Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

20 με τόνο.

"Δεν ξέρω γιατί και πως. Μέσα μου τόσα αναπάντητα ερωτήματα, τόσα βλέμματα που δεν θα μπορέσω να ξεχάσω. Τα μάτια σου και το χαμόγελό σου η αιτία για να αισθανθώ ό,τι δεν έχω ξανανιώσει. Δεν έπρεπε να σε συναντήσω, δεν έπρεπε αλλά το σύμπαν ήθελε να βρεθούμε. Ξέρεις, πιστεύω πως μια δύναμη κάπου μακριά μας ελέγχει. Τίποτα δεν είναι λάθος και ό,τι γίνεται, γίνεται για κάποιο λόγο. Μια στιγμή και όλα αλλάζουν. Σαν ακροβάτες στις άκρες ενός νήματος, κάτι λάθος και καταρρέουν όλα. Ό,τι έχτιζες τόσα χρόνια, ό,τι θεωρείες πιστεύαμε εξαφανίζονται. Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο. Αν εσύ αρνείσαι ότι ζήσαμε μαζί καλύτερα να μην ξανασυμβεί τίποτα. Να γυρίσεις στη ζωή σου. Να μην έχεις τίψεις και ενοχές. Καλύτερα χώρια παρά μαζί με έναν άνθρωπο που δεν νιώθει σίγουρος για τις αποφάσεις του. Όταν σκεφτείς καλά τα λέμε..."

Το γραπτό μου αρπάζει κατ'ευθείαν ο Paul. Δεν ήθελα να του πω τόσα λίγα. Ας πάνε όλα καλά, αυτό το θέμα με έχει κουράσει υπερβολικά.

Στο διάλειμμα κάνουμε μια βόλτα στο σχολείο εγώ με την Καλλιόπη και απο τα λόγια της Καλλιόπης δεν έχω συγρατήσει τίποτα. Δεν μπορώ να επικεντρωθώ πουθενά πέρα απο το γραπτό μου.

Την επόμενη ώρα έχουμε γυμναστική. Καθώς πηγαίνουμε προς το γυμναστήριο νιώθω ένα χέρι να με σταματάει. Ψιλός, καστανόξανθος με γυακιά ηλίου να κρύβουν το βλέμμα του και τα μούσια να κρύβουν την απλότητα του προσώπου του.

Paul: Μαίρη θέλω να σου μιλήσω λίγο. Έλα στο γραφείο μου. Καλλιόπη εσύ μπορείς να πηγαίνεις.

Νιώθω τη γη να χάνεται, τα γόνατα μου τρένιυν και η καρδιά μου χτυπάει τόσο πολύ που φοβάμαι μήπως ακουστεί.

Οδηγούμαστε μέσα στο σχολείο και συγκεκριμένα στο γραφείο του. Σε όλο το σχολείο επικρατεί σιωπή. Όλοι στις τάξεις εκτός απο την δική μου που βρίσκεται στο γυμναστήριο. Αυτός μπροστά με έναν καφέ στο χέρι και με τα γυαλιά στο άλλο με οδηγεί στο γραφείο του.

Paul: Πέρασε κάθησε. Έρχομαι σε λίγο.

Κατευθήνομαι σε μια καρέκλα και ανυπομονώ να ακούσω τι θα μου πει.