Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Η ημέρα του γάμου.

Οι δείκτες του ρολογιού μου δείχνουν πως η ώρα είναι δέκα το πρωί. Σήμερα είναι ο γάμος του. Οι ώρες πλησιάζουν και εγώ δεν ξέρω αν νιώθω έτοιμη. Όπως κάθε πρωί ο Πάνος με ξύπνησε με ένα φιλί και ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο.

Πάνος: Καλημέρα Καλημέραααα....

Εγώ: Καλημέρα Πάνο μουυυυ...

Πάνος: Σήμερα έχει υπέροχη μέρα. Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι?

Εγώ: Οχι??

Πάνος: Δεν τα πιάνεις εύκολα μου φαίνεται. Σήκω ντύσου και πάμε.... Βασικά όχι δεν θα σου πω που θα πάμε. ΕΚΠΛΗΞΗ....

Εγώ: Με τρομάζεις ώρες ώρες....!

Φάγαμε μαζί πρωινό στο κρεβάτι και μετά αυτός πήγες να κάνει ενα ντουζάκι και εγώ άρχισα να ετοιμάζομαι. Άνοιξα το ραδιόφωνο, άνοιξα τα παράθυρα και τις κουρτίνες και μου ήρθε η αίσθηση του οτι κάτι νέο πλησιάζει, κάτι ισχυρό. Μπορεί να είναι και η μάνα μου, είχε πει ότι θα έρθει αυτή την εβδομάδα....

Βγαίνοντας απο το δωμάτιο είδα τον Πάνο μόνο με μια πετσέτα.

Εγώ: Πλάκα μου κάνεις τώρα? Ακομά έτσι είσαι? Μετά εμένα λες.

Για να με κάνει να σταματήσω να μιλάω με αρπάζει και έτσι όπως ήταν βρεγμένος με φιλάει.

Πάνος: Έλα τώρα να με ντύσεις.

Εγώ: My God... Κάποτε πρέπει να μάθεις να ντύνεσαι μόνος σου αχχαχα

Πάνος: Τι είπες? Έλα δω...

Αφού παίξαμε ένα μινι κυνηγητό (σαν παιδιά και εμείς) πήγα να του διαλέξω ρούχα. Του διάλεξα ένα άσπρο μπλουζάκι κοντομάνικο, ένα παντελόνι λαδί και μια γκρι ζακέτα.

Πάνος: Άντε πάμε !!!

Εγώ: Τώρα μωρέ...