Ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.

Φτάσαμε στο χωριό και το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να κάνω ένα καυτό μπάνιο και να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου. Τα παιδιά με άφησαν έξω απο το σπίτι μου και έφυγαν.

Δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα από την χθεσινή ημέρα. Κρατάω μόνο τα θετικά στο νου μου και οδεύω προς την κρεβατοκάμαρά μου. Βάζω πιτζάμες, κλείνω παράθυρα και φώτα και αφήνομαι στα χέρια του Ορφέα.

Βλέπω την μορφή του να έρχεται. Η σκιά του ξεχωρίζει ανάμεσα σε ένα τοπίο με πάχνη και γεμάτο υγρασία. Πλησιάζει αλλά δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό του. Με αγκαλιάζει και κάτι μου λέει στο αφτί. Την στιγμή όμως διακόπτει μια άλλη γυναικεία σκιά. Μια αχόνευτη γυναίκα.

Χτυπάει το τηλέφωνο και πετάγομαι απο το κρεβάτι. Ήταν ένα απλό όνειρο. Στο τηλέφωνο η Καλλιόπη. Τι θέλει πάλι. Της έλειψα?

Καλλιόπη: Δεν με ενδιαφέρει αν κοιμάσε αλλά πρέπει να σου το πω. Ο Πάνος θα μείνει σπίτι μου για μια βδομάδα.

Εγώ: Και τι να κάνω εγώ.

Καλλιόπη: Στο λέω γιατί θέλει να σου μιλήσει κι όλας.

Εγώ: Τι θέλει?

Καλλιόπη: Δεν ξέρω.

Εγώ: Οκ πότε θέλει να μιλήσουμε?

Καλλιόπη: Όποτε θες.

Εγώ: Αύριο το απόγευμα καλύτερα γιατί σήμερα είμαι ράκος.

Έπειτα απο λίγο κλείσαμε και συνέχισα τον ύπνο μου. Αύριο ανυπομονώ να δω τι θα κάνει ο άλλος στο σχολείο. Όλα μέλι γάλα σαν να μην συμβαίνει τίποτα?