Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Φεύγω.

Σήμερα πρόκειται να πάρω εξιτήριο. Υποτίθεται πως είμαι καλά. Ναι είμαι καλά σωματικά, ψυχικά όμως δεν νομίζω πως είμαι και στα καλύτερα μου. Έπειτα απο αρκετό είδα ξανά το βλέμμα του, αισθάνθηκα το φιλί του, μύρισα το άρωμα του. Και όχι μόνο αυτό, έγινε η αιτία που συνέχισα τη ζωή μου. Αν δεν υπήρχε αυτός εγώ θα είχα ξεκινήσει ένα μακρινό ταξίδι.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο η Καλλιόπη με έπνιξε στις ερωτήσεις.

Καλλιόπη: Έλα πες τι είπατε, θα με σκάσεις.

Εγώ: Καλλιόπη, παντρεύεται. Και να είπαμε κάτι διαφορετικό δεν έχει καμία σημασία. Δεν θα γίνει κάτι.

Καλλιόπη: Δηλαδή αυτά που αισθάνεσαι τα αγνοείς μόνο και μόνο επειδή παντρεύεται?

Εγώ: Ναι Καλλιόπη. Ναι. Δεν μπορώ να τον βλέπω να ζει την ευτυχία του και εγώ να εξακολουθώ να αισθάνομαι κάτι για αυτόν.

Καλλιόπη: Θυμάσαι που μου έλεγες πως για αυτόν κάνεις τα πάντα? Πως τον ερωτεύτηκες και δεν σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι το θυμάσαι? Πως θες να ζεις με το βλέμμα του?

Εγώ: Ναι τα θυμάμαι όλα αυτά αλλά έγιναν πολλά. Μπήκε στη ζωή μου ο Πάνος.

Μετά απο λίγο ήρθε στο δωμάτιο ο Πάνος.

Πάνος: Σας διακόπτω κυρίες μου?

Εγώ: Όχι πέρασε.

Πάνος: Τι έγινε.

Καλλιόπη: Τίποτα.

Η Καλλιόπη μου ψιθύρισε στο αυτί ότι ο Πάνος δεν ξέρει πως ήρθε ο Paul εδώ.

Πάνος: Μάλιστα, μικρό μου ετοιμάσου σιγά σιγά.

Εγώ: Yes sir....

Ντύθηκα, πήρα τα λουλούδια όλων και κατέβηκα κάτω στην είσοδο όπου με περίμεναν οι δικοί μου.

Αφού φύγαμε όλοι μαζί άκουσα μια φωνή να με φωνάζει.

ΜΑΙΡΗΗΗΗΗΗΗ......

Γύρισα να δω ποιος είναι και είδα τον Paul.

ΜΑΙΡΗΗΗΗΗ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΤΙ..

Όσο σημασία μου δίνει τόσο κολλάω περισσότερο. Κοίταξα για μια στιγμή τον Πάνο και το βλέμμα του ήταν σκοτεινό, χλωμό, κενό.

Ενώ συνέχιζε να φωνάζει εγώ τον κοίταζα και πήγα να κάνω ένα βήμα για να τον πλησιάσω.

ΜΑΙΡΗΗΗ....

Τον ξανακοίταξα αλλά έφυγα. Έφυγα και απο το νοσοκομείο και απο τη ζωή του Paul...