...

Σκύβει το κεφάλι, μου χαϊδεύει το χέρι και μου λέει.

Paul: Συγνώμη....

Έτσι, με ένα απλό συγνώμη αποχωρεί....