Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Μια μικρή παράκαμψη.

Έπειτα από την αναπάντεχη εμφάνιση του Paul στη Θεσσαλονίκη, εγώ πρότεινα στον Πάνο να πάμε για το σαββατοκύριακο στο χωριό για να δώ τα παιδιά και τους δικούς μου.

Ο Πάνος δέχτηκε να πάμε με μεγάλη προθυμία. Θα του πω να μείνει στο σπίτι μας. Πιατεύω πως δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα οι γονείς μου.

Πάνος: Ετοιμάσου, σε δυο ώρες θα φύγουμε.

Αμέσως πήγα να βάλω μερικά πράγματα στη βαλίτσα.

Πάνος: Μην τα πάρεις όλα, άφησε και κάτι για δυο μέρες πάμε.

Εγώ: Θέλω να νιώθω σιγουριά. Αν λερωθώ, αν χαλάσει κανένα μπλουζάκι? Δεν καταλαβαίνετε εσείς οι άντρες.

Πάνος: Ωχ θεέ μου !!! Γυναίκες...

Κατά τις 12 το μεσημέρι ξεκινήσαμε με το αμάξι του Πάνου. Καθ'όλη τη διάρκεια της διαδρομής μιλούσαμε και γελούσαμε με τον Πάνο. Πλέον αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία με τον Πάνο. Όλες αυτές τις μέρες που είμαι μαζί του μου κάνει πολύ καλό.

Κατά τις μια φτάσαμε στο σπίτι μου. Στο κατώφλι με πέριμενε η Καλλιόπη.

Εγώ: Δεν της είπα τίποτα πως το έμαθε? Πάνο εσύ?

Αναφέρομαι στον Πάνο και αυτός με βλέμμα ενόχου μου απαντάει.

Πάνος: Ναι, εγώ. Συγχωρέστε με.

Ήθελα να της κάνω έκπληξη. Δεν θέλω να φαντάζεται ότι δεν θέλω να της μιλάω. Αν είναι δυνατόν.

Κατεβαίνοντας απο το αμάξι ο Πάνος κατεβάζει τα πράγματα και η Καλλιόπη με πνίγει μες την αγκαλιά της.

Καλλιόπη: Καλως όρισες ηλίθια.

Εγώ: Καλως σας βρίκα !!!!

Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι μυρίζω μια υπέροχη μυρωδιά. Κάτι μου λέει πως σήμερα η Δήμητρα έκανε μουσακά. Α ρε μάνα !!!

Απο πίσω μας και ο Πάνος ανύμπορος να κουβαλίσει τις βαλότσες μου.

Εγώ: Άχριστος παιδάκι μου.

Αμέσως αναλαμβάνω δράση εγώ και κουβαλάω τις βαλίτσες στο δωμάτιο ενώ η Καλλιόπη χαιρετάει τον ξάδερφό της. Κάτι της λέει στο αυτί. Ύπουλα καθίκια. Κάτι σκαρώνουν πάλι.

Καλλιόπη: Εγώ πηγαίνω σιγά σιγά. Φάτε και ελάτε σπίτι μου. Έχουμε να πούμε πααααρα πολλά.

Εγώ: Οκ Μαντάμ.. φιλάκια.

Είχα καιρό να δω τους γονείς μου και μου έλειψαν πολύ. Το μόνο που θέλω είναι να φάω και να ξεκουραστώ χαζεύοντας την.αυλή του σπιτιού μου. Τις γάτες να παίζουν με το σκύλο μου και αυτός να κάθετε χωρίς να τις πειράζει.

Άλλο κλίμα στη Θεσσαλονίκη και άλλο εδώ. Όπως συμβαίνει και μέσα μου. Αλλιώς είμαι με τον Πάνο και αλλιώς με τον Paul. Δυο ακραίες και εντελώς διαφορετικές έννοιες.

Τον αναλογισμό μου διακόπτει η μάνα μου.

Μαμά: Έρεψες πουλάκι μου. Δεν τρως καλά. Τι σε βασανίζει. Μίλησε μου.

(ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ...)

Εγώ: Τίποτα δεν συμβαίνει ρε μάνα μην αρχίζεις πάλι.

Μαμά: Τι γίνεται με τον Πάνο? Προχωράει η σχέση σας? Να προσέχεις παιδί μου. Κάνε ό,τι θέλει η καρδιά σου.

Εγώ: Μια χαρά είμαστε με τον Πάνο !!!

Της απαντάω προσπαθώντας να τελειώσει η κουβέντα εκεί για να μην επεκταθεί.

Μπαίνω στο δωμάτιο μου και βλέπω τον Πάνο με το μποξεράκι.

Εγώ: Οπα συγνώμη. Νόμιζα πως δεν ήσουν εδώ.

Πάνος: Δεν πειράζει. Ευτυχώς που πρόλαβα και έβαλα το μποξεράκι.

Εγώ: Τελειώνεις? Άντε θέλω να αλλάξω.

Πάνος: Ε άλλαξε. Ποιος σε εμποδίζει?

Εγώ: Εσύ !!!

Πάνος: Άντε καλά. Θα πάμε τώρα στην Καλλιόπη?

Εγώ: ναι

Πάνος: Κομπλέ.

Κατά τις 4 φύγαμε με τα πόδια και πήγαμε στην Καλλιόπη.